Όσοι, κατά καιρούς, υποσχέθηκαν να κάνουν "τέλεια" τη ζωή των ανθρώπων πάνω στη γη, τους οδήγησαν αμέσως είτε στην Ιερά Εξέταση και στην πυρά, είτε στο Άουσβιτς και στα Γκουλάκ.
Γι' αυτό και οι πιο επικίνδυνοι άνθρωποι είναι διαχρονικά όσοι προβάλλουν την "τελειότητα" των ιδεών τους, της "κοινωνικής μηχανικής" τους ή εν πάση περιπτώσει των ιδεοληψιών τους, στη θέση της πραγματικότητας.
Δεν είναι τυχαίο ότι, ειδικά αυτοί, δεν ζητούν ποτέ συγγνώμη. Διότι πώς να ζητήσεις συγγνώμη όταν, είτε από τη Φύση, είτε από τον Θεό, είτε από την Ιστορία, είσαι "φορέας της αλήθειας", αφού η "αλήθεια", την οποία ενσαρκώνεις, δεν κάνει ποτέ λάθος;
Έτσι, ακόμη και αν έχουν 100 νεκρούς από μία πυρκαγιά ή αντίστοιχους από μία πλημμύρα, δεν διανοούνται να ζητήσουν συγγνώμη.
Όχι βεβαίως για τις θεομηνίες - αυτές δεν αντιμετωπίζονται εύκολα - αλλά για τους ανθρώπους που δεν έσωσαν. Είτε γιατί δεν το σκέφτηκαν, είτε γιατί δεν πρόλαβαν, είτε γιατί δεν μπόρεσαν να τους σώσουν.
Αποδίδοντας μάλιστα την ευθύνη για τον θάνατο – έγινε στο Μάτι μέσω κορυφαίου υπουργού - στους ίδιους τους νεκρούς.
Γι' αυτό ακριβώς όλοι οι αυτόκλητοι ιδιοκτήτες της "αλήθειας" δεν διδάσκονται τίποτε και ποτέ από την ανθρώπινη εμπειρία.
Για τον ίδιο λόγο όμως παραμένουν πάντα επικίνδυνοι.
Δεν είναι τυχαίο ότι συνήθως, μπροστά στην πραγματικότητα, μιλούν σαν κουρδισμένες μαριονέτες, επαναλαμβάνοντας μηχανικά τις ίδιες ετοιμοπαράδοτες και πομπώδεις μεγαλοστομίες. Είτε για να κατηγορήσουν τους άλλους, είτε για να αυτοδοξαστούν.
Ή ακόμη χειρότερα όταν, υποδυόμενοι ότι κάνουν "πολιτική", αυτοί "πουλάνε τρέλα". Π.χ. καταθέτουν πρόταση μομφής με πρόφαση μία χιονοθύελα ή για μία εισαγόμενη ακρίβεια, επειδή οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι επανέρχονται με ταχύτητα εκλογικά στην τρίτη θέση.
Για τον ίδιο τέλος λόγο είναι και ανίκανοι να καταλάβουν το σημαντικότερο που επιβάλλει η πραγματικότητα: την σημασία και την «δράση» της συγγνώμης. Γι' αυτό και την περιγελούν.
Διότι η συγγνώμη προϋποθέτει την αυτεπίγνωση ότι υπήρχε κάτι διαφορετικό ή καλύτερο να κάνεις και δεν το έκανες.
Πράγμα που είναι η πανηγυρικότερη αναγνώριση μίας σημαντικής πτυχής της ανθρώπινης κατάστασης: ότι επειδή δεν είσαι παντογνώστης, διδάσκεσαι από την εμπειρία.
Όπως συνέβη με την θεομηνία του χιονιά. Στην οποία προφανώς έγιναν λάθη και από την κεντρική διοίκηση.
Π.χ. δεν εκτίμησε το οδηγητικό μας ήθος, το οποίο μας επιτρέπει να καταλαμβάνουμε την ΛΕΑ, ειδικά στις περιπτώσεις που αυτή χρειάζεται να είναι ελεύθερη, οπότε δεν προέβλεψε ότι δεν θα ήταν δυνατόν να περάσουν εκχιονιστικά μηχανήματα στην Αττική οδό, σε περίπτωση εμπλοκής.
Δεν προέβλεψε ότι, απαίδευτοι να οδηγούμε σε συνθήκες χιονιά, εν τούτοις ξεκινάμε αμέριμνοι, χωρίς αλυσίδες.
Κυρίως όμως δεν "προέβλεψε" ότι ο κρατικός μηχανισμός, όπως και αυτός της τοπικής αυτοδιοίκησης, παρ’ ότι ανήκουν σε «Παραδόξως νεωτερική χώρα», όπως μας έδειξε ο Γιάννης Βούλγαρης, εν τούτοις προορίζονται να υπηρετούν πρωτίστως όσους εργάζονται σ’ αυτούς. Κάτι που προσδιορίζει και την αποτελεσματικότητά τους.
Η συγγνώμη λοιπόν της πολιτείας μετά την οδυνηρή ταλαιπωρία των συμπολιτών μας που εγκλωβίστηκαν, δεν ήταν απλώς ευπρόσδεκτη. Επιβαλλόταν απολύτως.
Διότι, αν είναι ειλικρινής, είναι ανατρεπτική, αφού μπορεί να σημαίνει μία νέα αρχή.
Ειδικά όταν εκφέρεται από άτομα με τον πολιτισμό ενός παλιού «Ρηγά» και την εμπειρία και τον ορθολογισμό ενός Ευρωπαίου Επιτρόπου, όπως ο Χρήστος Στυλιανίδης, μπορούν να επιτελέσουν μέχρι και το «θαύμα» των κανονικών ανθρώπων: να διδάσκονται από οικεία και αλλότρια λάθη - δηλαδή από την πραγματικότητα - και να προχωρούν.
Πηγή: www.tanea.gr