Όποιος θα ήθελε μια εικονογράφηση του δισυπόστατου πολιτικού και κοινωνικού φαινομένου που λέγεται ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει παρά να κοιτάξει και να συγκρίνει στάσεις και συμπεριφορές στελεχών του κατά την εκτύλιξη της προεδρικής διαδικασίας. Ένα λαϊκό κι ένα λαϊκιστικό στοιχείο, ένα αριστερό κι ένα τυχοδιωκτικό, ένα ριζοσπαστικό αλλά με αρχές κι ένα κομματικό με ευτέλεια συμπλέκονται και αλληλοαναιρούνται.

Στην  εκ μέρους δύο «ανεξάρτητων» βουλευτών, για τα μάτια του αυριανού –τρίτου για τον έναν, δεύτερου για τον άλλον- αρχηγού τους, αμφισβήτηση της ακεραιότητας και των κινήτρων όσων πραγματικά ανεξάρτητων θα σκέφτονταν να ψηφίσουν υπέρ του μόνου υποψήφιου Προέδρου, απάντησε από τη μια ο Μανώλης Γλέζος και από την άλλη ο επίσημος εκπρόσωπος του κόμματος. Το γέρικο λιοντάρι της Ευρωβουλής έθεσε ευθέως θέμα αντίθεσης της στάσης των δύο βουλευτών με το «ήθος της Αριστεράς» και απαίτησε –η Ιστορία και η ιστορία του τού δίνουν αυτό το δικαίωμα- να αποκλειστούν από τώρα από τα ψηφοδέλτια της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ο κατά πολύ νεότερος αλλά πολύ αρτηριοσκληρωτικότερος εκπρόσωπος δεν βρήκε άλλο να πει από το ότι τα ψηφοδέλτια θα τα διαμορφώσει ο ΣΥΡΙΖΑ και όχι οι αντίπαλοί του (λες κι ο Γλέζος είναι αντίπαλός του –ή μήπως είναι;). Ο οπορτουνισμός (ο ίδιος που δεν άργησε να ξαναφανεί στη θλιβερή «υπόθεση Χαϊκάλη») σε όλο του το μεγαλείο –λιγότερο εμφανής από τη λεβεντιά, αλλά με πολύ μεγαλύτερη επιρροή, φοβούμαι, στις αποφάσεις του κόμματος.

Ίδια διπροσωπία και στο μείζον για μια αυριανή νέα κυβέρνηση ζήτημα της σχέσης με τους εταίρους – δανειστές μας, Και δεν μιλώ για το ανοιχτά αντι-ευρωπαϊκό και κοντινότερο στην κομμουνιστική (στην ελληνική εκδοχή της) λογική κομμάτι του κόμματος, με τη διόλου ευκαταφρόνητη εσωκομματική και μιντιακή προβολή. Και εντός του «πόλου της λογικής», όσο εύθραυστη και να είναι η έννοια στη συγκεκριμένη περίπτωση, αφήνονται αβυσσαλέα χάσματα για άμεση μετάβαση σε τροχιά ρήξης. Ο Χανιώτης καθηγητής-βουλευτής που, λόγω ύφους κυρίως, συγκαταλέγεται συνήθως σε αυτή τη κατηγορία, επανέλαβε σε πρόσφατη συνέντευξή του την υπόσχεση ότι θα τηρηθεί κατά γράμμα, από μια δυνητική κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, το «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» -δηλαδή παροχές από την πρώτη μέρα- και επαναδιατύπωσε τη θεωρία ότι η βελτίωση της κατάστασης θα έλθει εάν πέσει χρήμα στην αγορά, έστω και αν το τίμημα, για να πέσει αυτό το χρήμα με κυβερνητική παρέμβαση, θα ήταν να αποκλειστεί η χώρα μας και η οικονομία μας από τις Αγορές. Η απλή λογική υποδεικνύει ότι ο συνδυασμός αυτών των δύο κατά τα άλλα συμπαθέστατων μέτρων –ποιος δεν θα ήθελε να ελαφρυνθεί το κοινωνικό άγος και να ανασάνουν επιχειρήσεις και επιχειρηματίες;- θα οδηγούσε με σχεδόν μαθηματική βεβαιότητα στην εξέλιξη την οποία οι συμμετέχοντες στον «πόλο της λογικής» κατά άλλα απεύχονται: στην  επαναφορά του κινδύνου της χρεοκοπίας ή της εξόδου από το ευρώ.

Οι δύο στάσεις και οι δύο λογικές, που αποτελούν συστατικό και μη αντιστρέψιμο στοιχείο του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, θα μπορούσαν να αποτελέσουν πηγή ζωντάνιας, ίσως και ελπίδας, αν ήταν δυνατόν να συντεθούν. Όπως έχουν τα πράγματα, εκφράζουν δυο διαφορετικές αντιλήψεις περί επιλογών και περί πολιτικής, δυο διαφορετικούς και αλληλοαποκλειόμενους κόσμους. Δεν μπορούν να συνυπάρξουν οι έστω μη ρεαλιστικοί αγωνιστές και οι έστω υπερβολικά ριζοσπαστικοί τεχνοκράτες με τους καιροσκόπους και τους επαγγελματίες του ήξεις αφίξεις. Το γεγονός ότι οι σαφώς πολυπληθέστεροι εκπρόσωποι αυτών των τελευταίων κατηγοριών δίνουν μέχρι στιγμής απόλυτα τον τόνο –ακόμα και, ή μάλλον ιδίως, τούτες τις οριακές από πολιτειακή και πολιτική άποψη στιγμές- φοβίζει τους νηφάλιους πολίτες πολύ περισσότερο από κάποιες -ίσως δικαιολογήσιμες ενόψει των προεκλογικών συνθηκών- αμετροέπειες στην έκφραση και στις υποσχέσεις. Ο κίνδυνος για την ομαλότητα προέρχεται από το ηθελημένο σκοτάδι και όχι από έναν άλλο, ακόμα και πρωτόγνωρο, φωτισμό στα πράγματα.