Γράφουμε πάλι συνθήματα στους τοίχους

………..

Οι μέρες γίνηκαν πάλι δύσκολες

Πρέπει ν΄ ανάβουμε κλεφτοφάναρα

Πρέπει να σκάβουμε πάλι καταφύγιο

Χρ. Ρουμελιωτάκης, Μέρες του ’67.

Η σταδιακή εσωστρέφεια των κομμάτων δεν μπορούσε παρά να καταλήξει στην εμπέδωση και αναπαραγωγή μηχανισμών, η στελέχωση των οποίων εναποτέθη σε «ιδιωτικού χαρακτήρος» επιλογές (συγγενικές, επαγγελματικές, πελατειακές).

Τα στελέχη ασχολούνται  πρωτευόντως με την (αυτο)εξυπηρέτηση του κλειστού τύπου κυκλώματος  αρχηγικής εξουσίας, δευτερευόντως με την εκλεγμένη κομματική ή κυβερνητική ηγεσία και τριτευόντως (ή καθόλου) με την επεξεργασία θέσεων (μερικά μάλιστα κατέχουν και δημόσια θέση και έτσι «κράτος» και «αντικράτος» ταυτίζονται).

Οι σύγχρονες ανάγκες επιβάλλουν από τη μια πλευρά περισσότερο χαλαρή σχέση «κόμματος- στελέχους» (με βάση την αρχή της ειλικρινούς συν-λειτουργίας και της αμοιβαίας εμπιστοσύνης) και από την άλλη λιγότερο συγκεντρωτικό «κομματικό μόρφωμα».

Πρέπει ν’αλλάξουμε παράδειγμα.Να διαμορφώσουμε άλλα σχήματα.

Τα μέλη του «κόμματος – ορίζοντα» θα ασχολούνται με την εξειδίκευση θέσεων σύμφωνα με ένα πολιτικό πλαίσιο συμφωνίας επί των αρχών, το οποίο θα καθορίζεται σε τακτικά συνέδρια. Οι επιτροπές σκέψης/ανάλυσης δεν θα εμπλέκονται ούτε στο κυβερνητικό έργο ούτε τις συνδικαλιστικές παρατάξεις. Οι επιτροπές θα αντιστοιχούν σε κοινωνικά προβλήματα και λειτουργίες και δε θα μπορούν να εκφυλιστούν σε μηχανισμούς, καθώς δεν θα «ελέγχουν» μαζικούς χώρους ούτε θα έχουν οργανικό ομφάλιο λώρο με την εξουσία.

Σε καμία περίπτωση δεν θ’ αναγνωρίζεται προνομιακή ή άνιση θέση παρα-εξουσίας (έτσι θα αποφύγουμε να ονομάζεται «κομματικός» αυτός που απλώς έχει τη δύναμη να διαγράψει τον άλλο). Σήμερα οι «θρόνοι» έχουν πάψει πια να στηρίζονται επί των θυσιαστηρίων και οι ολοκληρωτισμοί του υποχρεωτικά συνεκτικού συνονθυλεύματος (το οποίο άναρχα και ύπουλα αλληλοσπαράσσεται προς τα μέσα, αλλά σιωπά προς τα έξω) αντικαθίστανται από τις φανερές ιδεολογικές διαφωνίες και τις πολυσήμαντες πολιτικές πρακτικές.

Η ηθική της σοβούσας αλλά πάντα δειλής,  νεύρωσης  για αρχηγοκτονία και ο αυλοδίαιτος κομφορμισμός πρέπει να υποχωρήσουν προ των πυλών της αναγνώρισης του δικαιώματος στην πολυφωνία.

Πρέπει να ξανακαθίσουμε στα θρανία του ήθους και να ασκηθούμε στη δημοκρατία του διαλόγου.

Το κόμμα παράγει ιδεολογία για να πείθει και δεν κινητοποιεί στρατονομία για να εκφοβίζει. Η πολιτική έχει ανάγκη από κανόνες και σχεδιασμό και όχι από τζογαδόρικη νοοτροπία. Η Ιστορία δεν παίζει ζάρια. Το νέο ξεκίνημα χρειάζεται περισσότερη ελευθερία, τόλμη, ευθύνη και ειλικρίνεια και λιγότερη πολιτική τέχνη προσέλκυσης ψήφων με κάθε μέσο.

ΥΓ.Σε σχέση με τις [ειλικρινείς;]προτάσεις των κομμάτων της [λεγόμενης]Κεντροαριστεράς για συσπείρωση,συντονισμό,συγχώνευση[;] με στόχο μία ενιαία και δυναμική πολιτική έκφραση πρέπει ν΄ανοίξουν όλα τα χαρτιά.Οι ηγετικές ομάδες των κομμάτων ν’αποδεχθούν τη συγκρότηση μίας ολιγομελούς επιτροπής από μη-κομματικούς ,με εξουσιοδότηση να εξετάσει τις δυνατότητες[πιθανότητες;] σύγκλισης/συνένωσης/συνεργασίας.Η επιτροπή αυτή,ενεργώντας με σχετική αυτονομία ,θα έρθει σ’επαφή με εγκλωβισμένες κοινωνικές ομάδες ή και με πολίτες του προοδευτικού,σοσιαλδημοκρατικού,αριστερού ανανεωτικού χώρου και θα διερευνήσει όρους και προϋποθέσεις σύστασης  πολιτικών δικτύων.

ΥΓ2.Καμία πρωτοβουλία δεν θα έχει χαρακτηριστικά ‘Αντί ‘ [πχ. Αντι-Σύριζα] αλλά και καμία δεν θα εξαρτάται από τις παλινωδίες μίας –έτσι κι αλλιώς-sui generis Αριστεράς[;]