Σκέφτομαι σοβαρά να πάω να ψηφίσω για αρχηγό της Ν.Δ. Να δώσω τρία ευρώ και να σώσω τη συντηρητική παράταξη, παρόλο που ούτε υπήρξα ποτέ ψηφοφόρος της, ούτε προβλέπω να πάθω όψιμη δεξιά μετάλλαξη. Η κατεύθυνση όμως της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η αξιοπιστία της κριτικής της στην κυβέρνηση, το ήθος και η ρητορική της είναι ζητήματα που αφορούν τους πάντες, όλους τους πολίτες, όχι μόνο τους ψηφοφόρους της. Σε τελική ανάλυση η εκλογή ηγεσίας στη Ν.Δ. θα συνδιαμορφώσει τον τρόπο λειτουργίας των θεσμών και τον σεβασμό μας προς αυτούς. Η ανάδειξη ενός ηγέτη που παρομοιάζει για παράδειγμα τη Θεσσαλονίκη με «άπλυτη γκομενάρα», απλώς θα επιδεινώσει περαιτέρω την απαξίωση των κομμάτων, των πολιτικών και σύσσωμου του πολιτικού συστήματος. «Θα έλεγα ότι είναι μια γκομενάρα. Μια γκομενάρα που όμως χρειάζεται ένα φρεσκάρισμα λίγο στόλισμα… Οχι λίφτινγκ. Ενα πλύσιμο!» είχε πει πριν μερικά χρόνια ο περιφερειάρχης Κεντρικής Μακεδονίας, Απόστολος Τζιτζικώστας. Είναι ο ίδιος άνθρωπος που θα απέχει από τη Βουλή λόγω ασυμβίβαστου, σε περίπτωση νίκης του στις εσωκομματικές εκλογές και θα ασκεί αντιπολίτευση διά αντιπροσώπου στις σοβαρές κοινοβουλευτικές συζητήσεις. Οταν το πρωτοάκουσα, ήμουν βέβαιη ότι αυτό από μόνο του αρκεί για να ηττηθεί. Κι όμως: ζούμε στη χώρα του υπαρκτού σουρεαλισμού κι ο κ. Τζιτζικώστας είναι φαβορί.
Η μαγκιά μάλλον θεωρείται ότι προσθέτει πολλούς πόντους στο βιογραφικό των διεκδικητών του πόστου. Γιατί και ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης έχει οικοδομήσει το αρχηγικό του προφίλ πάνω στην καφενειακή αργκό και τα μπινελίκια. Ενώ η αρετή που είχαμε εντοπίσει όλοι στις πρώτες του πολιτικές κινήσεις ήταν η διάθεση να στηρίξει τον πρωθυπουργό για να ξεπεραστεί το διαπραγματευτικό αδιέξοδο της εξάμηνης αλλοπρόσαλλης διακυβέρνησης, εσχάτως διαπιστώνουμε ότι δυσκολεύεται να συνεννοηθεί ακόμη και στα βασικά με τους ομοϊδεάτες του στο κόμμα.
Ο Αδωνις Γεωργιάδης είναι αναμφισβήτητα επικοινωνιακός, πολλοί συνάδελφοί μου που καλύπτουν το υπουργείο Υγείας από το οποίο πέρασε διατείνονται ότι υπήρξε αποτελεσματικός, δυστυχώς όμως θα πρέπει να υποστώ λοβοτομή για να ξεχάσω τις κοινές τηλεοπτικές του εμφανίσεις με τον Κώστα Πλεύρη, ναι, τον γνωστό αρνητή του Ολοκαυτώματος. Αλλωστε οι παιδικές αμαρτίες συνήθως ξαναβγαίνουν στην επιφάνεια την κατάλληλη στιγμή: «Χρειάζεται νέα στρατηγική και όχι να φοβάσαι μην σε πουν ακροδεξιό ή φασίστα» είχε πει αμέσως μετά τις εκλογές, δίνοντας ένα στίγμα των προθέσεών του σε περίπτωση ανάδειξής του στην ηγεσία της Ν.Δ.
Μένει ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο οποίος ασφαλώς δεν είναι αλάνθαστος, ούτε άσπιλος και αμόλυντος, αλλά έχει τη δυνατότητα να μετατρέψει τη Ν.Δ. σε ένα σοβαρό κεντροδεξιό κόμμα, μακριά τόσο από αμερικανικού τύπου συντηρητισμό σε κοινωνικά θέματα όσο και από τις πάγιες μάστιγες της ελληνικής Δεξιάς: τη θρησκεία και την πατρίδα. (Στην οικογένεια θα δυσκολευτεί λίγο).