Δύσκολες ημέρες για φιλελεύθερους a la carte. Για τους φανατικούς αντιΣΥΡΙΖΑ φιλελεύθερους που πριν λίγες ημέρες με αφορμή την λογοκρισία στην Ακρίτα μετατράπηκαν από τσάμπα Βολταίροι σε υποστηρικτές «του αυτονόητου δικαιώματος μιας εφημερίδας να επιλέγει τους συνεργάτες της».

Τώρα όμως; Καλά η Ακρίτα αλλά και η Κρουστάλλη; Η δικιά τους, που φέρει περήφανα τα παράσημα του αντιΣΥΡΙΖΑ αγώνα; Και αν είναι αυτονόητο δικαίωμα μιας εφημερίδας να λογοκρίνει μια τακτική συνεργάτιδα του, γιατί δεν είναι εξίσου αυτονόητο «να ασκείται ασφυκτική πίεση από το Μέγαρο Μαξίμου" όπως καταγγέλει η Κρουστάλλη. Στο κάτω κάτω του Μαξίμου είναι και οι δυο εφημερίδες, του ΔΟΜ( Μαρινάκη ή Μαξίμου).

Ας τους δώσουμε, λοιπόν, εμείς οι αμετανόητοι Αριστεροί κάποια μαθήματα πολιτικού φιλελευθερισμού για αρχαρίους. Το θέμα δεν είναι η συμφωνία ή διαφωνία με όσα έγραψαν η Ακρίτα ή η Κρουστάλλη, ούτε η αξιολόγηση του δημοσιογραφικού τους επιπέδου. Αυτό είναι αναφαίρετο δικαίωμα του πολίτη και οδηγεί σε επιλογή εφημερίδας η αρθρογράφου. Το θέμα είναι η ελευθερία έκφρασης και οι κανόνες της ελευθεροτυπίας. Που υπάρχουν ακριβώς για οριακές καταστάσεις, για επίμαχες , ενοχλητικές τοποθετήσεις απέναντι στην όποια εξουσία, μικρή ή μεγάλη.

Το παρεπόμενο μέγα θέμα είναι ο ασφυκτικός έλεγχος του κράτους και της κυβέρνησης, μέσω εκδοτών- μεγάλων επιχειρηματιών στην είδηση και την διαχείριση της. Για αυτό όσοι ορθώς αγανακτείτε για την περιπέτεια της Κρουστάλλη αλλά ποιείτε την νήσσαν για την περίπτωση Ακρίτα η Χαρίτου δεν είστε φιλελεύθεροι. Υποκριτές είστε.Δύσκολες ημέρες για φιλελεύθερους a la carte. Για τους φανατικούς αντιΣΥΡΙΖΑ φιλελεύθερους που πριν λίγες ημέρες με αφορμή την λογοκρισία στην Ακρίτα μετατράπηκαν από τσάμπα Βολταίροι σε υποστηρικτές «του αυτονόητου δικαιώματος μιας εφημερίδας να επιλέγει τους συνεργάτες της».

Τώρα όμως; Καλά η Ακρίτα αλλά και η Κρουστάλλη; Η δικιά τους, που φέρει περήφανα τα παράσημα του αντιΣΥΡΙΖΑ αγώνα; Και αν είναι αυτονόητο δικαίωμα μιας εφημερίδας να λογοκρίνει μια τακτική συνεργάτιδα του, γιατί δεν είναι εξίσου αυτονόητο «να ασκείται ασφυκτική πίεση από το Μέγαρο Μαξίμου" όπως καταγγέλει η Κρουστάλλη. Στο κάτω κάτω του Μαξίμου είναι και οι δυο εφημερίδες, του ΔΟΜ( Μαρινάκη ή Μαξίμου).

Ας τους δώσουμε, λοιπόν, εμείς οι αμετανόητοι Αριστεροί κάποια μαθήματα πολιτικού φιλελευθερισμού για αρχαρίους. Το θέμα δεν είναι η συμφωνία ή διαφωνία με όσα έγραψαν η Ακρίτα ή η Κρουστάλλη, ούτε η αξιολόγηση του δημοσιογραφικού τους επιπέδου. Αυτό είναι αναφαίρετο δικαίωμα του πολίτη και οδηγεί σε επιλογή εφημερίδας η αρθρογράφου. Το θέμα είναι η ελευθερία έκφρασης και οι κανόνες της ελευθεροτυπίας. Που υπάρχουν ακριβώς για οριακές καταστάσεις, για επίμαχες , ενοχλητικές τοποθετήσεις απέναντι στην όποια εξουσία, μικρή ή μεγάλη.

Το παρεπόμενο μέγα θέμα είναι ο ασφυκτικός έλεγχος του κράτους και της κυβέρνησης, μέσω εκδοτών- μεγάλων επιχειρηματιών στην είδηση και την διαχείριση της. Για αυτό όσοι ορθώς αγανακτείτε για την περιπέτεια της Κρουστάλλη αλλά ποιείτε την νήσσαν για την περίπτωση Ακρίτα η Χαρίτου δεν είστε φιλελεύθεροι. Υποκριτές είστε.

* Ανάρτηση του αρθρογράφου στο Facebook