Περίμεναν να έρθει η άνοιξη, να χαλαρώσουν τα μέτρα  πανδημίας, ώστε να αρχίσουν τα Συνέδρια, στη σκιά δραματικών εξελίξεων.

Δεν ξέρουμε τι άποψη έχετε εσείς, εμείς πάντως έχουμε ενδοιασμούς κατά πόσο προωθείται πραγματικά ο στόχος της  «Καλής Κοινωνίας», της «Δίκαιης Κοινωνίας» και για το λόγο αυτό δεν στεκόμαστε μόνο στα επιφαινόμενα των συνεδρίων, αλλά προκειμένου να φτάσουμε όσο γίνεται στον πυρήνα, ακροβατούμε μεταξύ πραγματικότητας-μυθοπλασίας, ρεαλισμού-φαντασίωσης-αυτό δεν είναι κατά βάθος κάθε συνέδριο, κάθε συνέλευση ακόμα και της  κάθε πολυκατοικίας, της κάθε μάζωξης γενικότερα;

Με τις επιφυλάξεις αυτές, παρουσιάζουμε εδώ (ευελπιστούμε στην κατανόησή σας), τρία σενάρια συνεδρίων, αυθόρμητα, σχεδόν συνειρμικά. Σημειώνουμε επίσης ότι κάθε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις, είναι πράγματι ομοιότητα και πέραν τούτου ουδέν.

Συνέδριο 1: «Διαχειριστήκαμε με επιτυχία πολλές κρίσεις. Μπορούμε και περισσότερες..»

..ας κάνουμε πάλι το λογαριασμό, η πρώτη Κυριακή δεν βγάζει, πάμε στη δεύτερη, ποσοστό αυτοδυναμίας, πότε εξασφαλίζεται  πότε όχι, πόσες έδρες, αλλάζει ο νόμος; δεν αλλάζει, οριακή αυτοδυναμία η κυβερνητικό εταίρο και αν πάρουμε αυτοδυναμία τι να την κάνουμε, όλο διαχείριση,

και για τα άλλα τί; ιδεολογικά λυμένο με τη Δύση, όπως με Εθνάρχη, αλλά με τις «ελεύθερες αγορές» δε βγαίνει, είναι πίσω απο κάθε κρίση και  μόνο για τα κέρδη, ενώ στα δύσκολα το κράτος μπροστά, τι κράτος θέλουμε, είναι άλλο θέμα, ή μάλλον  κυρίως  θέμα, μην ξεχνάμε τα κονδύλια απο  ταμείο ανάκαμψης, («είναι πολλά τα λεφτά»), στο τέλος  είναι πάντα η ισχύς, φίλες και φίλοι,

 ..αλλά και το πολιτικό κεφάλαιο των ηγετών κάποτε καταναλώνεται, μένουν τα ελλείμματα του κοινωνικού κεφαλαίου για όσους ξέρουν, χωρίς αυτό δεν μπορείς να αλλάξεις την ουσία των πραγμάτων, τις βαθύτερες αναπροσαρμογές σε κράτος,  οικονομία,  θεσμούς, ειδάλλως εμφανίζονται με το αδηφάγο πρόσωπό τους σαν λερναία ύδρα,

τι θα μείνει στο τέλος, σωστά, το «τώρα» μετράει, αλλά τι άλλο είναι το μέλλον αν όχι διαδοχικά «εδώ και τώρα»,

καθετί έχει ημερομηνία λήξης …ας μετρήσουμε πάλι, αν βγαίνουν οι αριθμοί..    

Συνέδριο 2: «Πώς να προχωρήσουμε;»

                  ..και με το «ναι» και με το «όχι»; Και υπέρ και κατά και με μνημόνιο και χωρίς

    και με  καμμένο και με ανδρουλάκη;,

…ενώ το πράγμα ξεκινά σωστά για την «ισότητα» της «Δίκαιης  Κοινωνίας», απο  θέσεις πολυφωνίας, σκοντάφτει όταν αγγίζει κυβερνητικές ευθύνες ή πολιτικές αποφάσεις κάποιας συνοχής, άλλοτε μονολιθικότητα, εμμονές και στερεότυπα  (όλα αυτά θεσσαλονίκες, «ένας νόμος, ένα άρθρο», αχρείαστο μνημόνιο, δημοψήφισμα, γνωστές ιστορίες, μην επαναλαμβάνουμε), άλλοτε ανοικτές θύρες, όλοι και όλα χωρούν,

σαν ένας Ιανός των καιρών, που εμπλέκεται σε πισωγυρίσματα,  συγκρούσεις  χωρίς εναλλακτικές, τώρα πλέον όλα ρευστοποιούνται με ανταλλακτικά νομίσματα  «κινητικότητας» (μομπίλιτι) και «ευελιξίας»  (φλεξιμπίλιτι) στις παγκόσμιες αγορές και λοιπά και λοιπά

.. ερχόμαστε τώρα σε  προτάσεις συνεδρίου, οπωσδήποτε οι «ηθικές και πολιτισμικές διαστάσεις της μετανεωτερικότητας», επίσης «κυβερνητικότητα απέναντι στην μη-κυβερνητικότητα ή πώς να συγχρονιστεί η ταχύτητα των  εξελίξεων με την ταχύτητα (και δημοκρατικότητα) αποφάσεων στο τοπικό-εθνικό-παγκόσμιο σύστημα», εξάπαντος (αυτο)κριτική των αποτυχιών της «πρώτης φοράς» κατά τη μετάβαση απο την «πρώτη» στην «δεύτερη» φορά, και άλλα παρόμοια,

ακολουθούν απόψεις συνιστωσών, πώς η πολυφωνία γίνεται αρμονία (όχι ομοιομορφία) αντί ξανά κακοφωνία, με κατάληξη το κλασικό ερώτημα που έθεσε ο Βιτγκενστάιν: «πώς να προχωρήσουμε;»..

