Για εμάς που οι ιδέες μας δεν κατεβαίνουν  ακριβώς σε αυτές  τις εκλογές (με τον καραμανλοθωπευόμενο Κυ. Μητσοτάκη και τη σκουπιδομαζώχτρα, όπως  μοιάζει το ΚΙΝπαρΑΛΛαγή),  η ανακούφιση που τόσο προσμείναμε δεν έρχεται παρά τα φτιασίδια στα οποία ελπίζουμε. Η χώρα κερδίζει χρόνο με τη νέα κυβέρνηση, δηλαδή ξαναγυρνά στο 2009 με όρους κοινωνικά και πολιτικά δυσμενέστερους. Το χειρότερο: οι φαντασιώσεις και τα αντανακλαστικά της ελληνικής κοινωνίας μονιμοποιούν μια κραυγαλέα ροπή προς το φασισμό και την ξενηλασία.

Μοιάζουμε σαν σε μυθιστόρημα του Τζόζεφ Κόνραντ. Τα λάθη μας που καθορίζουν την προσωπική κατάθλιψη λυτρώνονται στην αυτοαπομόνωση, στο περιθώριο. Κάπου εκεί είμαστε έτοιμοι την ιδεολογική, μεταρρυθμιστική μας συμβολή να την ανταλλάξουμε με τη συλλογική καταστροφή, την παράδοση στην ανεπίστρεπτη ήττα, όπως τελειώνει ο «Λόρδος Τζιμ», στην Άπω γη, τη σύμμορφη, την ανύπαρκτη. Όταν αυτό συμβαίνει, είναι η βία που ακολουθεί.

Ο ΠΡΆΓΜΑΤΙ ΥΦΙΣΤΑΜΕΝΟΣ χώρος μας ακριβώς επειδή αντιλαμβάνεται τις λεπτομέρειες του δράματος Ελλάδα και σε ορισμένο ικανοποιητικό βαθμό αποπειράται να αρθρώνει ωφέλιμο και αποδεσμευτικό λόγο κάθε άλλο παρά είναι άμοιρος ευθυνών. Οφείλει να οργανωθεί ώστε να αποπειραθεί τη διάδοση και εφαρμογή ενός νεοεθνογενετικού προγράμματος, με γνώμονα την ωφέλεια και τον ανθρωπισμό και βάση τον ορθό λόγο. Λίγο ακόμη και κάνουμε όλες/οι την απελευθερωτική πράξη, τη διάρρηξη των αλυσίδων της ιστορικότητας.

Η δυσχερής κατάσταση ημών και υμών δεν μπορεί να χρησιμοποιείται ως διαρκής δικαιολογία. Ας θέσουμε ένα όριο: τη Δ’ Ελληνική Δημοκρατία, που πρέπει να διεκδικήσουμε ειρηνικά ως τη μόνη στην ιστορία του διαφωτιστικού αποπαιδιού, του αδιαφώτιστου κράτους μας η οποία θα διαμορφωθεί σε έδαφος θεσμικό ιδεολογικό και όχι στα ριμάδια των ιστορικών καταστροφών όπως οι προηγούμενες τρεις. Μεταλλάσσω, του  Ίμρε Κέρτες. «Ζήσαμε μια δεδομένη μοίρα. Δεν ήταν η μοίρα μας».

Ελευθερία Δικαιοσύνη: η νέα μοίρα μας.