Πριν από μερικές ημέρες η ΟΛΜΕ, αντέδρασε στο ενδεχόμενο αύξησης του ωραρίου εργασίας των καθηγητών και με αφορμή μία έκθεση του ΟΟΣΑ, με μια ανακοίνωση που ανάμεσα στα άλλα «ενδιαφέροντα» ανέφερε:
«Η Έκθεση (του ΟΟΣΑ) υποστηρίζει ότι το διδακτικό ωράριο των Ελλήνων εκπαιδευτικών είναι το χαμηλότερο στην Ευρώπη», τόνιζε η συνδικαλιστική ηγεσία των καθηγητών, υπογραμμίζοντας ότι «…και εδώ παραγνωρίζεται το γεγονός ότι το βασικό ωράριο των εκπαιδευτικών δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης είναι 21 διδακτικές ώρες την εβδομάδα… Επίσης, οι Έλληνες εκπαιδευτικοί είναι επιφορτισμένοι σε εξαιρετικά μεγάλο βαθμό και με καθήκοντα διοίκησης και γραμματείας. Στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες οι εκπαιδευτικοί είναι απαλλαγμένοι από τέτοια καθήκοντα, τα οποία αναλαμβάνει πολυμελής γραμματεία. Η παντελής έλλειψη διοικητικών υπαλλήλων στα σχολεία υποχρεώνει τους εκπαιδευτικούς να αναλαμβάνουν όλη τη γραφειοκρατία που αφορά τη σχολική μονάδα και να αφιερώνουν σε αυτή αρκετές ώρες…»
Πω – πω, βρε τι έχουν πάθει οι άνθρωποι, τόσες ώρες δουλειάς και χωρίς καμία γραμματειακή υποστήριξη…!
Και τι αλτρουισμός δημόσιων λειτουργών…! Που ανήκουν στο στενό δημόσιο τομέα, έχουν δηλαδή εξασφαλισμένη μονιμότητα ’’βρέξει – χιονίσει», είτε είναι καλοί στη δουλειά τους (στο λειτούργημα για την ακρίβεια), είτε όχι, όλα τα προνόμια των δημόσιων υπαλλήλων αυτής της κατηγορίας, δουλεύουν τις λιγότερες ώρες από όλους τους εργαζόμενους, είναι σίγουρα συνυπεύθυνοι για τα χάλια της παιδείας και σίγουρα βέβαια έχουν υποστεί και αυτοί μαζί με όλους τους άλλους κοινούς θνητούς μεγάλες μειώσεις στις αποδοχές τους.
Αντί να προτείνουν λοιπόν από μόνοι τους αύξηση του ωραρίου, έναντι μη περαιτέρω μείωσης του μισθολογίου τους και μιας ενδεχόμενης μικρής έστω αύξησης, μετά από κάποιο χρονικό διάστημα όταν θα έχουμε κάπως ορθοποδήσει, συνεχίζουν μια στενά και κακώς εννοούμενη συνδικαλιστική λογική. Που ουδόλως δείχνει να λαμβάνει υπόψη της, ούτε την τραγική οικονομική κατάσταση της χώρας, ούτε τις εκπαιδευτικές ανάγκες και προβλήματα που θα προκύψουν εξαιτίας των περικοπών στις κρατικές δαπάνες την επόμενη σχολική χρονιά. Ούτε πολύ περισσότερο φαίνεται να διαπνέονται ιδιαίτερα από κάποιο αίσθημα κοινωνικής αλληλεγγύης, στους πολύ πιο σκληρά δοκιμαζόμενους εργαζόμενους και ανέργους του ιδιωτικού τομέα!
Η λογική «το κράτος φταίει και είναι υπεύθυνο για όλα, εμείς να είμαστε καλά και ας μην είμαστε πάντα εντάξει απέναντί του, έχουμε μόνο δικαιώματα αλλά στις υποχρεώσεις είμαστε λίγο χαλαροί…» και πέρα από εμάς «γαία πυρί μειχθήτω», σε όλο της το μεγαλείο! Έτσι όμως δεν πάμε πουθενά ή για την ακρίβεια πάμε κατά διαόλου…