Δυστυχώς το να επιστρέφουμε κάθε τόσο (θα έλεγα, πολύ συχνά) σε θεματολογίες γύρω από βασανισμούς ζώων, πέρα από ενοχλητικό, είναι και κοινωνικά πολύ επικίνδυνο. Κατά κάποιο τρόπο αντικατοπτρίζει και την παρακμή μιας χώρας τής οποίας, οι κάτοικοι, άργησαν πολύ να αντιληφθούν πως ένα ζώο (κυρίως γατιά και σκυλιά) μπορεί να γίνει ο  πιστότερος και συναισθηματικά ωφέλιμος φίλος μας… Ανεξάρτητα από τις διαφορές, γενετικού χαρακτήρα, μεταξύ των δύο, είναι σίγουρο πως, με τον τρόπο τους, γίνονται πιστοί σύντροφοι και συμμετέχουν ουσιαστικά στην ψυχική ηρεμία του ανθρώπου-αφεντικού…
Τώρα πάλι, κάποιοι απερίσκεπτοι και θα τολμήσω να πω συναισθηματικά ανάπηροι, φαντάροι στην Κόνιτσα, το «γλέντησαν» βασανίζοντας ένα σκυλάκι, και-τέλος-το ρίξανε σε ένα γκρεμό! Δεν χρειάζεται να ανεβάσω κι εγώ το σοκαριστικό βίντεο που εξόργισε όλους όσοι το είδαν…
Ο μάρτυρας σκυλάκος, έγινε η αφορμή να ανακινηθεί και πάλι το θέμα της κακοποίησης ζώου.
Βεβαίως κινητοποιήθηκαν φιλοζωικές οργανώσεις, ακόμα και το ΓΕΣ με τον ίδιο τον υπουργό να αντιδρά διατάσσοντας έρευνα για να τιμωρηθούν οι ένοχοι. Διατυπώθηκε όπως ήταν αναμενόμενο, γενική κατακραυγή μέσα από τα ΜΜΕ και τα κοινωνικά δίκτυα.
Το αποτρόπαιο γεγονός έκανε τον γύρο τού κόσμου, η χώρα εμφάνισε την κρυφή και βίαιη όψη της, ενώ για άλλη μια φορά έγινε ρεζίλι με τα αναχρονιστικά συχνά κρούσματα κακοποίησης ζώων, που δεν λένε να σταματήσουν…

Απομεινάρια μιας σκοτεινής και μαύρης ιστορίας (αγρι)ανθρώπων, οι οποίοι στερήθηκαν την αγάπη και την στοιχειώδη τρυφερότητα, και γι’ αυτό υποβάλλουν σε βασανιστήρια αδύναμα και αθώα ζώα, εφαρμόζοντας την αγριότητα, έτσι, για να κάνουν… πλάκα και να το… διασκεδάσουν. Οι περισσότεροι τέτοιοι… killer, άρρωστες ψυχές, δεν διστάζουν να ικανοποιούν τα κατώτερα ένστικτά τους κακοποιώντας αδύναμα ζώα ή να μακελεύουν χωρίς σκέψη, χωρίς ντροπή λύκους, ελέφαντες, αλεπούδες, φώκιες, δελφίνια και κάθε υδρόβιο, τα κάθε είδους πουλιά, να καταστρέφουν κάθε ζωντανό στοιχείο τής φύσεως, συμμετέχοντας ενεργά στην ανατροπή τής φυσικής ισορροπίας, στην καταπάτηση κάθε νόμου και κάθε αυτονόητης σκέψης, η οποία αφορά στην διαιώνιση του είδους. (Η φωτογραφία του υιού Τραμπ με την κομμένη ουρά του ελέφαντα, δεσπόζει ακόμα στο διαδίκτυο).
Δεν το φιλοσοφώ. Απλές σκέψεις μου έρχονται στο μυαλό ύστερα από τις εικόνες τού βασανισμού του σκύλου, επηρεασμένος ασφαλώς από το αδιανόητο και δυσάρεστο θέαμα.
Όταν ο… κυρίαρχος- θύτης βλέπει σκύλο ή γάτα, αυτομάτως θεωρεί το ζώο σαν «θήραμα». Κάτι δηλαδή για το οποίο μπορεί να αποφασίζει για τη ζωή και τον θάνατό του… Να το συνδυάσω με την συμπεριφορά τού εξουσιαστή επί του εξουσιαζόμενου; Κι αυτό θα μπορούσε να υπάρχει ως σκέψη, αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε με ανθρώπινες συμπεριφορές επί αδύναμων πλασμάτων, συμπεριφορές οι οποίες δείχνουν χαμηλό μορφωτικό, ψυχικό και αισθητικό επίπεδο.
Οι σκέψεις μου περιορίζονται γύρω απ’ αυτή την εκδοχή. Θα ήταν ενδιαφέρον να είχαμε πληροφορίες περί των δυο αυτών φαντάρων, αλλά και για άλλους βασανιστές ζώων. Θα βοηθούσε κοινωνιολογικά μια τέτοια πληροφόρηση. Κάθε φορά που μαθαίνουμε κάτι για τις, κατά περίπτωση, κακομεταχειρίσεις ζώων, διαπιστώνουμε χαμηλό μορφωτικό επίπεδο που συνδυάζεται με οικογενειακά προβλήματα. Μοναξιά, κατάθλιψη, βίαιες συμπεριφορές, απομόνωση, νευρικές διαταραχές, αδιέξοδα, όλα όσα μπορεί να καταλογίσει κανείς σε ανθρώπους τέτοιας ποιότητας. Ένας ψυχαναλυτής θα μπορούσε να προσθέσει άλλα τόσα νοσήματα και συμπτώματα.
Απανωτά τα κρούσματα, σχετικά με παρόμοια αλλά και χειρότερα, ως προς την βιαιότητά τους, γεγονότα που διαβάζουμε τακτικά, ενώ δυστυχώς το… κύμα αυτό δεν λέει να κοπάσει.
-Κόνιτσα: «Σάλος με πρωτοφανή κακοποίηση σκύλου από φαντάρους.»
-Μυτιλήνη: «50 χρόνια κάθειρξη στον 40χρονο που κακοποιούσε σεξουαλικά τη 12χρονη κόρη του.»
-Ασπρόπυργος: «Παρέμβαση εισαγγελέα για κακοποίηση παιδιών σε παιδικό σταθμό.»
-Αριζόνα: «Φρίκη! Γονείς-τέρατα βασάνιζαν τα παιδιά τους.»

