Οι αντιδράσεις ορισμένων πολιτικών δυνάμεων στην ομιλία του Ουκρανού Προέδρου στο Ελληνικό Κοινοβούλιο αντικατοπτρίζει την θλιβερή στάση ενός μέρους της ελληνικής κοινωνίας απέναντι στην παράνομη ρωσική εισβολή. Δεν είχε βέβαια κανείς την απαίτηση από τον Βελόπουλο να στηρίξει τον αγώνα μιας χώρας για την ελευθερία της ή από τον Γιάνη Βαρουφάκη να δεχθεί να επιδείξει τον στοιχειώδη σεβασμό. Θα μπορούσε ίσως ν υπενθυμίσει κανείς στο ΚΚΕ ότι η κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματος είχε παρευρεθεί, επί Φλωράκη, στην ομιλία του Αμερικανού Προέδρου Τζωρτζ Μπους.

Η «ψυχρή» παρουσία του ΣΥΡΙΖΑ ήταν η φυσιολογική συνέχεια της επαμφοτερίζουσας «ναι-μεν-αλλάδικης» στάσης της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ο Αλέξης Τσίπρας καταδίκασε την εισβολή αλλά αντιτάχτηκε στην αποστολή όπλων λες και μπορεί κάποιος να υπερασπίσει τη χώρα και το σπίτι του με ειρηνευτικές εκκλήσεις. Στην ίδια λογική καταδίκασε την απέλαση Ρώσων διπλωματών από την Ελλάδα, πιστός στη «γεφυροποιό» γραμμή του καλοπιάσματος του Πούτιν σε μια προσπάθεια να ικανοποιήσει και τα στελέχη που δεν συμφωνούσαν με την παρουσία του ΣΥΡΙΖΑ στην ομιλία Ζελένσκι. Ας ελπίσουμε ότι η αξιωματική αντιπολίτευση δεν θα κρατήσει ανάλογη στάση και στο θέμα της παραπομπής σε δίκη των εγκληματιών πολέμου

Σε όλη τη διάρκεια της βάρβαρης στρατιωτικής εισβολής στην Ουκρανία, η στάση ενός Ευρωπαίου ηγέτη αποτελεί παράδειγμα ψύχραιμης αντιμετώπισης, αποφασιστικότητας αλλά και υπεράσπισης των θεμελιωδών αρχών της δημοκρατίας και της ανθρωπιάς. Ο τεχνοκράτης πρώην Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας σε μια πολύ κρίσιμη για την ΕΕ περίοδο και Πρωθυπουργός της Ιταλίας Μάριο Ντράγκι έθεσε στους ευρωπαίους το ερώτημα «Προτιμούμε την ειρήνη ή να έχουμε αναμμένο το air condition;» Αυτό το ερώτημα θέτει τους ευρωπαίους πολίτες και τις ηγεσίες τους ενώπιον των ευθυνών και των συνειδήσεών τους.