Περνάνε οι μέρες και ο καιρός και βλέπεις πως οξύνονται τα πράγματα… Πως δυσκολεύουν, από κάθε άποψη…
‘Ομως απ’ την μια μεριά, μυαλά παλιοκαιρίσια και αρρωστημένα, κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους, για να κάψουν τον Μητσοτάκη και από την άλλη οχτώ (*) μονομάχοι, προσπαθούν να αποδείξουν ότι δεν έχουν πάρει χαμπάρι, το πού οδηγούν τα πράγματα.
Δεν φταίνε μόνον οι μηχανισμοί. Δεν είναι απλά συνήθειο, είναι η συνείδησή τους, αργασμένη με αυτή την αδιαφορία, για την κοινωνία και τους πολίτες.
Αυτό είναι το κύριο σύμπτωμα της πολιτικής στρέβλωσης, που έχουμε υποστεί, επί σαράντα τόσα χρόνια. Ένας λαός ολόκληρος, χαϊδεμένος από τη κούνια του, ακόμα, να μην θέλει να καταλάβει, ότι είμαστε καταστραμμένοι και ότι αυτοί που κυβερνάν, ποσώς ενδιαφέρονται για το αν θα γιάνουμε και ίσως πάμε ένα βήμα μπροστά.
Και το κάνουν, γιατί είδαν και τους προηγούμενους και τους πριν από αυτούς και αφού εκείνοι κρατήθηκαν τόσο καιρό, γιατί όχι κι εμείς, σου λένε.
Ένα καθεστώς όμως, δεν αντιμετωπίζεται, ούτε με γιουρούσια, ούτε με γιατροσόφια. Απαιτεί σοβαρότητα, ανοιχτά αυτιά, για να ακούς τον άλλον και όχι βουλωμένα δήθεν πως αποφεύγεις τις σειρήνες του καπιταλισμού.
Όλα αυτά τα στοιχεία μαζεμένα, όλοι ξέρουν καλά ποιος τα κουβαλάει και ποιος αποτελεσματικά, ξέρει να τα χειρίζεται. Το γνωρίζουν μα δεν το μολογάνε… Οι μισές δουλειές όμως, ποτέ δεν ικανοποίησαν κανέναν. Σήμερα κιόλας, θα πρέπει οι οχτώ μονομάχοι, να συναντηθούν μεταξύ τους. Να σταματήσουν να παίζουν τις κουμπάρες, οτι δήθεν τίποτε δεν τρέχει και όλα καλά και όλα ωραία.
Και εάν δεν το αποφασίζουν, γιατί κανείς δεν έχει τα κότσια, ας το επιβάλλει αυτή η ριμάδα Επιτροπή, του Νίκου Αλιβιζάτου. Είναι προφανές, ότι κάποια μεσαιωνικά αρκεβούζια, τύπου Ρέππα και λοιπών δημοκρατικών δυνάμεων, που ακολουθούν διατεταγμένη υπηρεσία , με σκοπό να μαντρώσουν, όσους καταφέρουν τελικά, στο χειμαδιό της κυρίας απογόνου, θα κλωτσήσουν.
Αλλά νομίζω, ότι σύμπασα η κοινωνία, πιστέψτε με, σύμπασα, θα αισθανθεί μιαν ανακούφιση, θ αφήσει ηχηρό αναστεναγμό, ξανάσαν, από ένα τέτοιο γεγονός… Θα καταλάβει, ότι κάποιοι σκέφτονται και αυτήν και όχι μόνον, για το τι θα κάνουν τα γκεσέμια του κάθε αρχηγού.
Τώρα, όμως, όχι μεθαύριο.
Τώρα, που αυτό που φαίνεται τελικά, είναι μια σμπαραλιασμένη χώρα, που κάποιοι την βλέπουν και χαίρονται, γιατί δροσίζονται και δεν θέλουν με τίποτε να ξαναζοριστούν, αλλα να συνεχίσουν να ζουν το όνειρο τους, να μείνουν στο σκαμνί που κάθονται.
(*) αναφέρομαι σε 8 υποψηφίους συνειδητά . Ο κύριος με την καμπαρντίνα, εν αναμονή ηγεμών, από τη δεκαετία του ’80, είχε να μοιάσει βλέπετε, ουδεμία σχέση έχει ούτε με κέντρο, ούτε με αριστερά. Και ούτε ήθελε να έχει ποτέ του. Πιστέψτε με. Είναι από αυτή την άθλια ράτσα, που κώλυσε σα στρείδι απ’ τα νιάτα του ακόμη, στην εξουσία, που μόνον αυτήν έμαθε να εκμαστεύει και αυτό ονειρεύεται να επαναλάβει. Λειτουργώντας στην κυριολεξία, ως προπομπός της συνέχειας του συριζισμού, στην κοινωνία μας.