..να μην ξεχάσουμε για το συνέδριο τον Μαρξ,  που είπε ότι η εργαζόμενη τάξη δεν θα απελευθερωθεί αν δεν απελευθερωθεί και η υπόλοιπη κοινωνία, που στις μέρες μας  μπορεί να αντιστραφεί στο ότι και η υπόλοιπη κοινωνία δεν μπορεί να απελευθερωθεί απο την αβεβαιότητα, αν τα πιο φτωχά στρώματα δεν απαλλαγούν απο την ακραία φτώχεια, την ακρίβεια..  

   Συνέδριο 3: «Αυτόνομα, ανανεωτικά, ενωτικά»

..προσεγγίζοντας τα πράγματα απο την (κριτική) οπτική του χώρου,  παιδιόθεν,  ακόμα και στα πιο δύσκολα,  

..εδώ υπάρχει μια δυνατότητα, όχι ευκαιριακή, αλλά ουσιαστική στο τι μπορεί να ευδοκιμήσει στη  χώρα, μέσα στις πολλές, συνεχείς ανασφάλειες, η προσδοκία της ασφάλειας γίνεται εγγύηση της ελευθερίας/δημοκρατίας,

η παντοκρατορία του ανταγωνισμού δεν είναι λύση, η ακραία απορρύθμιση δεν είναι λύση, στο τέλος οι αγορές αποφαίνονται, σαν υπερκυβέρνηση/παγκόσμια διακυβέρνηση, ενώ η πολιτική ακολουθεί σε «άδειο δημόσιο χώρο» (Άρεντ),

δεν ξέρουμε τι είναι, αν είναι απο-παγκοσμιοποίηση, μετα-παγκοσμιοποίηση ή ανα-παγκοσμιοποίηση (με ενίσχυση της ευρωπαικότητας όπως θα προτιμούσαμε),  

η λύση θα είναι (πάλι) σοσιαλδημοκρατική όπως επιμένει ο Ανδρουλάκης ή αλλιώς δεν θα υπάρξει, εφόσον σοσιαλδημοκρατία εκλαμβάνεται ως πρακτικότητα και  ηθική στάση με θεμέλια δημοκρατία-ελευθερία-ασφάλεια (στον ασυνεχή «χρόνο του τώρα», κατά την κριτική του Μπένγιαμιν για την «πρόοδο»), μπορεί όμως να τα καταφέρει όπως παλιά;..

..ανακαλύπτοντας εκ νέου μια «αθωότητα» απέναντι στις κάθε λογής εξουσίες,

άκουσε και αυτό,  αν καθηλωθείς  στα «περασμένα μεγαλεία», σαν η γυναίκα του Λωτ, μια στήλη άλατος, αν πάλι κοιτάζεις το μέλλον χωρίς τη γονιμότητα της παράδοσης, σαν «περιπλάνηση στο σκοτάδι» (Τοκβίλ)..

..σκέψου και αυτό, είναι πάντα η ώρα της νέας γενιάς όπως λέγεται, αφού κάθε γενιά γράφει τη δική της ιστορία,  αφού μεγαλώνει σε έναν κόσμο που είναι ήδη παλιός και πάντοτε πιο παλιός απο τις επερχόμενες γενιές», όσο «σοφές» και αν είναι οι πράξεις των ανθρώπων, είναι ξεπερασμένες, για να προκαθορίσουν τη διαδοχή,  μιλάμε εδώ για κάτι περισσότερο απο μια χρονολογική διάσταση παλιού-νέου, μιλάμε για έναν αναγκαίο διάλογο παράδοσης-ανανέωσης..

..η πρότασή μας είναι   μια «παιδευτική» σχέση όπου το «παλιό» εκπροσωπώντας την παράδοση, εμπλουτίζει το παρόν-μέλλον, μεταβιβάζοντας το αίτημα αναδημιουργίας του κόσμου στους επερχόμενους, στο αδιαμόρφωτο εκείνο διάστημα μεταξύ παρελθόντος-μέλλοντος  (όπως ανέλυσε η Άρεντ), σε αυτό το διάστημα όπου η αλήθεια μπορεί να εμφανιστεί, η ελπίδα να ανατείλει, σε έναν κόσμο που είναι ήδη παλιός, φθαρμένος..

.. όσο για  προτάσεις συνεδρίου, δεν χρειάζεται να πάμε μακριά, εφόσον διαθέτουμε πολλά παραδείγματα μυθολογικών καταστάσεων με ποικίλα  μηνύματα,

απο το γόρδιο δεσμό με συνταγή Μ. Αλεξάνδρου,  τις συμπληγάδες  της αργοναυτικής εκστρατείας για το χρυσόμαλλο δέρας, τα διδάγματα του Οδυσσέα,  μέχρι την επινόηση του Περσέα απέναντι στην Μέδουσα, τον φτερωτό Πήγασο και το μίτο της Αριάδνης και άλλα παραδείγματα κατά περίπτωση, σε κατεύθυνση αντίστασης-«μετασχηματισμού» που εντάσσει και δεν αποκλείει, φέρνει κάτι σημαντικό, αλλάζοντας τα πράγματα, αλλάζοντας τους εαυτούς μας..αν παραμερίζονται παραλυτικές ισορροπίες,  μέσοι όροι και πελατειακές διαπραγματεύσεις                 

 «Βασικά, το  ζήτημα είναι.. αξιακό» (απο ομιλία συμμετέχοντος σε συνέδριο)