Δεν ήταν την περσινή χρονιά η πρώτη φορά που χάθηκαν άδικα ανθρώπινες ζωές σε μια φυσική καταστροφή. Ούτε ήταν η πρώτη φορά που ο κρατικός μηχανισμός αποδείχτηκε ανέτοιμος να την αντιμετωπίσει. Και βέβαια δεν ήταν η πρώτη φορά που δεν ανέλαβε κανένας αρμόδιος παράγοντας την παραμικρή προσωπική ευθύνη, που κανένας δεν ένοιωσε την ανάγκη να υποβάλλει την παραίτησή του.

Ήταν ωστόσο η πρώτη φορά που οι αρμόδιοι προτίμησαν, αντί να σιωπήσουν από σεβασμό προς τα δεκάδες θύματα, να στήσουν ένα ολόκληρο επικοινωνιακό σόου πάνω στις στάχτες. Που ενώ γνώριζαν ότι υπάρχουν χαμένες ζωές ρωτούσαν υποκριτικά «τι ώρα θα πετάξουν τα αεροπλάνα» την άλλη μέρα. Που προτίμησαν να ανταμείψουν ολιγωρίσαντες αξιωματούχους από το παραδεχτούν την δική τους ολιγωρία.

Και είναι κυρίως η πρώτη φορά που τολμούν να ξαναθέσουν υποψηφιότητα για τα αξιώματά τους, θέτοντας την εκλογή τους στην διάθεση των πολιτών.

Των ζώντων προφανώς…