—της Όλγας Σελλά—

Όταν φεύγει ένας άνθρωπος κρατάμε από εκείνον/η τις μνήμες που κουβαλάμε από αυτόν και τις φωτογραφίες του. Τις όψεις της ζωής του και των στιγμών του. Από την κριτικό λογοτεχνίας Μάρη Θεοδοσοπούλου κρατάμε μόνο τις μνήμες των λόγων και της εικόνας της (όσοι από εμάς τη γνώρισαν) και, φυσικά, τα κείμενά της. Γιατί δεν υπάρχει καμία φωτογραφία της (που να έχει κοινοποιηθεί δημοσίως τουλάχιστον), δεν υπάρχει πουθενά κανένα βιογραφικό της, όσοι την γνωρίσαμε δεν ξέρουμε πού γεννήθηκε, αν είχε αδέλφια, συγγενείς, ποια χρονιά γεννήθηκε…

Την περασμένη Κυριακή το πρωί, όταν η καθηγήτρια στο ΑΠΘ Λίζυ Τσιριμώκου μου είπε το κακό μαντάτο, που μόλις είχε διαβάσει στην εβδομαδιαία εφημερίδα Εποχή, και μετά το αρχικό σοκ, άρχισα να ανακαλώ τις μνήμες και να ξαναφτιάχνω την εικόνα της. Ετσι κι αλλιώς κάπως έτσι θα φτιαχτεί το βιογραφικό αυτού του παρόντος, ενημερωμένου, αλλά αόρατου ανθρώπου. Από τις μνήμες και τις μαρτυρίες όσων τη γνώρισαν. Αλλά κι από το δικό της κείμενο, που ανέδειξε και μας θύμισε ο Κώστας Κατσουλάρης, στην BookPress — ένας πρόλογος που υπάρχει στο βιβλίο της Μάρης Θεοδοσοπούλου «Μετ’ έρωτας και στοργής» (εκδ. Νεφέλη) και το υπογράφει ένας Λέανδρος Βουλπιώτης (μια περσόνα της Μ.Θ. εύκολα αναγνωρίσιμη για όσους είχαν μια στοιχειώδη εικόνα της, και κατά πάσα πιθανότητα το Βουλπιώτης παραπέμπει σε κάποιο τοπωνύμιο. Καταγωγικό;)

Συνέχεια στο DimArt