H παρέλαση είναι μια οργανωμένη με βηματισμό και στρατιωτική ιεραρχία παρουσίαση, που απαντά σε μιλιταριστική ιδεολογία και αποσκοπεί να δημιουργήσει εθνικιστικά αντανακλαστικά στους νέους. Πηγάζει στον ΠΡΙΓΚΗΠΑ του Μακιαβέλι, που ήθελε τον ηγεμόνα να παίζει με τις τύχες των υπηκόων του κατά πώς τον συμφέρει και λογαριασμό να μη δίνει.

Πρόκειται, μάλιστα, για μια ελληνική πρωτοτυπία, αφού καμιά ευρωπαϊκή χώρα, τουλάχιστον αυτές που συμμετέχουν στην Ε.Ε., δεν υιοθετεί αντίστοιχες πρακτικές μετά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο. Τις παρελάσεις αγαπούν τα ολοκληρωτικά καθεστώτα διοργανώνοντας την ιεροτελεστία της παρουσίας του λαού, έτοιμου να θυσιαστεί για την Πατρίδα του Ηγεμόνα, παρόντα ως τιμώμενη αρχή του ολοκληρωτικού σχηματισμού στην εξέδρα του εποπτεύοντος.

Οι μαθητικές παρελάσεις που επέβαλε ο δικτάτορας Μεταξάς το 1936 αποτελεί το σημείο τομής, στο οποίο συναντώνται το κράτος, ο εκπαιδευτικός μηχανισμός και η ιδεολογία του εθνικισμού. Ειδικότερα, συνδέεται με τη διαμόρφωση της ελληνικής εθνικής ταυτότητας, σύμφωνα με τα γερμανικά, βαβαρικά πρότυπα του Όθωνα.

Μεταξύ άλλων, στην παρέλαση επιδιώκεται και συνδυάζεται:

∙ α) με την επιδίωξη υλοποίησης του εκάστοτε εθνικού οράματος (από την πολιτική του μεγαλοϊδεατισμού και επεκτατισμού, προκειμένου να επιτευχθεί η εθνική ολοκλήρωση, τον 19ο αι. έως και τον μεσοπόλεμο, μέχρι και τη σημερινή ευρωπαϊκή του διάσταση στο πλαίσιο της Ε.Ε.) ∙

β) με το στοιχείο της ανασφάλειας και φοβίας προς εγχώριους και ξένους εχθρούς του έθνους (πραγματικούς ή φανταστικούς), που συνδυάζεται, παράλληλα, και με μία αντίληψη υπεροχής προς αυτούς, τουλάχιστον πολιτισμικής, καθώς και ∙

γ) με την επιδίωξη της συνοχής και της συναίνεσης ετερογενών πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων στο όνομα του εθνικού συμφέροντος, όπως αυτό γίνεται αντιληπτό και εκφράζεται από την εκάστοτε πολιτική ηγεσία.

Αυτές οι καταναγκαστικές μιλιταριστικές πειθαρχίες πλήττουν από το 1936 τα νέα παιδιά της Ελλάδας, τα μόνα στην Ευρώπη που αναγκάζονται σε θρησκευτικό κρατικό προσηλυτισμό και εθνικιστική προετοιμασία. Παιδιά όμως που αλλιώς θέλουν να εκφράζουν τον πατριωτισμό τους, με δημιουργικό πνεύμα ενσυναίσθησης προς αυτούς που πάσχουν για διάφορους λόγους, υγείας, οικονομίας, αποκλεισμού... και αναζήτησης της αληθινής αξίας της ανθρώπινης συνοχής, τη γλώσσα, τα ήθη και έθιμα, την αλληλεγγύη, τις δράσεις ενίσχυσης των ασθενέστερων τις ημέρες που γιορτάζει η Πατρίδα και ανασυντάσσονται όλοι με ομοψυχία σε μια μεγάλη, ανοιχτή οικογένεια, με εορταστικές δράσεις μέσα στο σχολείο και μέσα στην κοινωνία.

Δυστυχώς στην Ελλάδα η νοοτροπία παραμένει σε μεγάλο μέρος της κλειστή, προνεωτεριστική, αναχρονιστική, εκτός Ευρωπαϊκής οικογένειας και χειραγωγείται από ολοκληρωτικές ιδέες με σημαία το οξύμωρο τρίπτυχο: ΠΑΤΡΙΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ.