«Η ιστορική αίσθηση, όταν κυριαρχεί ατιθάσευτη και ξεδιπλώνει όλα τα επακόλουθά της, κόβει τις ρίζες του μέλλοντος…», Φριδ. Νίτσε, Ιστορία και Ζωή, μτφ. Ν. Μ. Σκουτερόπουλος, Αθήνα 1993, 69.
Ιστορική η συμφωνία με το Σίσι. Λογική χωρίς ουμανισμό θα δεχόμουν; Θα ήταν λογική ή τακτικό καπρίτσιο; Τη στάχτη δεν την έχω να την ρίχνω στα μάτια κανενός, συνήθως λατρεύω νεκρούς και μνήμες σα μου θυμίζει και αυτή το κοινό τέλος.
Πήγα κι εγώ ο μακράν αδαής να προχωρήσω «για τα πανηγύρια», όπως ο Χάσεκ (ο Ηλίας Πετρόπουλος στην Εισαγωγή της μτφ των Ακόλαστων Σονέτων κάνει λόγο για Γάσεκ. Τι να πω, μόνον υποκλίνομαι, κυρίως στον Αρετίνο), για τον άνθρωπο που έκανε πέρα ολόκληρον Ροζάκη (!), πως υποχώρησε, πως αλλάζουμε πολιτική. Θα το ήθελα. Όπως και εκείνον, το Δένδια θα τον ήθελα σε άλλο υπουργείο, να μεγαλουργήσει στην υγεία, την εκπαίδευση, την ανάπτυξη, τη γεωργία (οι άλλοι τους καλύτεροί του είναι;).
Είναι καλή, είναι άριστη η συμφωνία με την Αίγυπτο για τον καθορισμό της ΑΟΖ. Διαφωνώ ηχηρά με παντοειδείς υποσημειώσεις. Εκτός της παρακάτω: Γιατί τώρα; Δεν όφειλε, ο καθώς φαίνεται ευχερώς χρονικά προετοιμασμένος συμβιβασμός να είχε από μήνες καταλήξει σε δημόσια συμφωνία, χωρίς πελάτες, υποκινητές, εμίρηδες κ.τ.τ., χωρίς ταξίδια σε Λιβύες ή έστω πριν να ενσκήψουν οι ωσεί ναυμαχίες που επαναλάμβαναν σκηνές τού 1911 με την ίδια μεσογειακή ρότα, από Δύση προς Ανατολάς;
Το άκαιρο, το αιφνίδιο, το μικρορεβανσιστικό, το «έχω τις πλάτες μου κι εγώ» (κι ας μην τις πάρω τώρα τις φρεγάτες) μίας, κατά τα άλλα και καθόλα [δεν το κρύβω] λογικότατης διπλωματικής ρύθμισης περιπλέκει τον κύριο στόχο τής, όπως θα έπρεπε φιλειρηνικής και ωφελιμιστικής, ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, δηλαδή την ειρήνευση, τη συνεργασία, την επίλυση των διαφορών και με διαιτησία, την προσφυγή στη Χάγη −θέση στην οποία επιτέλους προσήλθε ο πρωθυπουργός μας. Εύχομαι να εργάζεται πράγματι εις υπηρεσίαν της, γιατί για την οικονομία (τράπεζες!), την ανάπτυξη τελευταία έχω ισχυρές αμφιβολίες πόσον επείγεται και χολοσκά φέροντας τόσες τις δημοσκοπικές στεφάνους.
Εντυπώσεις; Δε διδαχθήκαμε από την πρόσφατη, τη βαθμιδωτή, τη διεθνή κατρακύλα τού άλλοτε ελπιδοφόρου Αναστασιάδη; Για εκλογές πάμε μάλλον, επινεύοντας θεάματα και προσδοκίες στην πλάτη μιας κοινωνίας, της οποίας φαίνεται ότι το ένα τρίτο έχει αποκοπεί για πάντα από τον κυρίως μας ιστό τών χορτασμένων, και μένει άφωνο να το εκπροσωπούν ο Ούτις και οι λογής φιλάνθρωποι.