Η συζήτηση που ξεκίνησε ήδη για την τηλεοπτική σειρά «Maestro» έχει δύο πλευρές. Η μία πλευρά είναι ο διάλογος μεταξύ των ειδικών της τέχνης για την ποιότητα της σειράς και την καλλιτεχνική αξιολόγηση των συντελεστών της και του περιεχομένου της. Η άλλη πλευρά είναι η κοινωνική απήχηση του «Maestro» αλλά και η συμβολή του στη διεθνή προβολή της εγχώριας καλλιτεχνικής δημιουργίας. Οι δύο πλευρές δεν είναι ανεξάρτητες μεταξύ τους, δεν μπορεί ωστόσο να υποτάσσεται η μία στις προτεραιότητες της άλλης.

Η συζήτηση δεν είναι καινούργια ούτε και η σειρά «Maestro» έπεσε ως κεραυνός εν αιθρία. Προηγήθηκαν τρία περίπου χρόνια πανδημίας όταν οι τηλεοπτικές σειρές μυθοπλασίας μας έκαναν παρέα στις περιόδους της καραντίνας. Μαζί τους έφεραν στις μικρές μας οθόνες και εξαιρετικούς ηθοποιούς του θεάτρου αλλά και νέα, προικισμένα όπως αποδείχτηκε, ταλέντα που για πολύ καιρό τα ξέραμε μόνο με τα ονόματα των ρόλων τους. Ήταν μια μικρή καλλιτεχνική «ανταποδοτική» επανάσταση αφού στη συνέχεια, όταν άνοιξαν τα θέατρα, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που έτρεξαν να δούνε στο σανίδι τους ηθοποιούς που θαύμασαν από το σπίτι τους. Από τον «Σασμό» στην «Αντιγόνη» μια Πρωτόπαπα δρόμος…

Ωστόσο, η ελληνική κινηματογραφική έκρηξη της σύγχρονης εποχής δεν ξεκίνησε από την πανδημία. Συμπληρώνεται μια δεκαετία περίπου από την εποχή της εμφάνισης μιας σπουδαίας σειράς Ελλήνων κινηματογραφικών δημιουργών και ηθοποιών που έκαναν διεθνή καριέρα, κάποιοι έφτασαν ως την αίθουσα της απονομής των Όσκαρ. Κανένας δεν διέσχισε την έρημο της επιτυχίας χωρίς να υποστεί το κόστος της -υπερβολικής όπως αποδείχτηκε μερικές φορές- κριτικής αλλά και κανείς δεν θυσίασε την πίστη στη δουλειά του για να μείνει στο απυρόβλητο. Η πρωτοπορία, ιδιαίτερα στην τέχνη, είναι επώδυνη.

Διαβάστε τη συνέχεια

Πηγή: www.athensvoice.gr