Μπορεί ο κ. Τσίπρας να θεωρεί, όπως είπε, προσωρινή τη διάψευση της προσδοκίας του ότι θα ανατραπεί η μνημονιακή πολιτική, μια και ο λαός δεν ανταποκρίθηκε στην επιθυμία του να την ανατρέψει στους δρόμους, αλλά είναι μάλλον προφανές ότι και η χώρα και το πολιτικό σύστημα βαδίζουν προς μια μεταμνημονιακή εποχή. Οχι γιατί θα απαλλαγούμε από τις αυστηρές, δυσβάστακτες για πολλούς, υποχρεώσεις που έχουμε αναλάβει, αλλά κυρίως γιατί η τύχη της χώρας εξαρτάται πλέον σε μεγάλο βαθμό από τις δικές μας επιλογές και όχι από τις αβεβαιότητες του ευρωπαϊκού γίγνεσθαι. Και εδώ είναι το μεγάλο πρόβλημα και για την κυβερνητική πλειοψηφία αλλά και για την αντιπολίτευση που επιμένουν να διαχειρίζονται την κρίση με όρους μικροκομματικού παιγνίου του παρελθόντος.
Οι μάχες οπισθοφυλακών για τις καταλήψεις και τη φοροδιαφυγή μπορεί να συσπειρώνουν τους κομματικούς μηχανισμούς αλλά μεταθέτουν για μία ακόμη φορά την αντιμετώπιση των προβλημάτων και κυρίως δεν προσφέρουν το παραμικρό σε ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας που περιθωριοποιείται. Ακόμη χειρότερα, δίνουν άλλοθι σε ένα άλλο κομμάτι του περιθωρίου, σήμερα του ακροαριστερού, αύριο ενδεχομένως πάλι του ακροδεξιού, να δημιουργεί νέες εστίες έντασης και συγκρούσεων.
Κανέναν άνεργο δεν ενδιαφέρει ο αδυσώπητος αγώνας για την εξουσία, αν δεν βλέπει κάτι να αλλάζει στη ζωή του. Χορτάσαμε από αδιέξοδες διαδηλώσεις, συγκρούσεις, αιματηρές συμπλοκές. Αγανακτήσαμε, επενδύσαμε στον πιο ακραίο λαϊκισμό, εκτονωθήκαμε απαιτώντας να καεί το μπ… η Βουλή, αποδιαρθρώσαμε το σάπιο και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα. Μήπως ήρθε η ώρα να δούμε πώς θα ανασυντάξουμε αυτό το διαλυμένο κράτος, πώς θα δημιουργήσουμε μια αίσθηση ελπίδας για το αύριο; Δεν γίνεται ο αρχηγός της αντιπολίτευσης να τρέχει από τη μία στον Σόιμπλε για να συζητήσει και από την άλλη στην Ουάσιγκτον για να ανοίξει πόρτες και να μην μπορεί να συζητήσει επί της ουσίας και με τους εγχώριους πολιτικούς αντιπάλους του για μερικά πράγματα που έτσι κι αλλιώς πρέπει να αλλάξουν σε αυτή την ταλαίπωρη χώρα…
Δημοκρατία σημαίνει διάλογος, σημαίνει συμβιβασμούς και όχι μόνο κραυγές, καταγγελίες και λαϊκές κινητοποιήσεις. Και από την κυβέρνηση και από την αντιπολίτευση. Το οφείλουν στους εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους, στις δεκάδες χιλιάδες υποαπασχολούμενους, στη μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών που είδαν τα εισοδήματά τους να συρρικνώνονται και τη ζωή τους να ανατρέπεται.
Δεν μπορεί, εν ονόματι της κομματικής ορθοδοξίας, να αφήσουν πάλι κάποιες, θολές έστω, αχτίδες φωτός που υπάρχουν να πάνε χαμένες. Τα μακροοικονομικά μεγέθη της οικονομίας, έλλειμμα, ισοζύγιο αφήνουν περιθώρια αισιοδοξίας. Αυτά τα μηνύματα όμως πρέπει να περάσουν και στην καθημερινή οικονομία, αυτήν που βιώνει ο κάθε πολίτης. Η ευκαιρία και οι δυνατότητες υπάρχουν. Αρκεί οι πολιτικοί μας ταγοί να αξιοποιήσουν το καλύτερο δυναμικό της χώρας και να σταματήσουν να θεωρούν το κράτος φέουδο για κατάληψη από τους κομματικούς κομισαρίους τους…