Χάρις στην αμερικανική βοήθεια, το σχολείο μου, όταν φοιτούσα στο γυμνάσιό του, είχε αποκτήσει εκπληκτικά για την εποχή τους επιστημονικά εργαστήρια που τα χρησιμοποιούσαμε στο πλαίσιο των μαθημάτων μας. Ανάμεσα στα εργαστηριακά όργανα που με είχαν εντυπωσιάσει ήταν μια φωτογραφική μηχανή μεγάλης ακρίβειας με έγχρωμα φιλμ Kodak ειδικό για επιστημονικά τραβήγματα, και ένα στερεοσκόπιο. Ένας Αμερικάνος καθηγητής μου, μανιώδης ερασιτέχνης φωτογράφος, με βοηθούσε εκτός μαθήματος να αξιοποιώ την μηχανή για να βγάζω φωτογραφίες διάφορων επιφανειών κι εγώ στη συνέχεια τις έβαζα κάτω από το εξελιγμένο στερεοσκόπιο για να εκπλήττομαι με όσα αποκαλύπτονταν πέρα από ό,τι έβλεπε το μάτι μου. Ήταν και η εποχή ενός αλησμόνητου εφηβικού μου έρωτα, και η «επιστημονική περιέργειά» μου με έκανε κάποια στιγμή να πάρω την μηχανή εκτός σχολείου και να φωτογραφήσω την καλή μου με την οποία ο δεσμός είχε προχωρήσει μέχρι να πιανόμαστε από το χέρι σε ρομαντικούς περιπάτους. Ήθελα να έχω ένα πορτραίτο της όσο το δυνατόν πιο κοντά στην ομορφιά της, όπως με θάμπωνε. Δυστυχώς, η «επιστημονική μου περιέργεια» με οδήγησε να βάλω, στη συνέχεια, το πορτραίτο της κάτω από το στερεοσκόπιο, ελπίζοντας ότι θα ιδώ τα άστρα να στολίζουν τα μαλλιά της. Αυτό που είδα, όμως, ήταν σοκαριστικό. Κάτω από τον φακό του στερεοσκοπίου αναδύθηκε ένα κομμάτι του προσώπου, γεμάτο μπιμπίκια, με βαθουλώματα, στίγματα και σκιές εκτρωματικών μικροπλασμάτων που είχε αποθανατίσει η πανίσχυρη φωτογραφική μηχανή. Έκλεισα άρον άρον τα όργανα και έβαλα την φωτογραφία στη τσέπη μου, τρομοκρατημένος και με την αγωνία μήπως είχα ήδη θυσιάσει τον έρωτά μου στον βωμό κάποιος αμφισβητήσιμης επιστημονικής σκοπιμότητας. Ευτυχώς, όμως, η κοινή λογική με έσωσε. Συνέχισα να βλέπω την αγαπημένη μου «μακροσκοπικά» όπως την έπιαναν τα μάτια μου και την λάτρευα για την ομορφιά και την εκφραστικότητα του προσώπου της.
Η αγωνία μου να ξεφύγω από την απελπισία αυτές τις χρονιάρες μέρες, ξέθαψε από τη μνήμη αυτή την ιστορία και συγκεκριμενα μόλις τέλειωσα το διάβασμα της διακήρυξης του ΓΑΠ για το νέο κόμμα του. Η στερεοσκοπική εικόνα ήταν απελπιστική: Ένα ακόμη θραύσμα στον ταλαίπωρο αλλά μοναδικά υποσχόμενο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας. Μέχρι που θα πάει αυτός ο θρυμματισμός και ποια είναι η λογική του; Έλα, όμως, που μέσα μου δεν μπορεί να κλονιστεί η εκτίμησή μου ότι η κοινωνία μας αναπόφευκτα θα γεννήσει το σοσιαλδημοκρατικό μεταρρυθμιστικό κίνημα που απαιτούν οι περιστάσεις! Ξαναδιάβασα, λοιπόν, χωρίς στερεοσκόπιο την διακήρυξη του ΓΑΠ και ώ! του θαύματος, ο νους μου γύρισε στο μακροσκοπικό mode. Και τι μου έδειξε; Μου έδειξε ότι και αυτό το κείμενο προστίθεται σε κείμενα, διακηρύξεις, δηλώσεις, και κάθε άλλου τύπου εκφράσεις και συνηγορίες υπέρ του φιλελεύθερου δημοκρατικού σοσιαλδημοκρατικού και κατ’ ανάγκη μεταρρυθμιστικού κινήματος που έχει εξόφθαλμη ανάγκη η χώρα. Ανάσανα. Μου έγινε σαφές, ότι δημιουργείται μια έρπουσα αλλά σαφής ιδεολογία που εκτείνεται από μέρα σε μέρα σε ευρύτερους χώρους. Είναι η πρώτη φορά εδώ και πενήντα χρόνια που μιλούν τόσοι πολλοί με τόση ευκρίνεια για την ανάγκη ενός σοσιαλδημοκρατικού εκσυγχρονισμού. Το φαινόμενο, είναι φανερό ότι δημιουργεί ιδεολογική αγορά και πολιτικό δυναμικό. Έ! Που θα πάει; Κάποιοι κάποτε θα αναλάβουν να την δέσουν σε πολιτικό φορέα. Ελπίζω, βέβαια, να μην είναι αργά.
Υ.Γ. Ελπίζω τώρα ότι και το ΠΑΣΟΚ, αν και αργά, θα προχωρήσει στην προβολή μιας ξεκάθαρης μεταρρυθμιστικής ατζέντας. Αν το είχε κάνει στα χρόνια που προηγήθηκαν ίσως η κατάσταση να ήταν σήμερα διαφορετική. Αλλά και ο ΓΑΠ έχασε την πρώτη και καλλίτερη ευκαιρία το 2009-10. Δεν πειράζει, όμως, αρκεί στο εξής να σταθούν με συνέπεια σε αυτά που καθυστερημένα εξαγγέλλουν. Αν είναι έντιμοι και αγαπούν πράγματι αυτόν τον Λαό, μοιραία θα συναντηθούν μετά τις εκλογές.