Υπάρχει τίποτε πιο θλιβερό από τα αριστερά ναι, τα αριστερά όχι, τα αριστερά παρών και τις αριστερές αποχές, σε αποφασιστικές για το σήμερα και το αύριο της χώρας κοινοβουλευτικές αναμετρήσεις; Τίποτε πιο μελαγχολικό από τη δημόσια και υπό τους σαρκασμούς των ξοφλημένων του παλιού καθεστώτος διαίρεση των βουλευτών της Αριστεράς, εν τω μέσω της νυκτός; Τίποτε πιο καταθλιπτικό από την αναζωπύρωση σχεδίων ανατροπής του νέου και παλινόρθωσης του παλιού, πριν καν κλείσουν έξι μήνες από την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ;
Θα σας στεναχωρήσω, αλλά υπάρχει. Και αποκαλύφθηκε και στις δυο μέχρι στιγμής κρίσιμες ψηφοφορίες, αλλά και πριν και μετά από αυτές: Η αφόρητη έλλειψη σοβαρότητας που εδρεύει στις γραμμές μας. Κι αν, εδώ που φτάσαμε, θέλουμε κάτι πραγματικά να καταφέρουμε, δεν μπορούμε να κλείνουμε τα μάτια. Διότι, προσέξτε: Μπορεί κανείς να λέει όχι και να χρεώνεται τις ευθύνες. Μπορεί να λέει ναι και επίσης να χρεώνεται τις ευθύνες. Μπορεί ακόμα το ντροπαλό παρών ή η αποχή να μεταφραστούν σε υπεύθυνη θέση.
Αλλά. Όταν λέει ναι, και αμέσως δίνει στη δημοσιότητα μια ανακοίνωση ότι το ναι του σημαίνει όχι, αυτό τι είναι; Όταν λέει όχι, αλλά ταυτόχρονα λέει ναι στον πρωθυπουργό, που εισηγείται όχι στο όχι, αυτό τι είναι; Όταν λέει ναι, εκφράζοντας ταυτόχρονα την ντροπή του για το ναι, αυτό τι είναι; Όταν λέει ναι, θρηνώντας και εξηγώντας γιατί το όχι είναι ηθικά δικαιωμένο, αυτό τι είναι; Όταν παραιτείται διότι στήριξε την ομάδα διαπραγμάτευσης με τη βεβαιότητα ότι δεν θα υπάρξει συμφωνία -και υπήρξε!-, αυτό τι είναι;
Κι ας μην πούμε για προσομοιώσεις χειμερινών ανακτόρων, συλλογές υπογραφών δίκην ΜΚΟ, κραυγές και ψιθύρους. Αν τα βρίσκετε σοβαρά όλα αυτά, παρακαλώ βοηθήστε να το καταλάβουν κι εκείνοι που εναγωνίως αναζητούν κρίκους σοβαρότητας να πιαστούν. Διότι το θέμα εδώ είναι θανάσιμα σοβαρό. Είναι η εικόνα που εκπέμπεται από μια παράταξη που κυβερνά τη χώρα. Και είναι υπεύθυνη για το σήμερα και το αύριο εκατομμυρίων ανθρώπων. Και όχι για το ναι (κλαψ), που είναι όχι (κλαψ), αλλά σημαίνει ναι (ουάου), και θα ήταν όχι (ουάου), αν δεν ήταν ναι (κλαψ). Και στο τέλος ομοφώνως: Ζήτω ο Τσίπρας!
Καθαρή θέση, καθαροί ρόλοι, καθαρές κουβέντες. Καθαρή αντιπαράθεση. Προφανώς αυτά αποδεικνύονται άπιαστα πουλιά για ορισμένους βουλευτές, θεσμικούς, υπουργούς, που ώρες-ώρες θυμίζουν Λόλα – νά – ένα – νινί. Κι ακόμα πιο προφανώς υπάρχουν ηγετικές ευθύνες, γιατί για όσα έλαμψαν τώρα, ενδείξεις -νάαααα με το συμπάθιο- υπήρχαν από καιρό. Εδώ πάντως που φτάσαμε, το δίλημμα βγάζει μάτι: Σοβαρευτείτε ή θα μας σαβουρώσουν. Όλους μαζί…