Ο θρίαμβος του Manuel Macron (Μανώλης Μακρόνης κατά τον Γρηγόρη Ψαριανό…) περιέχει πολλά μηνύματα, χρήσιμα σε κάθε πολίτη που ενδιαφέρεται να σκέφτεται, έστω και μέσα από σημειολογίες και συμβολισμούς. Με τον τρόπο αυτό δημιουργούνται παράλληλες σκέψεις και γίνονται συγκριτικές θεωρήσεις, για τον κόσμο και τη ζωή, με μεγάλο βαθμό κριτικής, ακόμα και αυτοκριτικής.
Η νίκη λοιπόν του νέου Γάλλου προέδρου, περιέχει πολλά μηνύματα που θα ήταν χρήσιμο να μαζέψει ο καθένας, ανάλογα με τη δική του ανάγκη να εκλάβει τη νίκη τού 66,06% ως «νίκη» όλων εκείνων που αντιστρατεύονται σχηματισμούς κυβερνήσεων με φιλοφασιστικές, ρατσιστικές, λαϊκίστικες λογικές που προσπαθούν να μεταβάλλουν σε κόλαση τον κοινό ευρωπαϊκό βίο. Όχι πως τώρα ζούμε στις καλύτερες των εποχών, αλλά δεν αντιμετωπίζουμε ακόμη την… προοπτική να ζήσουμε με το σεντόνι τού νεοφασισμού να μας σκεπάζει όλους…
Ο Μακρόν είναι πλέον ένα σημείο δημοκρατικής αναφοράς και θα τολμούσα να πω εκφραστή μιας κάποιας ελπίδας για αλλαγή των ισορροπιών στην Ευρώπη! Ναι, κατανοώ πως είναι νωρίς προς το παρόν, αλλά η άλλη πλευρά, εκείνη της Λεπέν, με συντρίβει… Θα πούμε λοιπόν το: «Θα δούμε», ελπίζοντας πως ο νεαρός Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας, θα ανοίξει δρόμους που θα σπρώξουν τις κοινωνίες προς μια προοπτική ενδιαφέρουσα και ανανεωμένη, για την Πρόοδο, τον Πολιτισμό και τη Γνώση.
-Ένα σημείο που έχει το δικό του συμβολισμό, είναι ο εμβληματικός χώρος όπου και έγινε η πρώτη παρουσία τού Μακρόν ως Προέδρου τής Γαλλικής Δημοκρατίας. Μπροστά στο Λούβρο! Ένα κτήριο του οποίου η ιστορία αρχίζει από το 1190, αρχικά ως οχυρό, αργότερα ως ανάκτορο. Εκεί συγκέντρωναν πολύτιμα λάφυρα και αντικείμενα, καθώς και δωρεές προς τους Βασιλείς, οι οποίοι έμεναν εκεί κατά διαστήματα. Όλα αυτά τα επί αιώνες αποκτήματα, έγιναν το βασικό πολιτιστικό υλικό ενός από τα μεγαλύτερα και διασημότερα Μουσεία Τέχνης στον κόσμο, που, ως τέτοιο, ιδρύθηκε μετά τη Γαλλική επανάσταση.
-Η επιλογή τής μουσικής που συνόδεψε την τελετή, δεν ήταν τυχαία. Η «Ωδή στη χαρά», είναι παγκόσμιο σύμβολο αδελφοσύνης, χαράς και κάλεσμα πανανθρώπινης ένωσης από έναν δημιουργό με ανθρωπιστικά πιστεύω όπως ο Ludwig van Beethoven (1770-1827), ο οποίος το 1824 ενέταξε την «Ωδή» ως τέταρτο και τελευταίο μέρος στην 9η Συμφωνία του (έργο 125). Καθόλου τυχαία βέβαια η σκέψη τού Γερμανού μουσουργού, να εντάξει το ομώνυμο ποίημα του Φρίντριχ Σίλερ (Friedrich Schiller), ο οποίος έγραψε το ποίημα των 108 στίχων το 1785 και έγινε σύμβολο τού ευρωπαϊκού πνεύματος. Από το 1972, η «Ωδή στη χαρά», έγινε σύμβολο και Ύμνος τής Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο Γάλλος Πρόεδρος, δεν ήθελε να παραβλέψει, ούτε να αγνοήσει έναν τέτοιον συμβολισμό.
