Η αποδιάρθρωση της ΕΕ δε φημολογείται πλέον. Δυστυχώς, συνιστά προοπτική σαφώς ορατή και διακινδυνευμένη. Οι βουλευτικές εκλογές στη Γαλλία θα κρίνουν την πορεία μας όλων. Το ζήτημα Δημοκρατία-Ευρώπη δεν μπορεί να αναλωθεί απλώς στο να εμποδιστεί η ακροδεξιά διακυβέρνηση του πρώτου ιστορικά έθνους. Η επίζηλη και σχεδόν χιμαιρική υπό τις παρούσες συνθήκες (βλ. τις τόσο αξιόπιστες δημοσκοπικές αναλύσεις τού λατρευτού Γιάννη Τσιμπουκίδη στην επίσης αξιόπιστη, οικεία και φιλόξενη «Μεταρρύθμιση») επιδίωξη είναι η ορθολογιστική, πλουραλιστική και ασφαλώς σταθερή κυβερνησιμότητα της Γαλλίας.
Για να αποφευχθεί το οικονομικό χάος, η έμπρακτη αμφισβήτηση του Ευρώ και των ευρωπαϊκών κατακτήσεων εκτός από δημοκράτες/ισσες χρειάζονται ευρωπαϊστές και φεντεραλίστριες στην επόμενη γαλλική κυβέρνηση. Τουτέστιν, η ευκτέα εκλογική διάσωση του κόμματος Μακρόν από κοινού με την ενδυνάμωση Σοσιαλιστών, Πρασίνων και συμμάχων δε διασώζει το παιγνίδι όσο οι αντιευρωπαϊστές τύπου Μελανσόν δίνουν τον τόνο στο Νέο Λαϊκό Μέτωπο. Δε γίνεται να κυβερνηθεί η Γαλλία από «ήπιους ευρωσκεπτικιστές» (ο όρος μόλις από το πιεστήριο της Μεταρρύθμισης: ανήκει στον έγκριτο Κώστα Χλωμούδη) ή απολογητές τών «κίτρινων γιλέκων». Ήπιος ευρωσκεπτικισμός σημαίνει για τη Γαλλία μετ’ επαίνων άφεση της Ουκρανίας στην τύχη της. Συνεπάγεται δημόσιο έλλειμμα στα ύψη και τριγμούς στο Ευρώ (η ακροδεξιά σε Ιταλία Φιλανδία επέβαλε ήδη την ανάλογη πραγματικότητα). Ποιος θα σώσει την κατάσταση;
Θα επιλέγαμε να υποδείξουμε ως πιθανό «σωτήρα» τον ίδιο εκείνο που έλαβε την απόφαση να ωθήσει τη χώρα του σε εκλογές. Ο πρόεδρος Μακρόν, αν επιθυμεί να δικαιώσει και τις προσωπικές του επιλογές, αν διατίθεται να απαντήσει στη συκοφαντία της Ανυπόταχτης Γαλλίας ‒που σχεδόν τον ταυτίζει με τον Μπαρντελά ως «δημοκρατικίζοντα ακροδεξιό»‒ οφείλει να σταθεί πίσω από εγωισμούς και την έστω τελευταία στιγμή (εφόσον ούτε με την τρέχουσα ρητορική ούτε με το μονήρη σχετικά πρόσφατο ανασχηματισμό έδειξε ανάλογη διάθεση συμβιβασμού) να προβεί σε μια εύγλωττη κίνηση συμφιλίωσης και συνεργασίας με τους ευρωπαϊστές τής Αριστεράς, σε μια κίνηση με ηχηρό ευρωπαϊκό αντίκτυπο. Δε θα ήταν τόσο δύσκολο: ας επιβάλει ο Εμμ. Μακρόν, με το κύρος και τη δύναμη των ευρωβουλευτών του, τη διαγραφή τών Ολλανδών Φιλελευθέρων τού Μαρκ Ρούτε από την ευρωομάδα τού Renew.
