Ένα ποτάμι παρέσυρε όλους τους επί χάρτου πολιτικούς σχεδιασμούς. Κόμματα που έβλεπαν την εξουσία ως ώριμο ζουμερό φρούτο , κινήσεις ενότητας και ανασύνθεσης της κεντροαριστεράς και αυτοαναφορικοί μικροκομματικοί γραφειοκρατικοί μηχανισμοί , νοιώθουν, έστω δημοσκοπικά , το έδαφος τους να τρίζει και το ακροατήριο τους να φυλλοροεί.

Η εμφάνιση του κόμματος του Σταύρου Θεοδωράκη στην δημόσια σφαίρα και η δημοσκοπική του υποδοχή , επιβεβαίωσε την μεγάλη ρευστότητα ακόμα του πολιτικού σκηνικού. Παρά τον διαφαινόμενο δικομματισμό ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και την Νέα Δημοκρατία , δεν υφίστανται στέρεοι οργανικοί δεσμοί πολιτικής εκπροσώπησης μεταξύ των κομμάτων και των πολιτών. Το πολιτικό σύστημα βρίσκεται ακόμα σε ένα μεταβατικό στάδιο και ένας σχηματισμός που κομίζει κάτι νέο η υποτίθεται ότι κομίζει κάτι τέτοιο , με κάποιες προϋποθέσεις , μπορεί να διεισδύσει σ’ αυτό και να καταλάβει μια περιοχή του. Ο Θεοδωράκης και το δημιούργημα του , φαίνεται ,τουλάχιστον στις δημοσκοπήσεις , ότι αυτό το πέτυχαν. Γιατί όμως ειδικά ο Θεοδωράκης και “ Το Ποτάμι ” ;

Το εγχείρημα ξεκίνησε κατ’ αρχάς με ένα μεγάλο αβαντάζ. Ο δημιουργός του, λόγω του τηλεδημοσιογραφικού επαγγέλματος του , είχε εκείνη την αναγνωρισιμότητα που απαιτείται δυστυχώς σήμερα για να τύχει προσοχής ο λόγος κάποιου. Έβαλε δε εξ’ αρχής κατά του παλιού πολιτικού προσωπικού χωρίς όμως ακραίες και μεγαλόστομες αντισυστημικές καταγγελίες και ύβρεις. Εξέπεμψε έτσι έναν αντιπολιτικό αλλά ενδοσυστημικό λόγο και συνάντησε εκείνους που απορρίπτουν πλέον το παραδοσιακό πολιτικό προσωπικό ως υπεύθυνο για την τραγική θέση της χώρας αλλά τους τρομάζουν κιόλας οι έξαλλες δημαγωγικές και ανορθολογικές κραυγές για την ανατροπή , φαντασιακή η πραγματική , της κοινωνικής δομής και της ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας. Ο προγραμματικός λόγος του Θεοδωράκη και του Ποταμιού του είναι βέβαια σχεδόν ανύπαρκτος και ασαφής. Αυτό όμως μάλλον ελάχιστη σημασία έχει σε μια κοινωνία , τις τύχες της οποίας διαχειρίστηκαν κόμματα με εξαιρετικά ιλουστρασιόν προγράμματα και την έφεραν στο χείλος του πολλαπλού γκρεμού. Ο όποιος πολιτικός λόγος του Ποταμιού είναι γενικόλογος και χωρίς καμιά κοινωνική αναφορά. Τα προβλήματα γι’ αυτό δεν είναι κοινωνικά αλλά ζητήματα τεχνοκρατικής επίλυσης . Ο Θεοδωράκης όμως πέτυχε , αντί να εκπέμπει την εικόνα ενός ψυχρού τεχνοκράτη , να διατηρήσει , στην μέχρις εδώ πολιτική του παρουσία , την σχετικά αντισυμβατική και φιλελεύθερη κοινωνικά ατμόσφαιρα των εκπομπών του. Έτσι το Ποτάμι εμφανίζεται και σαν ένα πολιτισμικό ρεύμα που αντιπαρατίθεται ως στυλ και αντίληψη ζωής και συμπεριφοράς στον τρέχοντα εκβαρβαρισμό της εγχώριας κοινωνίας. Με όλα αυτά το Ποτάμι κύλησε και κυλάει με ορμή ανάμεσα στα ερείπια της κεντροαριστεράς , οι «παράγοντες» της οποίας επιμένουν να μην βλέπουν και να μην ακούν τον παλιό τους κόσμο που καταρρέει εκκωφαντικά.