Στάθηκε αρκετά μέτρα πιο μακριά από το πήχη του άλματος εις ύψος.
Κρατούσε δυο πατερίτσες. Είχε μόνο ένα πόδι.
Πέταξε τη μια και κρατώντας ακόμα την άλλη στάθηκε κοιτάζοντας τον πήχη μπροστά από τα στρώματα που ήταν στο 1,77. Στηριγμένος στην μια πατερίτσα σηκώνοντας ψηλά τα χέρια έδωσε το σύνθημα στο κοινό να χτυπάει παλαμάκια.
Τα δευτερόλεπτα κυλούσαν αργά για τους θεατές. Το ίδιο όμως νοιώσαμε και εμείς που τον είδαμε στο συγκλονιστικό βίντεο που πήρε ένας θεατής από την κερκίδα.
Στηριζόταν ακόμα στην μια πατερίτσα. Τι θα έκανε;
Ώσπου με αποφασιστικότητα την πέταξε, για δευτερόλεπτα ταλαντεύτηκε αλλά στο τέλος βρήκε την ισορροπία του.
Στεκόταν εκεί αντιμέτωπος με την πρόκληση. Συνήθως οι αθλητές με τέτοια αναπηρία χρησιμοποιούν ένα ψεύτικο μέλος. Αυτός όμως στεκόταν στο ένα του πόδι.
Ξεκίνησε με ένα περίεργο καλπασμό αφού με το ένα πόδι πιο πολύ πηδούσε σαν να έκανε κουτσό.
Με τέλειο τρόπο έστριψε και εκτινάχτηκε πάνω από τον πήχη με την πλάτη με το γνωστό μας Φόσμπερι φλοπ, την τεχνική άλματος του Φόσμπερι
Και το περνάει!
Βλέπουμε τη φιγούρα του να σηκώνεται στο ένα γόνατο και να πανηγυρίζει.
Τι ψυχικές δυνάμεις είχε αυτός ο άνθρωπος;
Βγήκε 7ος. Δεν έχει σημασία. Άλλωστε είναι πια 36 ετών. Όμως η εικόνα του να πηδάει χωρίς τη βοήθεια κάποιου προσθετικού μέλους είναι από μόνη της ένα συγκλονιστικό μάθημα για όλους μας.
Αποδέχτηκε την νέα του κατάσταση και με τις δυνατότητες που αυτή του έδινε συμμετείχε στον αγώνα. Η αποδοχή είναι από μόνη της ένας πολύ σπουδαίος άθλος.
Κοίταξε στα μάτια την αναπηρία του και με το άλμα αυτό συμβολικά την εκμηδένισε.
Τα βίντεο των αθλητών των παραολυμπιακών είναι γεμάτα από στιγμές ψυχικού μεγαλείου.
Το κλάμα της Αλεξάνδρας Σταματοπούλου μετά την πρωτιά της στα 50 μέτρα ύπτιο, οι ξέφρενοι πανηγυρισμοί του Νάσου Γκαβέλα που ήρθε πρωτος στα 100 μέτρα με συνοδό τον Γιάννη Νυφαντόπουλο, τα γεματα ικανοποίηση πρόσωπα των άλλων αθλητών και αθλητριών όπως ο Κωνσταντίνος Τζούνης, ο Γρηγόρης Πολυχρονίδης, ο Θανάσης Κωνσταντινίδης, ο Δημήτρης Ζησίδης, η Λήδα Μαρία Μανθοπούλου, η Χριστίνα Γκέντζου , η Ελένη Παπασταματοπούλου και των άλλων που τα ονοματά τους μου διαφεύγουν, μας αφηγούνται την δική τους προσωπική ιστορία.
Μια ιστορία που κρύβει τον πόνο της αναπηρίας μετά από αρρώστια ή ατύχημα αλλά και τον αγώνα να αλλάξουν τη σχέση τους με τη ζωή, μέσα από τον αθλητισμό.
Είναι η στιγμή που αναμετριέσαι με την πραγματική σου κατάσταση κι αποφασίζεις να παλέψεις. Κι όπως είπε ο αργυρός ολυμπιονίκης στην κολύμβηση Αντώνης Τσαπατάκης σε μια παλιά του συνέντευξη «Καθένας να μετατρέπει το ατύχημα σε ευτύχημα.»
Μια φράση που σηκώνει πολύ συζήτηση.
Τελειώνοντας θα ήθελα σας εξομολογηθώ ότι για πρώτη φορά έδωσα σημασία στους παραολυμπιακούς. Δεν ξέρω αν ήταν όλη εντυπωσιακή πορεία των αθλητών μας που έδωσε τη δημοσιότητα ή αν ωριμάζει κάτι στην ελληνική κοινωνία;
Ότι και να ‘ναι όλους όσους βρέθηκαν στο Παρίσι, είτε διακρίθηκαν είτε όχι τους ευχαριστούμε για το μάθημα ζωής που μας δίνουν.
Δύσκολο μάθημα. Ιδίως όταν αναλογιίζομαι τις καταπατημένες από αμάξια ράμπες των αναπήρων και τα κακοφτιαγμένα και κακοσυντηρημένα μονοπάτια των τυφλών που συναντάμε κάθε μέρα στο διάβα μας.