Στις ευρωεκλογές, συνηθίζεται να σχηματίζεται το γόνιμο πεδίο όπου κάθε καρυδιάς πολιτικό... καρύδι μπορεί να δοκιμάσει για πρώτη φορά την εκλογική του τύχη. Πρώτος λόγος είναι η ευκολία να βρεθούν – πανελλαδικά – τα 42 άτομα που θα μπουν στο ψηφοδέλτιο. Ένας δεύτερος και πιο σημαντικός λόγος είναι ότι η λεγόμενη χαλαρή ψήφος ευνοεί την πολυδιάσπασή της και κάνει εύκολη την επιλογή ψηφοδελτίων διαφορετικών από εκείνων των εθνικών εκλογών, στις οποίες η κυβερνησιμότητα ασκεί έντονη επιρροή. Κάπως έτσι, ο στόχος για τουλάχιστον 1,5% – που φέρνει και την κρατική επιχορήγηση – μοιάζει εύκολος, ή τέλος πάντων ρεαλιστικός, για όποιον έχει αντοχές και τα απαραίτητα για το παράβολο.

Από το 1981, χρονιά κατά την οποία πραγματοποιήθηκαν οι πρώτες ευρωεκλογές στη χώρα μας, έως το πρόσφατο παρελθόν, τα περισσότερα από τα κόμματα που διεκδίκησαν την ψήφο μας είχαν αναφορά στον χώρο της αριστεράς και κεντροαριστεράς. Τροτσκιστές που δεν άντεχαν ο ένας τον άλλον, ΜουΛούδες που είχαν τσακωθεί για τον αριθμό των κόσμων και των υπερδυνάμεων, ριζοσπάστες αριστεροί εναντίον αριστερών ριζοσπαστών και οικολόγοι που ήταν περισσότερο πράσινοι απέναντι σε πράσινους που ήταν περισσότερο οικολόγοι.

Εκείνο που αλλάζει χρόνο με τον χρόνο και διαφοροποιεί την ταυτότητα των όλο και περισσοτέρων κομμάτων που δοκιμάζουν τις δυνάμεις τους, είναι το γεγονός ότι αυξάνεται ο αριθμός εκείνων που έχουν αναφορά στην ακροδεξιά. Έτσι, ενώ το 1981 από τα συνολικά 10 κόμματα που “κατέβηκαν” στις ευρωεκλογές του Ιουνίου δεν υπήρχε ούτε ένα ακροδεξιό, φτάσαμε το 2014 από τα 43 κόμματα τα 6 να ανήκουν στον συγκεκριμένο χώρο, για να καταλήξουμε στις επικείμενες κάλπες από τα 46 κόμματα που θα διεκδικήσουν την ψήφο μας τουλάχιστον τα 19 (!) να είναι, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, εκφραστές ακραίων και ρατσιστικών απόψεων.

Προσπαθώντας κάποιοι να δώσουν μια πρώτη εξήγηση στην εκτόξευση του αριθμού των κομμάτων της συγκεκριμένης ιδεολογίας υποστηρίζουν ότι οφείλεται στην… κεντρώα στροφή που έχει κάνει η Ν.Δ. υπό την ηγεσία του Κυριάκου Μητσοτάκη (τόσο κεντρώα όσο το “Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια” του Αυτιά και το ΜΑΒΗ του Μπελέρη), η οποία αφήνει ακάλυπτο τον χώρο δεξιότερα του κυβερνώντος κόμματος. Άλλοι πάλι προσπαθούν να δουν τη μεγάλη ευρωπαϊκή εικόνα και τονίζουν ότι η άνοδος αντίστοιχων σχηματισμών στην υπόλοιπη Ε.Ε. δημιουργεί το γόνιμο πεδίο σε τηλευαγγελιστές, πωλητές κηραλοιφών και επίδοξους εισαγωγείς της alt-right ιδεολογίας να “μιλάνε για του έθνους, ξανά, την τιμή”.

Στην Ελλάδα, μέχρι στιγμής, το κύμα ανόδου της ακροδεξιάς που εντοπίζεται σε άλλες χώρες της Ε.Ε. δεν είναι του ίδιου μεγέθους. Δεν έχει εμφανιστεί – ακόμα – εκείνος ή εκείνη που θα καταφέρει να οδηγήσει τον συγκεκριμένο χώρο σε θέσεις εξουσίας, όπως έχουμε ήδη δει ή θα δούμε σε χώρες με ηγετικό ρόλο στην Ευρώπη, όπως η Ιταλία, η Γαλλία. η Γερμανία και η Ισπανία. Ωστόσο, το καμπανάκι κινδύνου πρέπει να ηχήσει και στη χώρα μας και μάλιστα όσο πιο δυνατά γίνεται.

Λογική και προβλεπόμενη η προσπάθεια αμφισβήτησης της κυριαρχίας Μητσοτάκη από τα κόμματα της δημοκρατικής αντιπολίτευσης, όπως λογικός και προβλεπόμενος είναι ο μεταξύ τους ανταγωνισμός για την καλύτερη θέση στο πολιτικό παιχνίδι. Ωστόσο, μάλλον ξεφεύγουν από τα ραντάρ τους οι υπόγειες και αθόρυβες διεργασίες που γίνονται στην κοινωνία και όταν αυτές θα εμφανιστούν, τα αποτελέσματά τους θα κάνουν να μοιάζουν με “λεπτομέρειες” τα όσα ζήσαμε με την κατάρρευση της μεταπολιτευτικής σταθερότητας, την εποχή των Μνημονίων.