Μέσα στο σκηνικό του νέου δικομματισμού που έχει στηθεί (ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ), κάθε απόπειρα να επαναθεμελιωθεί ο μεταξύ τους χώρος, που αποκαλείται Κέντρο, Κεντροαριστερά, Σοσιαλδημοκρατία ή Δημοκρατικός Σοσιαλισμός, είναι εκ των πραγμάτων δύσκολη. Μπορεί να αποδειχθεί και μάταιη, αν δεν συντρέχουν ορισμένες βασικές προϋποθέσεις:

-Ο νέος αυτός χώρος πρέπει να έχει σαφή στόχευση και ξεκάθαρο πολιτικό στίγμα.

-Τα μικρά μαγαζιά και μαγαζάκια, που σήμερα υπάρχουν σ’ αυτόν, να δεχτούν να διαλυθούν. Αλλιώς δεν μπορεί να δημιουργηθεί ένα μεγάλο μαγαζί.

-Να υπάρχει μια μαγιά ηγεσίας, από την οποία θα αναδειχθεί ο ηγέτης.

Υπάρχουν σήμερα αυτές οι προϋποθέσεις; Κατηγορηματικά όχι. Το πολύκροτο κείμενο των 58, που αναζωπύρωσε τις συζητήσεις, περιλαμβάνει αξιόλογες διαπιστώσεις για τη σημερινή Ελλάδα και τα προβλήματά της, αλλά έχει μια βασική αδυναμία. Ο αναγνώστης του, ακόμα και ο πιο καλόπιστος, δεν μπορεί να διακρίνει τι προτείνει για το πολιτικό πρόβλημα.

Αν υποθέσουμε ότι ο χώρος αυτός συγκροτείται και γίνεται μια μεγάλη πολιτική δύναμη, τι θα κάνει για τη διακυβέρνηση; Με ποιον ή ποιους θα συνεργαστεί; Αποκλείεται η «Δεξιά» του Αντώνη Σαμαρά; Αποκλείεται η «νεοκομμουνιστική-εθνολαϊκιστική Αριστερά» του Αλέξη Τσίπρα; Και τότε τι απομένει; Το κείμενο δεν δίνει απάντηση, έστω γενική, για να μπορεί ο ενδιαφερόμενος πολίτης να βγάλει συμπέρασμα.

Η πολιτική δεν είναι μόνο ζήτημα καλών προθέσεων (και τέτοιες υπάρχουν στο κείμενο των 58) και δεν γίνεται μόνο με διακηρύξεις, που περιέχουν μεγάλη δόση αοριστίας. Το πολιτικό σκηνικό είναι σήμερα δεδομένο. Ο ενδιάμεσος χώρος, για τον οποίο πολλοί πολίτες λένε ότι λείπει, δεν θα συγκροτηθεί αποφεύγοντας τα δύσκολα.

Είναι κοινό μυστικό ότι ο χώρος αυτός επιδιώκεται να συγκροτηθεί από το ΠΑΣΟΚ, τη ΔΗΜΑΡ και τις λοιπές κινήσεις και συλλογικότητες που υπάρχουν. Όμως, το κόμμα του Φώτη Κουβέλη έχει αποφασίσει, κατά πλειοψηφία, ότι δεν θα συμμετάσχει στο νέο εγχείρημα. Δεν θέλει να συνεργαστεί με το ΠΑΣΟΚ, το οποίο θεωρεί φθαρμένο. Δεν θα είχε καθόλου άδικο, αν δεν είχε προηγηθεί η συνεργασία μαζί του (αλλά και με τη Δεξιά του Σαμαρά) στη διακυβέρνηση της χώρας. Επίσης, προκαλεί απορία (τουλάχιστον…) ότι ο Κουβέλης, ενώ αποκλείει το ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου, επιλέγει να συνεργαστεί με τον Ανδρέα Λοβέρδο, μέχρι πρότινος alter ego Βενιζέλου και βασικό στέλεχος των κυβερνήσεων Παπανδρέου, με σκληρές επιλογές για τους χώρους της εργασίας και της υγείας. Αν στόχος του Κουβέλη είναι να διατηρήσει το «μαγαζί» του, ώστε να συνεργαστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ σε μια μελλοντική κυβέρνηση, ουδείς ψόγος. Αρκεί να το πει καθαρά και να αφήσει τα «ναι μεν αλλά». Εδώ συνεργάστηκε με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, δεν θα συνεργαστεί με τους πρώην συντρόφους του;

Αν, λοιπόν, η ΔΗΜΑΡ του Κουβέλη δεν συμμετάσχει, μένει το ΠΑΣΟΚ ως το μεγαλύτερο κόμμα του χώρου. Θα δεχθεί, για παράδειγμα, να ενταχθεί, μόνο αυτό, σε ένα ευρύτερο εκλογικό σχήμα με αμφίβολα αποτελέσματα;

Δεν πρόλαβε καλά-καλά να δημοσιευθεί το κείμενο των 58 και άρχισαν τα φάλτσα. Η συνυπογράψασα Σώτη Τριανταφύλλου «δυσφόρησε» επειδή το υποστήριξαν ο Σημίτης και ο Βενιζέλος. Προφανώς δεν διάβασε τι υπέγραψε. Το κείμενο απευθύνει «έκκληση και πρόσκληση» σε «πολιτικά πρόσωπα» και ονομαστικά στο ΠΑΣΟΚ και στη ΔΗΜΑΡ να στηρίξουν το νέο εγχείρημα. Εκτός αν ο Σημίτης δεν είναι πολιτικό πρόσωπο και το ΠΑΣΟΚ δεν είναι πολιτικό κόμμα. Οσοι δεν τους ήθελαν δεν έπρεπε να υπογράψουν ή να βάλουν όρο αποκλεισμού τους.

Με τούτα και με τ’ άλλα η πρώτη απόπειρα για τη νέα Κεντροαριστερά δεν ευτύχησε. Οσοι πιστεύουν στην αξία του εγχειρήματος πρέπει να κάνουν επαρκέστερη προετοιμασία και να είναι προσεκτικότεροι στη συνέχεια.