Η απόδοση δικαιοσύνης για υποθέσεις διαφθοράς, υπεξαίρεσης ή διασπάθισης του δημοσίου χρήματος, αποτελεί πλέον σήμερα, εδώ που φτάσαμε, την μόνη ίσως ικανή και αναγκαία συνθήκη – προϋπόθεση, μέσω της οποίας μπορεί το πολιτικό σύστημα βαθμιαία, μαζί και ταυτόχρονα με την πλήρη και ριζική ανανέωσή του, να αρχίσει να ανακτά την χαμένη αξιοπιστία του.
Η ανάκτηση της αξιοπιστίας στο πολιτικό σύστημα, στους θεσμούς και σε κανονικές πολιτικές διαδικασίες σύγκρουσης και σύνθεσης μεταξύ των κομμάτων και των πολιτικών, αποτελεί με τη σειρά της την απαραίτητη προϋπόθεση για την λειτουργία της Δημοκρατίας, της Βουλής, των κυβερνήσεων, αλλά και για την εφαρμογή και υλοποίηση οποιουδήποτε πολιτικού σχεδίου και οικονομικού προγράμματος.
Έχουν μαζευτεί πλέον τόσες πολλές σκιές, υποψίες και ευρήματα, ενώ καθημερινά έρχονται να προστεθούν τόσες νέες αποκαλύψεις για σκελετούς στα ντουλάπια κομμάτων, κυρίως εξ αυτών που άσκησαν για πολλά χρόνια κυβερνητική εξουσία, όπου πλέον η θεσμική, αντικειμενική και χωρίς συμψηφισμούς και μισαλλοδοξίες, διερεύνηση αυτών των υποθέσεων, καθίσταται μονόδρομος αλλά και πορεία χωρίς επιστροφή. Αυτά τα πράγματα, «δεν κρύβονται πια κάτω από το χαλί… είναι ελέφαντες»! Η νοσηρή κατάσταση, με πρωτοβουλία των ηγεσιών των κομμάτων, της δικαιοσύνης, αλλά και των ιδίων θα έλεγα των εμπλεκομένων – θιγομένων εκ των αποκαλύψεων, πρέπει να εκκαθαρισθεί. Είναι ο μόνος τρόπος άμυνας της Δημοκρατίας απέναντι στη διαβρωτική ισοπεδωτική κατηγορία, που λέει ότι «Όλοι κλέφτες είναι»… Οι κλέφτες πρέπει να αποκαλυφθούν, να λογοδοτήσουν και να πάνε φυλακή, όσοι δεν είναι άμοιροι πολιτικών ευθυνών να κριθούν πολιτικά και ο καθείς ξεχωριστά με την προσωπική του διαδρομή και πορεία… και οι τίμιοι και σωστοί να βγουν οριστικά απ’ το κάδρο, το σωρό των συλλήβδην κατηγοριών και υποψιών και αν έχουν το ψυχικό σθένος και την αντοχή, να συνεχίσουν για ένα νέο ξεκίνημα. Γιατί στην κοινή γνώμη έχει, καλώς ή κακώς, εμπεδωθεί η βεβαιότητα της ατιμωρησίας για τους πολιτικούς και το πολιτικό σύστημα, που μαζί με το αίσθημα της αδικίας και της οργής για την εφαρμογή των άγριων περικοπών και φόρων, κυρίως επί αυτών που δεν έφταιξαν ή έχουν τη μικρότερη ευθύνη, αποτελεί πάντα ένα εν δυνάμει εκρηκτικό μείγμα, που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει αν και πότε θα σκάσει.
Ας μην ξεγελιούνται τα κόμματα, οι πολιτικοί και οι δανειστές μας, από την φαινομενική ηρεμία, την κούραση και την απάθεια που φαίνεται να επικρατεί αυτή τη στιγμή στη χώρα μας. Αρκούν, λίγη ακόμη συσσώρευση εκρηκτικής ύλης, μία δόση ακόμη πίεσης για νέα μέτρα, ένα τυχαίο ίσως γεγονός ή ένα «ατύχημα» και τότε… το καζάνι θα σκάσει και θα κάψει φρικτά τον κάθε «μάγειρα» και «συνδαιτυμόνα»… Τότε όμως, θα έχουν πάει χαμένα όσα έχουμε υποφέρει μέχρι σήμερα, θα έχουμε ξανακυλήσει στο βάθος του γκρεμού, θα έχει επικρατήσει πλήρης πολιτική και κοινωνική σύγχυση και η οργή θα έχει πέσει επί δικαίων και αδίκων. Το δε πολιτικό σύστημα και η σημερινή πολιτική ελίτ, θα έχει χάσει -παρά τα μεγάλα λάθη της και τις τρομακτικές ιστορικές ευθύνες της- και την τελευταία ευκαιρία να σώσει, έστω στο παρά πέντε, τη χώρα από την ολοκληρωτική καταστροφή και τον εκφασισμό, ενώ θα έχει απολέσει φυσικά και την δυνατότητα να ανοίξει με αξιοπρέπεια τον δρόμο για μια νέα πολιτική περίοδο, με νέους πρωταγωνιστές, κάτι που εκτός από ευκταίο, είναι ούτως ή άλλως και αναπόφευκτο.