Το αεροδρόμιο του Ελληνικού μεταφέρθηκε στα Μεσόγεια το 2001 αλλάζοντας ριζικά το διεθνές προφίλ της πρωτεύουσας, όχι μόνο σε ό,τι αφορά στις εγκαταστάσεις του νέου σύγχρονου αεροδρομίου αλλά και στην συνολική εικόνα των υποδομών του λεκανοπεδίου.

Απελευθέρωσε ταυτόχρονα μια τεράστια έκταση στο παραλιακό μέτωπο που η αξιοποίησή της ήταν ικανή να δημιουργήσει από μόνη της εντελώς νέα δεδομένα για την από κάθε πλευρά αναπτυξιακή πορεία της χώρας.

Δεκαέξι χρόνια μετά, το «φιλέτο της Μεσογείου» χορτάριασε με τα απομεινάρια του παλιού αεροδρόμιου να χάσκουν ερειπωμένα πάνω του. Καμιά κυβέρνηση – και πέρασαν όλες μέσα σ’ αυτά τα χρόνια – δεν κατάφερε να ξεκινήσει τη μεγάλη επένδυση. Συμφέροντα και ιδεοληψίες ύψωσαν τείχος απέναντι σε κάθε σχετική απόπειρα. Πιστοί αρωγοί η ατέλειωτη γραφειοκρατία, η χαώδης νομοθεσία, οι συντεχνίες και οι αιώνιες συναρμοδιότητες μετέτρεψαν το «Ελληνικό» σε έναν απέραντο βάλτο στασιμότητας. Ακόμα και ορισμένες φιλότιμες προσπάθειες πήγαν στο βρόντο.

Σήμερα τα πράγματα βρίσκονται στο χειρότερό τους σημείο. Οι αντιεπενδυτικές ιδεοληψίες βρίσκονται πια στη διακυβέρνηση της χώρας, τα μικρά και μεγάλα συμφέροντα έχουν κυριολεκτικά ξεσαλώσει και η προοπτική της αναγέννησης της περιοχής μοιάζει να χάνεται στο «δάσος» και να θάβεται κάτω από τα αρχαία.

Το «Ελληνικό» είναι ο καθρέφτης μας. Ο καθρέφτης μιας αυτοκαταστροφικής Ελλάδας που προτιμάει να βγάλει μόνη τα μάτια της από το να πάει μπροστά.

Ας μην έχουμε κι άλλες αυταπάτες. Ο λύκος έχει βάλει τα παπούτσια του και μας ακολουθεί…