Με αφορμή επιστολή του φίλου Γιωργή Λασκαρίδη από την Πέτρα της Λέσβου, επανέρχομαι σε ένα θέμα στο οποίο έχω αναφερθεί πολλές φορές και πολύ φοβούμαι πως θα επανέρχομαι…
Παραθέτω απόσπασμα της επιστολής του:
«Πές κάτι για τους πρόσφυγες, που βγαίνουν καθημερινώς κατά εκατοντάδες εδώ στη Πέτρα και το Μόλυβο. Εγώ δεν μπορώ να γράψω καθώς είμαι μέσα στο πρόβλημα και πολύ μα πάρα πολύ θυμωμένος. Δεν μπορείς να φανταστείς τι είναι να βγάζεις πνιγμένο παιδάκι από την παγωμένη θάλασσα. Παιδάκι, Νότη, δίχρονο, τρίχρονο!!! Είναι και χθεσινοβραδυνά τα γεγονότα….
Σχώρα μου, που σου μαυρίζω τη χαρά, αμά οι ανοχές κι οι αντοχές μου έχουν πάει περίπατο, για να το πω ευγενικά…»

Σε ποια θεματολογία να εντάξουμε αυτές τις καθημερινές θαλάσσιες τραγωδίες των προσφύγων, που όμοιές τους δεν έχουν ζήσει οι γενιές μετά το 1940; Στα κοινωνικά; τα πολιτισμικά; τα οικονομικά; τα πολιτικά; τα ξενοφοβικά; τα στρατηγικά; τα ευρωπαϊκά; τα διεθνή; τα ανθρωπιστικά; τα γεωγραφικά; Λυπάμαι, αλλά όλα αυτά μαζί χωράνε σε έναν ειλικρινή προβληματισμό γύρω από το μεταναστευτικό που μας έχει κάνει, εμάς τους κατοίκους της ηπειρωτικής Ελλάδας, θεατές, ευσυγκίνητους βεβαίως, μπροστά στις καθημερινές ειδήσεις με τις δεκάδες πνιγμένων βρεφών και μικρών παιδιών, αλλά και ανήμπορων ενηλίκων να αντέξουν τις θαλασσοταραχές και τις κάκιστες καιρικές συνθήκες που εύκολα βυθίζουν τα ακατάλληλα μέσα που χρησιμοποιούνται για ένα ταξίδι εφιάλτη…
Από το τέλος του Β Παγκοσμίου πολέμου έχουν περάσει εβδομήντα χρόνια, ως επί τω πλείστον ειρηνικής ζωής στο κοινό μας ευρωπαϊκό σπίτι (με ελληνική παρένθεση τον εμφύλιο και την επτάχρονη χούντα και ευρωπαϊκή τον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας) με τις γενιές να διαβάζουν μόνο στην ιστορία περιπτώσεις μαζικής μετανάστευσης και ξεριζωμού από εμπόλεμες χώρες προς άλλες κατευθύνσεις. Υπάρχει επαρκής αρθρογραφία καθημερινά γι αυτή την συνεχιζόμενη τραγωδία που, παρ’ όλη την άφιξη του χειμώνα, με τα θαλάσσια μποφόρ να αυξάνονται, τα καραβάνια των απελπισμένων επιμένουν να ρισκάρουν και να επιλέγουν από τον βέβαιο θάνατο που σκορπούν οι βόμβες την αμφίβολη σωτηρία…
Πόσο θα συνεχιστεί αυτό το εφιαλτικό θέαμα είναι άγνωστο να απαντηθεί, ακόμα και από ειδικούς πολιτικούς αναλυτές, έτσι όπως έχει περιπλεχθεί το πολιτικό και γεωγραφικό πρόβλημα της Μέσης Ανατολής, γύρω από τη Συρία και τις πέριξ περιοχές που φλέγονται… Παραμένει όμως και η αδυναμία αντίδρασης εκατομμυρίων Ευρωπαίων πολιτών που καθισμένοι στον καναπέ, βλέπουν (βλέπουμε) και ακούνε (ακούμε) γύρω από τα συχνά πυκνά τραγικά συμβάντα των πνιγμών και των ναυαγίων.
Τα νησιά πλέον δεν μπορούν να απαριθμήσουν πόσος κόσμος φιλοξενείται, αφού τα μιλιούνια των απεγνωσμένων που καταφθάνουν καθημερινά έχουν ήδη δημιουργήσει ένα περιβάλλον που δεν μπορεί να κατανοηθεί, ώστε να υπάρξει νηφάλια αντιμετώπιση… Ανεξάρτητα από τις ευθύνες χωρών της Ευρώπης και της Αμερικής στο παρελθόν, που συνέβαλλαν τα μέγιστα για τη δημιουργία συγκρούσεων που εξελίχθηκαν στη σημερινή κατάσταση, να κρατήσουμε το γεγονός πως εξακολουθούμε να είμαστε θεατές αυτής της ανείπωτης τραγωδίας!
Μα, τι νόημα μπορεί να έχει ένα σχολιάκι την περίοδο αυτή που σχεδόν όλη η Μέση Ανατολή είναι ανάστατη ή φλέγεται; Σε έναν τέτοιο προβληματισμό μπαίνουν όσοι με τον έναν ή τον άλλον τρόπο συμμετέχουν στην απάλειψη του πόνου μπροστά στο όνειδος των ξεβρασμένων πτωμάτων μωρών και παιδιών. Μανάδων και πατεράδων που θρηνούν τη μοναδική ελπίδα τους να σώσουν την οικογένεια από τους βομβαρδισμούς και τον όλεθρο της πατρίδας τους… Το καθημερινό απίστευτο θέαμα, ριζώνει στις συνειδήσεις. Εκείνη η ατελείωτη πορεία στα χωράφια της Κροατίας, το πτώμα του Αϊλάν, το βλέμμα των διασωθέντων παιδιών, τα συρματοπλέγματα, οι φράχτες, οι απάνθρωπες δηλώσεις του Ούγγρου πρωθυπουργού του πρώην ανύπαρκτου υπαρκτού, η άνοδος των ρευμάτων της εν γένει ακροδεξιάς, όλα αυτά, μαζί με την οικονομική κρίση, πολτοποιημένα και ελπίζω στο τέλος να μην μείνουν ανεξέλεγκτα, συνθέτουν ένα τοπίο επικίνδυνο, εύθραυστο που μπορεί να μας «πάει» προς οποιαδήποτε κατεύθυνση και να μας βγάλει από τις τροχιές μας.
Η μαρτυρία του Γιωργή Λασκαρίδη από την Πέτρα, όπως και τόσων άλλων, συγκλονίζει και δηλώνει πως σε εμάς ο κλήρος έπεσε να συμπαραστεκόμαστε. Η μοίρα όμως των προσφύγων θέλει να εξοντώνονται στις δικές μας θάλασσες…