Όπως όλοι ξέρουμε, στις κανονικές χώρες της Δύσης, την ευθύνη της διακυβέρνησης φέρει αποκλειστικά η κυβέρνηση και όχι η αντιπολίτευση. Τι σημαίνει αυτό; Ότι η κυβέρνηση είναι αυτή που λαμβάνει τις αποφάσεις.
Μάλιστα, όταν υπάρχουν έντιμοι άνθρωποι, οι οποίοι διακατέχονται από την ηθική της ευθύνης, αδιαφορούν αν οι αποφάσεις τους έχουν κόστος για τους ίδιους και το κόμμα τους. Ακόμη και για τα «φαντάσματά» τους. Αρκεί ότι τα αποτελέσματα των πράξεών τους, υπηρετούν την πολιτεία.
Μία τέτοια κατηγορία υπεύθυνων πολιτικών, οι οποίοι την κρίσιμη στιγμή πολιτεύτηκαν με βάση την ηθική της ευθύνης, ήταν οι αποκληθέντες από τους σημερινούς κυβερνήτες, «γερμανοτσολιάδες».
Διότι δεν κυβερνάς μόνον για να ντύνεις τον συνεταίρο σου στρατηγό ή για να πουλάς κρυφά όπλα στη μαύρη αγορά, ώστε να κερδίσεις το «διάφορό» σου. Ούτε μόνον για να εξυπηρετείς τους φίλους σου ή έστω για να σε δείχνει η τηλεόραση και να λένε στη γειτονιά σου, τί σπουδαίος που έγινες! Ούτε καν για να ικανοποιήσεις τη ματαιοδοξία σου και να δώσεις τροφή στον ναρκισσισμό σου.
Αντίθετα, αναλαμβάνεις την κυβέρνηση, πρώτα απ’ όλα για να λάβεις και να εφαρμόσεις αποφάσεις, που μπορεί να έχουν κόστος. Και έχεις υποχρέωση αυτό το κόστος να το αναλάβεις ολόκληρο, μέχρι τέλους. Όποιο και αν είναι για σένα και το κόμμα σου.
Όπως ακριβώς έκαναν οι καταραμένοι «γερμανοτσολιάδες», που τόσο μισείς. Και έχεις δίκιο να τους μισείς. Αφού αποδείχτηκαν πολύ πιο έντιμοι από σένα όταν, ως κυβέρνηση, πήραν τις αναγκαίες για τη χώρα αποφάσεις, έστω και αν με αυτές εξαφάνιζαν τα κόμματά τους και έθεταν τους ίδιους στο περιθώριο. Ενώ εσύ, την ίδια στιγμή, οικοδομούσες την ύπαρξή σου στο εμπόριο του ψεύδους.
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ότι η σοβαρή κυβέρνηση αναλαμβάνει αποκλειστικά την ευθύνη να έχει θέσεις και να αποφασίζει για όλα τα θέματα, εσωτερικά και εξωτερικά και όχι η αντιπολίτευση.
Όταν όμως, ενώ της ζητείται από την αντιπολίτευση να γνωστοποιήσει ποια είναι η θέση της σε κρίσιμα θέματα και αυτή, για να αποφύγει την ευθύνη να έχει θέση, αντί να απαντήσει, ρωτάει την αντιπολίτευση ποια είναι η δική της πρόταση, ωσάν να κυβερνά η αντιπολίτευση, τότε έχουμε ανατροπή της πολιτικής τάξης. Αφού, με τον τρόπο αυτό, η κυβέρνηση ζητάει από την αντιπολίτευση να αναλάβει τον ρόλο της κυβέρνησης!
Και έχει σημασία ακόμη και ο λόγος, για τον οποίο η κυβέρνηση απεκδύεται της ευθύνης της να έχει υπεύθυνη θέση. Ότι δηλαδή δεν πρόκειται απλώς για ανώριμους, που αντί να κυβερνούν και να αναλαμβάνουν την ευθύνη τους, «παίζουν την κολοκυθιά», αλλά για κυνικούς, που ζήλεψαν τη δόξα της συμπαθούς τάξης των παλιών «παπατζήδων» της οδού Αθηνάς. Έτσι ώστε, με το «παπάς εδώ παπάς εκεί, πού είναι ο παπάς;», να χάνεται ο παππάς. Δηλαδή το αντικείμενο της ευθύνης τους!
Και τώρα, θα πει κανείς: -Γιατί δεν μένεις στην απόλαυση της παλιάς οδού Αθηνάς, όπως μάλιστα, με μαγικό τρόπο, μας την έδωσε πρόσφατα ο Μάκης Παπούλιας; Εκεί όπου, «Αβανταδόροι, κράχτες, κλέφτες, παπατζήδες, ταχυδακτυλουργοί, πόρνες, νταβατζήδες, σαλτιμπάγκοι και διάφοροι παράνομοι…..» δημιουργούσαν τον μυθικό «κόσμο της αρπαχτής»; («Πόσο η φόρα ήταν μεγάλη», εκδ. Αλεξάνδρεια). Γιατί δεν αφήνεις ήσυχους τους «παπατζήδες» και τους μπλέκεις με την κυβέρνηση;
Δεν τους μπλέκω εγώ, αλλά ίδια η κυβέρνηση τους μπλέκει, είναι η απάντηση. Η οποία, μόλις κλήθηκε από την αντιπολίτευση να απαντήσει ποια είναι η θέση της για το «Μακεδονικό», προσέφυγε αμέσως στην υψηλή τέχνη των «παπατζήδων».
Αφού, προκειμένου να συσκοτιστεί ότι – ως κυβέρνηση πάντοτε – δεν έχει θέση, υποδύθηκε τον «παπατζή», εφαρμόζοντας τη σοφή αρχή της οδού Αθηνάς, «παπάς εδώ παπάς εκεί, πού είναι ο παπάς;» και απάντησε στην αντιπολίτευση: «Και η δική σας θέση ποια είναι»; Και μείναμε όλοι άναυδοι!
Παρ’ όλα αυτά, ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!