Είναι κοινή η ομολογία πως η χώρα είναι ανάστατη και ταραγμένη. Οι τρόποι τής… θεραπείας ακόμα δεν έχουν βρεθεί και όλοι το ψάχνουν. Όσοι θεωρούν πως έχουν τη λύση στο τσεπάκι τους, απλώς μουτζουρώνουν το τοπίο για να μην το βλέπουμε…

Ακούω, βλέπω και διαβάζω τον ανταγωνισμό των κομμάτων προκειμένου να προστεθούν ψηφουλάκια στα ήδη υπάρχοντα. Για να μην αναφέρουμε ότι πληθαίνουν τα κόμματα που μπαίνουν στη διεκδίκηση της πίτας.

Ψηφουλάκια λοιπόν, αλλά και ψηφοθηρία σε πολλές των περιπτώσεων με όλη αυτή την προεκλογική αναστάτωση που υφίσταται η χώρα να θέλει να αναδείξει τί; Μόνο τη δύναμη για να μπουν στη Βουλή; Μόνο για να ανιχνευθούν οι τρόποι για την οικονομική αποκατάσταση της χώρας; Για να καταργηθεί η γραφειοκρατία (sic), η διαπλοκή (τζιζζζζ) και να «καταργηθεί η μνημονιακή πολιτική»; (μμμμμ) Για να δούμε, υπάρχουν άλλοι στόχοι; Απ’ ό,τι φαίνεται, δεν γίνεται κ α μ ί α συζήτηση από τα εν δυνάμει μεγάλα και πλειοψηφούντα κόμματα για τα άλλα θέματα: εκπαίδευση, πολιτισμό, ευρωπαϊκό ρόλο τού έλληνα πολίτη, οικολογική συνείδηση κλπ. (Κυρίως όμως με ποιον τρόπο θα έρθει η ανάπτυξη και με ποιο, συγκεκριμένα παρακαλώ- βήμα προς βήμα- όχι θεωρητικά, σχέδιο θα φρενάρει η οικονομική κρίση, που έχει οδηγήσει πολλούς από τους συμπολίτες μας στη ραγδαία φτωχοποίηση;) Σιωπή! Θαρρείς και μια μουγγαμάρα γι αυτά έχει απλωθεί στην Επικράτεια…

Αλλά, ας αναρωτηθούμε σας παρακαλώ, ποιο είναι το χρήσιμο μιας τέτοιας ιστορικής στιγμής; Η ανεξέλεγκτη ποιότητα πολλών εκ των διεκδικητών που τριγυρίζουν τα κόμματα; Μερικά μάλιστα από αυτά διαλύθηκαν και άλλα εμφανίστηκαν στο πολιτικό προσκήνιο με όπλο τους τον λαϊκισμό των συμμετεχόντων, τις αβάσιμες οικονομικά προσφορές (πάρτε κόσμε) και την φανφάρα. Ένας πολιτικός στίβος που περισσότερο μου μοιάζει με λαϊκή αγορά, παρά με πολιτικό αγώνα…

Έχει μεγάλη σημασία λοιπόν και είναι ανάγκη η εμφάνιση νέων, άφθαρτων από εξουσίες και κυβερνητικά πόστα, πολιτικών προσώπων με βαθιά πολιτική σκέψη και αντίστοιχο πολιτισμό, με σωφροσύνη και με πλούσια εμπειρία στην κινηματική και κοινωνική δράση τής αριστεράς. Διακρίνω για παράδειγμα ένα πρόσωπο που διαθέτει τα παραπάνω στοιχεία και είναι αναγνωρισμένο από ένα μεγάλο πλήθος πολιτών, ακόμα και εκείνων που δεν είναι ενταγμένοι στις ίδιες ιδεολογικές θέσεις.

Αναφέρομαι στον Σπύρο Λυκούδη. Φίλος μου από τα παλιά. Από τους φοιτητικούς και μαθητικούς αγώνες του ’60. Δεν έπαψε ποτέ να παλεύει για μια πιο δίκαιη κοινωνία μέσα από την Αριστερά των χρόνων πριν το πραξικόπημα. Συνέχισε να αγωνίζεται και στις δύσκολες συνθήκες της στρατιωτικής χούντας, αλλά και στην μεταπολίτευση μέσα από τα σχήματα της ευρωπαϊκής και ανανεωτικής Αριστεράς, με ήθος και δίχως να εξαργυρώσει ποτέ την συμμετοχή του στο κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι αυτού του τόπου. Αναζητούσε πάντα να συνδυάσει τη θεωρία με το εφικτό, κυρίως όμως όπως λέει ο ίδιος : «Έχω δυο χαρακτηριστικά που, καθώς δεν μπορούσα να απαλλαγώ από αυτά, τα αναβάθμισα σε ηθικές αρχές. Την εμπιστοσύνη στους ανθρώπους και την αμφισβήτηση των βεβαιοτήτων. Και τα δυο αποδείχτηκαν μειονεκτήματα στην πολιτική μου διαδρομή. Αλλά επιμένω.»

Ακούραστος λοιπόν και πάντα αισιόδοξος, προσπαθώντας να ψάχνει λύσεις διαρκώς υπό το φως της διαφάνειας. Ανοιχτός στην πολιτική επικοινωνία είναι στυλοβάτης τής λογικής και της κουλτούρας των συμμαχιών και των συναινέσεων στο πολιτικό περιβάλλον. Άνθρωπος που δεν αποδέχθηκε πολυθρόνες που του προσφέρθηκαν. Αδιαπραγμάτευτος σε ό,τι αφορά τα πολιτικά του πιστεύω, ξέρει να κρατά τις αποστάσεις, ακόμα και μέσα σε κομματικούς μηχανισμούς, που δεν δίστασε να καταγγείλει. Θεωρώ πως είναι ένας πολιτικός με σημαία την ηθική και την ήρεμη λογική, που τόσο χρειάζεται ο τόπος σε αυτή τη δύσκολη περίοδο.

Ο Λυκούδης, ως πολιτική προσωπικότητα, είναι από τα πρόσωπα που δεν θα πρέπει να απουσιάζουν από την επόμενη Βουλή. Η συνεργασία του με το Ποτάμι θεωρώ πως θα προσδώσει στο πολιτικά ποικιλόμορφο και άπειρο κοινοβουλευτικά κόμμα, τη βαρύτητα της πολιτικής σκέψης τού Σπύρου, όπως αυτή έχει διαμορφωθεί μέσα από αγώνες δεκαετιών και κυρίως από τη θέση ότι η πολιτική υπάρχει για να πετυχαίνεις καλύτερες κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες, για το κοινωνικό σύνολο.