H αλήθεια είναι ότι η Μεγάλη Βρετανία δεν γαλουχήθηκε με την ιδέα να ανήκει κάπου αλλά πιο πολύ με την ψευδαίσθηση ότι της ανήκουν όλα. Ακόμα και τώρα που ο κόσμος έχει γυρίσει ανάποδα η ίδια ψευδαίσθηση στροβιλίζει το μυαλό των λόρδων που δεν εννοούν να χωνέψουν τις κοσμογονικές αλλαγές που έχουν συντελεστεί στον πλανήτη. Έτοιμοι πάντα να εκστρατεύσουν στα πέρατα της γής για να υπερασπιστούν τις «κτήσεις» της αυτοκρατορίας τους και να κατατροπώσουν τους αμφισβητίες της κυριαρχίας τους.
Ούτε και την Ευρώπη την είδαν με καλό μάτι. Εντάχτηκαν στην Ένωση με το ένα ουσιαστικά πόδι, παραμένοντας το «νησί» που σνόμπαρε το ευρώ και έψαχνε την παραμικρή ευκαιρία για να δηλώσει τη διαφορετικότητά – ανωτερότητά του που όλοι οι άλλοι έπρεπε να σεβαστούν και να ικανοποιήσουν. Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος ήρθε σαν φυσιολογική συνέπεια αυτής της διακομματικής νοοτροπίας που εκφράστηκε τόσο από τον φαφλατά και μπλοφατζή Κάμερον, όσο και από τον ιδεοληπτικό Κόρμπιν που επέτρεψαν στους ακραίους λαϊκιστές να δράσουν ανεξέλεγκτοι.
Με την επικύρωση της συμφωνίας για το Brexit από τους 27 ηγέτες, η Ευρώπη έκανε το καθήκον της απέναντι στο Ηνωμένο Βασίλειο. Η απόφαση είναι πια στα χέρια της άλλης πλευράς. Και είναι ευτύχημα που στο τιμόνι της Μ. Βρετανίας βρίσκεται μία πρωθυπουργός που δείχνει αποφασισμένη να υπερασπιστεί τη συμφωνία απέναντι σε συμπολίτευση και αντιπολίτευση. Είναι η μοναδική ευκαιρία για να μείνει ένα παράθυρο ανοιχτό όταν, αργά ή γρήγορα, οι πολίτες της χώρας συνειδητοποιήσουν ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός.