Καθώς βγαίνουμε σιγά σιγά από την καραντίνα το συμπέρασμα είναι ότι η
Ελλάδα αντιμετώπισε σε σύγκριση με άλλες χώρες πολύ πιο αποτελεσματικά την πανδημία του
κορωνοϊού. Η κοινωνία σε μεγάλο βαθμό
πειθάρχησε στις επιταγές των δύσκολων περιστάσεων και ως φαίνεται η χώρα
κατάφερε μέχρι στιγμής να ελέγξει την
πανδημία και την κρίση. Αλλά εάν διερωτηθεί κάποιος πώς και γιατί τα κατάφερε
έτσι ενώ σε άλλα πεδία φαίνεται να αποτυγχάνει,
προκύπτει μια καθαρή εικόνα που
θα πρέπει να αποτελέσει και μάθημα για το πώς αντιμετωπίζονται κρίσεις και
επιλύονται προβλήματα. Έλεγξε την πανδημική κρίση γιατί στην αντιμετώπισή της επεκράτησε ο
ορθολογισμός, ρεαλισμός, νηφαλιότητα και κυρίως γιατί πρυτάνευσε η επιστημονική λογική, η «λογική Σ. Τσιόδρα» και όχι ας πούμε η λογική τύπου Βαρουφάκη του 2015 για τη
διαχείριση μια άλλης κρίσης με τα ολέθρια αποτελέσματά της. Κυβέρνηση, πολιτική
τάξη, κλπ. σεβάστηκαν τη λογική αυτή. Απέφυγαν τους πολιτικούς μαξιμαλισμούς,
αγνόησαν το υποτιθέμενο πολιτικό ( και οικονονομικό) κόστος και η κοινωνία
ακολούθησε. Οι πολίτες πείσθηκαν και περιέβαλαν με εμπιστοσύνη τις αποφάσεις
αυτές, το κράτος και την πολιτεία γενικότερα. Ο λαϊκισμός, μαξιμαλισμός,
συνωμοσιολογία ηττήθηκαν αν και δεν εξαφανίστηκαν .
Η
ευεργετική αυτή εμπειρία θα πρέπει να αποτελέσει οδηγό για το μέλλον και για
άλλα θέματα της εθνικής agenda. Θα πρέπει με
άλλα λόγια να στοχασθούμε πάνω στο κόστος του ανορθολογισμού και μαξιμαλισμού.
Να σταθμίσουμε πως ο μαξιμαλισμός μας άφησε άλυτα προβλήματα και κρίσεις ή
οδήγησε σε καταστροφικές καταστάσεις για τη χώρα. Η ιστορία, πρόσφατη και
απώτερη, γέμει παραδειγμάτων. Οδηγηθήκαμε στη Μικρασιατική καταστροφή το 1922
εξ αιτίας, μεταξύ άλλων, και του μαξιμαλισμού μας αγνοώντας τις φωνές της
λογικής να μη προχωρήσουμε σε εκστρατείες που δεν μπορούσαμε να αντέξουμε. Το
Κυπριακό (πέρα από τις ευθύνες της Τουρκίας) παραμένει εν πολλοίς άλυτο εξ
αιτίας επίσης πτυχών ελληνικού
μαξιμαλισμού από τις αρχές της δεκαετίας του 1960 (Σχέδιο Άτσεσον, κλπ.) μέχρι
πρόσφατα (απόρριψη Σχεδίο Αννάν το 2004, κατάρρευση συνομιλιών στο Κραν
Μοντανά, Ιούλιος 2017, μεταξύ άλλων) γιατί, όπως λέγει και ο Γ. Βασιλείου,
πρώην σοφός Πρόεδρος της Κύπρου, δεν
θέλαμε το εφικτό, θέλαμε πάντοτε το ευκταίο με αποτέλεσμα το αδιέξοδο. Έτσι το κυπριακό παραμένει άλυτο εδώ και δεκαετίες.
Και στην περίπτωση της ονομασίας της γειτονικής μας χώρας για σημαντικό χρονικό
διάστημα προβάλαμε τη μαξιμαλιστική θέση της μη χρήσης της λέξης Μακεδονία ή
παραγώγου αυτής από τη γειτονική χώρα! Τελικά το θέμα λύθηκε βέβαια με ένα
συμβιβασμό (αν και με μια αρχιτεκτονικά άτσαλη συμφωνία. Έστω). Και βέβαια οι μαξιμαλισμοί δεν αποφεύχθηκαν
και στην περίπτωση των Ελληνοτουρκικών σχέσων , έστω κι αν η κύρια ευθύνη για
την ένταση βαραίνει την Τουρκία. Και
όλοι αυτοί οι μαξιμαλισμοί ξεκίνησαν με
το επιχείρημα, μεταξύ άλλων, ότι η κοινωνία δεν αποδέχεται κάτι διαφορετικό.Δεν
αντέχει τον ορθολογισμο. Η τρέχουσα
εμπειρία το διαψεύδει. Η κοινωνία μπορεί να δεχθεί την ορθολογική προσέγγιση,
τη “λογική Τσιόδρα” που είναι συνάμα και συμπονετική λογική εάν εξηγηθεί σωστα
και με ευθύτητα. . Και να απορρίψει την υστερία , το φανατισμό και ανορθολογισμό .
Πηγή: www.tanea.gr