Όσοι έχετε δει την ταινία Good Will Hunting (1997, σκηνοθεσία: Γκας Βαν Σαντ) σίγουρα θα θυμόσαστε στην αρχή μια σεκάνς όπου ο χαρισματικός, αυτοδίδακτος και τζόρας Γουίλ Χάντινγκ (Μάτ Ντέιμον), καθώς σφουγγαρίζει έναν διάδρομο στο ΜΙΤ, βλέπει αναρτημένο ένα μαθηματικό πρόβλημα με πίνακα γειτνίασης (adjacency matrix), παρατάει προς στιγμή τη σφουγγαρίστρα και το λύνει –ανώνυμα– για την πλάκα του. Το πρόβλημα αυτό ήταν από τα πολύ δύσκολα και το είχε βάλει ως πρόκληση στους φοιτητές του ο καθηγητής Τζέραλντ Λαμπώ (Στέλαν Σκάρσκαρντ). Φυσικά, οι πάντες εντυπωσιάζονται όταν μαθαίνουν ότι η διάνοια που έλυσε το άλυτο είναι ο επιστάτης της σχολής. Συμβαίνουν αυτά· στο Χόλιγουντ.ⁱ

Εντυπωσιακό ξεκίνημα μιας καλής ταινίας. Ακόμα πιο εντυπωσιακό, όμως, είναι το γεγονός ότι οι σεναριογράφοι Ματ Ντέιμον και Μπεν Άφλεκ (που πήραν και το Όσκαρ πρωτότυπου σεναρίου ακριβώς γι’ αυτή την ταινία) χρησιμοποίησαν ως βάση για τη συγκεκριμένη σεκάνς έναν ευρέως διαδομένο –στις ΗΠΑ– αστικό μύθο, σύμφωνα με τον οποίο ένας φοιτητής λύνει ένα άλυτο («ανοιχτό») πρόβλημα μαθηματικών ακριβώς επειδή δεν ξέρει ότι θεωρείται άλυτο. Οι εκδοχές που κυκλοφορούν είναι πολλές, αλλά το επιμύθιο πάντα το ίδιο: σκέψου θετικά. Προφανώς ο εν λόγω φοιτητής (σε όλες τις εκδοχές) είναι ιδιοφυής και δουλευταράς, αλλά πάνω απ’ όλα σκέφτεται θετικά! Σαν αμερικανιά ακούγεται – και είναι. Εντούτοις, πρόκειται για αστικό μύθο που περιέργως βασίζεται σε αληθινή ιστορία!ⁱⁱ

Συνέχεια στο DimArt