Θα έπρεπε ήδη να το έπραττε. Δεν είναι δυνατό το V66 μέλος τού Renew δικαίως να αντιπολιτεύεται σθεναρά την νέα ακροδεξιά κυβέρνηση της Ολλανδίας και την ίδια στιγμή το, επίσης αντιπρόσωπο τού Renew και επιχώριο, Λαϊκό Κόμμα για την Ελευθερία και τη Δημοκρατία (VVD) τού προαλειφόμενου ως νέου ΓΓ τού Νάτο να στηρίζει με ψήφο εμπιστοσύνης την ευρωπαϊκή ξενοφοβική παρέκκλιση την οποία εγκαινιάζει, με απαράλλακτο κεντροευρωπαϊκό Βίσεγκραντ ύφος, η κυβέρνηση του (συναδέλφου τού Πούτιν Ολλανδού υπερκατασκόπου) Ντικ Σχοφ. Ας εγκαινιάσει το Renew me μια τέτοια εύλογη κίνηση την υπέρβαση των σκοπιμοτήτων που συνδέονται με την επανεκλογή Φον ντερ Λάιεν.
Δε χρειάζεται να σημειώσουμε το προφανές: η αποδέσμευση του Renew από τους κυβερνητικούς του VVD πιθανότατα θέτει σε κίνδυνο την αμφίβολη επικράτηση μιας πλειοψηφίας Λαϊκού Κόμματος, Σοσιαλιστών και Φιλελευθέρων στην επικείμενη εκλογή Προέδρου τής Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Θα πρέπει για να εξασφαλιστεί πλειοψηφία να κληθούν σε συμφωνία και οι Πράσινοι (που δηλώνουν ανοικτοί σε μια συμφωνία στο Ευρωκοινοβούλιο). Έτσι, όμως η υποψηφιότητα της Προέδρου που δήλωνε, προευρωεκλογικά, ως καλοδεχούμενη πιθανή στήριξή της από τους ακροδεξιούς μελονιστές τού ECR θα έχανε σε στήριξη και πιθανότητες επιτυχίας. Ε, και;
Στην προκείμενη συγκυρία κινδυνεύει η Ευρώπη, κινδυνεύει η Πέμπτη Γαλλική Δημοκρατία για τη Φον ντερ Λάιεν θα μιλάμε; Ή θα πρέπει να αναζητηθεί η προώθηση του μέλλοντος, δηλαδή του άμεσου και επιτακτικού παρόντος, της ΕΕ; Δημοκρατική Γαλλία και Λε Πεν δεν ταιριάζουν, όπως αταίριαστη είναι και η ΕΕ με ήπιους ή ακραιφνείς δημοσιοοικονομοθήρες μελονιστές και μελονίστριες. Ναι! Να κάνουν πέρα οι «ανυπόταχτοι/ες» της Αριστεράς! Μαζί: ας περιθωριοποιηθούν με έμφαση οι «υπερήφανες/οι» της Δεξιάς!
Άλλωστε, τη σύνδεση εθνικών εκλογών και Ευρώπης την αντιλαμβάνονται ακόμη και οι πολέμιοι της τελευταίας. Για αυτό, για την κυβερνησιμότητα, προχώρησε η Λε Πεν πριν τις ευρωεκλογές στην αποβολή τών Γερμανών Εναλλακτικών από τη δική της ακροδεξιά ευρωομάδα (ID). Η στόχευση ήταν εξόφθαλμη, να εμφανιστεί Εθνική Συσπείρωση ως «ήπια» επιλογή στα μάτια των Γάλλων εκλογέων. Την «πλεύση ελευθερίας», η Λε Πεν, την ετοιμάζει για μετά. Το δικό μας ταξίδι ωστόσο έχει άλλο προορισμό, αυτόν της ευρωπαϊκής ομοσπονδίας. Για να το συνεχίσουμε πρέπει να σώσουμε το καράβι Ευρώπη. Τα περιθώρια στενεύουν, οι μέρες μετρούν αντίστροφα. Δε θα βοηθούσε σε τίποτε ο Γάλλος πρόεδρος να περιμένει έως το δεύτερο γύρο τών εκλογών. Πρέπει να πράξει άμεσα. Αν δεν εξασφαλιστεί οραματική υποψήφια πλειοψηφία τής Γαλλικής Εθνοσυνέλευσης τώρα, ακόμη και μια δημοκρατική διακυβέρνηση μειοψηφίας, αν τέτοια σε λίγες μέρες προκύψει, δε θα απαλλάξει τη Γαλλία και την Ευρώπη από τους κινδύνους. Θα οδηγήσει ακριβώς στο αντίθετο. Η αστάθεια ευνοεί τους δημεγέρτες, τις αντίστροφες πασιονάριες και υποδαυλίζει το ευρώ. Το αδηφάγο θηρίο τής Μόσχας ας μην αποδειχθεί ασταμάτητο!