Μερικοί από τους τίτλους γύρω από θέματα κακοποίησης. Καθημερινά μικρές και μεγάλες ειδήσεις που γράφονται στις μέσα σελίδες των εφημερίδων, συμπεριλαμβανομένων και των ηλεκτρονικών. Μεγάλα και σημαντικά καθημερινά γεγονότα, τα οποία από την συχνή επανάληψή τους, μικραίνουν ώσπου να καταλήξουν να γίνουν «σύνηθες περιστατικό». Θα το συνηθίσουμε κι’ αυτό, όπως τόσα άλλα μέσα σε έναν βαριά νοσηρό κόσμο, στον οποίο ζούμε και συνυπάρχουμε.
Θα έλεγα πως το βαρύ φορτίο τής συνειδησιακής ενοχής που νιώθουμε, επειδή δεν μπορούμε να αντιδράσουμε απέναντι στον δολοφόνο, τον βιαστή, την ενδοοικογενειακή βία, αυτόν που κακοποιεί σεξουαλικά παιδιά κλπ, παρά μόνο δικαστικά, μας εξωθεί στο να διατυπώνουμε το έωλο ερώτημα: «Πόσο βαριά θα πρέπει να τιμωρείται ο θύτης;»
Σκεφτόμαστε αποκλειστικά με πρότυπο την τιμωρία και την αντεκδίκηση, αφού γνωρίζουμε πως η Παιδεία, η Εκπαίδευση, ο Πολιτισμός, είναι «μέθοδοι» μακροπρόθεσμοι και ίσως ουτοπικοί, τις περισσότερες φορές. Η εξέλιξη της καθημερινότητας, η διαφήμιση, η συνεχής βία τής τηλεόρασης, η πράξη μιας δολοφονίας, η χρήση τού όπλου, οι βιαιοπραγίες και τα συν αυτώ, έχουν γίνει πλέον μια συνήθεια για τον πολίτη, σε σημείο που θαρρείς και έχει ενσωματωθεί στο dna τού ανθρώπου…
Από μια τέτοια ζωντανή και καθημερινή κουλτούρα τής βίας, δημιουργούνται τερατογενέσεις, οι οποίες αναπαράγουν αντίγραφα βιαιότητας (βλέπε έφηβους να… εκδικούνται με πιστόλια συμμαθητές τους μέσα σε αμερικανικά Σχολεία)…
Τι να πεις;

Ο βασανισμός τού ζώου στο στρατόπεδο, λυπάμαι, αλλά θεωρώ πως είναι ένα από τα απεχθή περιστατικά βίας, τα οποία όμως θα συνεχίσουν να μας απασχολούν γιατί δεν θα σταματήσει η επανάληψή τους. Το μορφωτικό επίπεδο και η καθημερινή «επιμόρφωση» της κοινωνίας μας δυστυχώς δεν θα εμποδίζει αυτή την κακοδαιμονία.
Και δεν πιστεύω πως υπάρχει κάτι άλλο που θα αποτρέψει αυτά τα κρούσματα πέρα από τα προαναφερθέντα «φάρμακα» της Εκπαίδευσης και του Πολιτισμού. Οι τιμωρίες τέτοιων σαδιστών ανεγκέφαλων εγκληματιών καλό θα ήταν να είναι αυστηρότατες, δεν θα αποτρέψουν όμως τέτοιες πράξεις.
Οι πλειοψηφίες τού κόσμου αρέσκονται να επαναλαμβάνουν, έως και να… υιοθετούν με τον «δικό τους τρόπο», τη σκληρότητα και όχι την αγάπη…
Όσο για το αποσυρθέν νομοσχέδιο του υφυπουργού Τσιρώνη, σηκώνω (κι εγώ) τα χέρια ψηλά! Ως γνωστό, η ηλιθιότητα συμπορεύεται πάντα με την ανευθυνότητα.
Τι να σχολιάσεις; Γιατί να καταντήσουμε τόσο φτωχοί (όχι «πτωχοί») τω πνεύματι;