-Είναι ίσως η πρώτη φορά που διεκδικεί Προεδρία, μιας μεγάλης χώρας, ένας νέος που δεν ανήκει σε συγκεκριμένο πολιτικό κόμμα. Ετούτο λοιπόν έχει ξεχωριστή σημασία, ιδιαίτερα σε εποχή κατά την οποία θεωρούμε την κομματική σχέση-εξάρτηση ως «βάση» και εφαλτήριο για οποιονδήποτε σκοπό ή στόχο… Η ακομμάτιστη ελευθερία κινήσεων τού νέου Προέδρου είναι ό,τι πιο ενδιαφέρον στη σημερινή φάση. Το ότι θα… αναγκαστεί να δημιουργήσει κομματικό μηχανισμό, για να έχει το νόμιμο της προεκλογικής του συμμετοχής, καθώς και τη στήριξη των πολιτικών-νομοθετικών επιλογών του στην Βουλή, είναι κάτι που ίσως χρησιμεύσει στο μέλλον ώστε, ενδεχομένως, να αποδυναμωθεί η έννοια του κομματικού σωλήνα…
-Το χτύπημα ενάντια στον λαϊκισμό, όπως συχνά λέγεται, και παρακαλώ πολύ να τονίζουμε περισσότερο τις φιλοφασιστικές τοποθετήσεις και τις συμμαχίες τής Λεπέν και λιγότερο τον λαϊκισμό της. Δυο έννοιες, που μπορεί να στηρίζει ενίοτε η μία την άλλη, αλλά που από μόνες τους απέχουν εννοιολογικά και ιστορικά… Ο Μακρόν κατάφερε να δώσει χρόνο στην ανασύνταξη της δημοκρατικής Ευρώπης και να απογυμνώσει- ελπίζω όχι προσωρινά-το Ευρωπαϊκό ρεύμα, που αναμφισβήτητα είχε συσπειρωθεί γύρω από την κόρη τού ακροδεξιού φιλοναζιστή πατρός της… Το ενδεχόμενο μιας νίκης της (μπρρρρρρ), θα ήταν μια ιστορική ήττα όλου του δημοκρατικού τόξου σε παγκόσμιο επίπεδο
-Στη χώρα μας, για άλλη μια φορά, σχηματίστηκε μια αχτίδα φωτός, όπως τότε με τον Ολάντ, αλλά ας πιστέψουμε πως, αυτή τη φορά, ο νέος θα συμπεριφερθεί σοβαρά και υπεύθυνα, ώστε να αποδείξει πως δεν είναι και πάλι αέρας κοπανιστός, όπως ο προηγούμενος, με πλαστά σοσιαλοαριστερά συμπλέγματα και γελοίες προσωπικές ερωτικές ιστορίες… Αυτή τη φορά, ας είναι (ο Μακρόν) ένας σοβαρός ευρωπαϊκός πόλος που θα διεκδικήσει ουσιαστικά μια αλλαγή πορείας, δικαιότερων οικονομικών ισορροπιών, ως ειρηνικός αντίπαλος και ευρωπαϊστής ανταγωνιστής τής γερμανικής… αυτοκρατορίας. Η Ελλάδα έχει μόνο να ωφεληθεί από μια τέτοια προοπτική.
-Ο νεαρός Πρόεδρος αναφέρθηκε στους μετανάστες και τους κάλεσε να δουλέψουν όλοι μαζί. Στάθηκε δηλαδή στην απέναντι όχθη τής μεγάλης τάσης, που εμφανίζεται πλέον ως… λαϊκή οργή, με το φοβικό σύνθημα «έξω οι ξένοι». Πριν καιρό, τόλμησε να διατυπώσει πως ο γαλλικός αποικισμός στην Αλγερία είναι «έγκλημα κατά τής ανθρωπότητας» και ως προς τη σκληρή στάση τής Γαλλίας σ’ αυτόν τον πόλεμο, πρόσθεσε πως: «Είναι πράγματι βάρβαρο και αποτελεί μέρος ενός παρελθόντος το οποίο πρέπει να αντιμετωπίσουμε ζητώντας συγγνώμη σε εκείνους στους οποίους έχουμε διαπράξει αυτές τις πράξεις».
Η εκλογή τού Μακρόν-είπαμε-σηματοδοτεί και συμβολίζει πολλά και διάφορα. Η δράση του, ως Προέδρου τής Γαλλίας, θα δείξει και το βάρος μιας τόσης ευθύνης προς έναν λαό (τον γαλλικό) αλλά και προς την ευρωπαϊκή πραγματικότητα, που μάς έχει μετατρέψει σε ταλαιπωρημένους και φοβισμένους πολίτες κι όχι σε ενεργούς πολίτες που αγωνίστηκαν για την υλοποίηση ενός ενιαίου ευρωπαϊκού ονείρου. Η ελπίδα θα αποδειχθεί άραγε κι αυτή τη φορά απατηλή; Όμως, οι κοινωνίες, πρέπει να ονειρεύονται προοδευτικές πορείες και διαδρόμους διεξόδου, ώσπου να φτάσουν εκεί όπου η αγωνία τής καθημερινότητας τουλάχιστον θα απαλύνεται. Εάν εξαφανιστεί και αυτό το φως στον ορίζοντα, η προοπτική θα χαθεί.
Ας ευχηθούμε να αξιοποιηθεί πανευρωπαϊκά μια τέτοια ευκαιρία