Μετά τη φρίκη στην ομολογουμένως πρωτόγνωρη βαρβαρότητα της τρομοκρατικής επίθεσης στο Μάντσεστερ, έρχεται η «επόμενη μέρα». Η μέρα της αμηχανίας μπροστά στις μαζικές απώλειες ανθρώπινων ζωών, και δη νέων ανθρώπων, έφηβων. Κι είναι ανάμικτα τα συναισθήματα κι η λογική δεν αρκεί μπροστά σε τέτοια θηριωδία.

Μένεις μετέωρος, αναμένοντας οι ίδιοι οι Μουσουλμάνοι της Ευρώπης, να καταδικάσουν επίσημα, απερίφραστα και φωναχτά το συμβάν και τον Ι.S.I.S. Οι μουσουλμάνοι που βρέθηκαν στην Ευρώπη διωκόμενοι από απολυταρχικά θεοκρατικά καθεστώτα. Οι Μουσουλμάνοι που βρήκαν ελπίδα στην Ευρώπη και πρόκοψαν, μορφώθηκαν, εξελίχθηκαν.          Κι η αντίδραση αυτή αργεί, κι ίσως δεν έρθει και ποτέ. Όπως δεν ήρθε στις τόσες αντίστοιχες επιθέσεις που προηγήθηκαν πρόσφατα. Λονδίνο, Παρίσι, Βρυξέλλες. Είναι φόβος να αποσχιστούν από τις ρίζες τους; Είναι δειλία μπρος στη στοχοποίηση από τον ISIS; Είναι άραγε τα απωθημένα της γκετοποίησης και του πιθανού ρατσισμού που έχουν υποστεί στο παρελθόν;

Όπως και να χει, η αντίδραση αυτή πρέπει κάποτε να έρθει. Διαφορετικά οι επιθέσεις θα πληθαίνουν κι οι Ευρωπαίοι θα αναδιπλώνονται και θα επιστρέφουν σε νοοτροπίες ξενοφοβίας και συντηρητισμού. Σύντομα θα θυμίζουμε Αμερικανικές Πολιτείες του Νότου, του προηγούμενου αιώνα με ροπή στην αυτοδικία και ρατσισμό σε όλες τις εκφάνσεις του. Ούτε η φιλολογία «πολιτικής ορθότητας» θα μπορεί να σώσει την κατάσταση, ούτε οι αντιτρομοκρατικές  υπηρεσίες κι οι στρατοί. Γιατί ένα μικρό παιδί αφιονισμένο στο μίσος, που θεωρεί τιμή του να πεθάνει για το «Θεό» του, είναι μια βόμβα αόρατη, και πολύ επικίνδυνη. Όσο δεν καταλαβαίνουμε ότι μας αφορά, και νομίζουμε ότι η βόμβα αυτή θα σκάσει στη γείτονα χώρα, τόσο πιο ανώμαλα θα ξυπνήσουμε, γιατί το φαινόμενο γιγαντώνεται. Και δεν είναι εισαγόμενοι τρομοκράτες, είναι μουσουλμάνοι που έχουν γεννηθεί και μεγαλώσει στην Ευρώπη. Είναι τρομοκράτες της διπλανής πόρτας. Κι οι διπλανές πόρτες, το λέει κι η λέξη είναι ακριβώς δίπλα μας.