Έγκλημα στην Πόλη #11 — από το Αστυνομικό Δελτίο της δεκαετίας του ’40

—της Σεβαστής Λιοναράκη-Χρηστίδου—

Η ύπαρξη μάγειρα ή μαγείρισσας στα σπίτια των πλουσίων στην Πόλη ήταν θεσμός. Άλλο υπηρέτρια, άλλο πλύστρα, άλλο παραδουλεύτρα για τις βαριές δουλειές. Ξεκάθαροι οι ρόλοι τους. Και αν ακόμα έμπαινε κάποια από αυτές στο ρόλο της άλλης και τα καθήκοντά τους μπερδεύονταν, ο ρόλος της μαγείρισσας ήταν πάντα ξεχωριστός. Δεν έμπαινε κανείς άλλος στα χωράφια της. Εξάλλου, ήταν και ο μόνος ρόλος που αφορούσε εξίσου και στους άντρες. Τα καλύτερα μάλιστα σπίτια μάγειρες είχαν κι όχι μαγείρισσες.

Όποιος κατείχε τα μυστικά της κουζίνας ήταν αναμφισβήτητος αρχηγός του οικιακού προσωπικού. Το να λάμπουν τα ασημικά και να μην υπάρχει ίχνος σκόνης στη βιενέζικης κατασκευής τραπεζαρία από μαόνι, να μην υπάρχει ούτε δαχτυλιά στον μεγάλο καθρέπτη πάνω από τον καρυδένιο μπουφέ, να μοιάζει ολοκαίνουριο το μεταξωτό κάλυμμα του καναπέ ήταν βέβαια πολύ σημαντικό. Εξίσου σημαντικό ήταν να αστράφτουν από καθαριότητα τα λιμόζ σερβίτσια του τσαγιού, τα μαχαιροπίρουνα Κριστόφλ, όπως και τα μαχαιροπίρουνα από ασήμι και φίλντισι, τα βελούδινα τραπεζομάντιλα και τα κολλαριστά κεντημένα κλινοσκεπάσματα.

Αλλά ο μάγειρας ή η μαγείρισσα κατείχαν το κλειδί της ευτυχίας κάθε αξιοπρεπούς και πλούσιας οικογένειας. Η επιλογή τους δεν γινόταν βέβαια με την ίδια ευκολία που μπορούσε να προσληφθεί μία πλύστρα. Χρειάζονταν συστάσεις και απτές αποδείξεις της μαεστρίας τους στην τέχνη της μαγειρικής. Εμπειρία και ετοιμότητα να φτιάξουν ανά πάσα στιγμή όποιο φαγητό ή γλυκό ζητούσε η κυρία του σπιτιού.

Διαβάστε τη συνέχεια στο dim/art