Μπορεί να γνωρίσαμε τους ειδικούς για την πανδημία από την καλή και από την ανάποδη - και στην αρχή που τους ακούσαμε και τώρα που το γυρίσαμε στο «δε βαριέσαι» - αλλά την ιδιότητά μας ως ειδικοί επί παντός επιστητού δεν εννοούμε να την εγκαταλείψουμε. Τις μέρες αυτές, με αφορμή τη συμφωνία με την Αίγυπτο, στραφήκαμε, και πάλι ως «ειδικοί», στο διεθνές δίκαιο της θάλασσας. 

Οι διεθνείς όροι «υφαλοκρηπίδα», «ΑΟΖ», «επήρεια νησιών» κλπ μπήκαν στο επίκεντρο των συζητήσεων. Φανατικοί πολέμιοι της συμφωνίας των Πρεσπών ανακάλυψαν την αναγκαιότητα των συμβιβασμών ενώ φανατικοί υποστηριχτές της καταγγέλουν πολιτικές εθνικής μειοδοσίας και παραχώρησης θαλασσίων δικαιωμάτων. Το Διεθνές δίκαιο στην υπηρεσία των κομματικών σκοπιμοτήτων.

Η χώρα πρέπει να κλείσει το συντομότερο τις «γειτονικές« εκκρεμμότητές της. Η στασιμότητα δεν ευνόησε ποτέ τα εθνικά μας συμφέροντα. Το «Κυπριακό» και η επερχόμενη - πλην ευχάριστου απροόπτου - παγίωση της διχοτόμησης του νησιού, είναι η καλύτερη απόδειξη. Αντίθετα, η κινητικότητα με στόχο τη σταδιακή επίλυση των διαφορών με τις γειτονικές χώρες δημιουργεί νέες συνθήκες σταθερότητας και ειρήνης στην περιοχή.

Από την άποψη αυτή, η πρόταση για προσφυγή, εφ? όσον δεν υπάρξει συμφωνία με την Τουρκία, στο διεθνές δικαστήριο της Χάγης αποτελεί θετική και στρατηγικά σωστή κίνηση. Ο εθνικισμός και ο «υπερπατριωτισμός«, ως παράγοντες καθοριστικοί της εξωτερικής μας πολιτικής, μόνο συμφορές επιφύλαξαν στη χώρα.