Πέρα από τον προφανή επικείμενο ποινικό κολασμό όσων  αποδεδειγμένα εμπλέκονται στην περιώνυμη λίστα (τους ξέρουμε  όλους;) , αυτός ο μακρύς κατάλογος, ονομαστικός αλλά κι απρόσωπος, τείνει να γίνει η ρομφαία του Αρχάγγελου επί νομίμων καταθετών και  παρανόμων πλουτισμένων.

.

Σήμερα είναι αυτή η λίστα, χτες κάποια άλλη, προχτές ο Λαυρεντιάδης  και τα κρυμμένα μυστικά του, πριν από χρόνια ο Κοσκωτάς και η σειρά  δεν έχει τέλος, χωρίς να λογαριάσουμε το αύριο…

.

Κι αφού στο μεταξύ έχουμε γίνει συλλήβδην ανθρωποφάγοι, όπως και η  ΧΑ προτρέπει, επιτρέπουμε στη Δικαιοσύνη να καταλογίσει ευθύνες, να  ενοχοποιήσει ή να αθωώσει, αν στο μεταξύ έχει μείνει κάποιος αφάγωτος  ιστός του ενόχου. Η ατέρμονη ηθικολογία, που δίκην πολιτικού προτάγματος διέβρωσε σεμνά και ταπεινά την όποια εκδοχή του πολιτικού συστήματος, μετέτρεψε την Πολιτεία μας, από δυνάμει παράγουσα πολιτισμό και ευνομία, σε ατέλειωτη συνάθροιση – παράσταση ηθικολογούντων ιεροκηρύκων, οι οποίοι, μετά τη λήξη του  κηρύγματος -όχι όλοι- εφαρμόζουν με θρησκευτική ευλάβεια αυτά που  βδελύσσονταν με το κήρυγμά τους.

.

Η Ηθική, είναι είτε Επιστήμη, κατά τους πρώτους νεωτερικούς χρόνους  μετά το 1.500 μ.Χ., είτε στη συνέχεια προαπαιτούμενο της Οικονομικής  Επιστήμης (Αν. Σμιθ), είτε οργανωμένο σύστημα ηθικοπλαστικών κανόνων θρησκευτικών δογμάτων. Η Πολιτεία Δικαίου, ευνομούμενη  και ευνομούσα, οφείλει να αποκαταστήσει το κύρος της, συντελώντας  στην άνοδο της πολιτισμικής και πολιτικής υπόστασης της χώρας. Αναφορικά με την λειτουργούσα Πολιτική, αυτή δεν έχει, ούτε παράγει  Ηθική, όντας απρόσωπη. Η παιδεία κι ο λογισμός των λειτουργών της, οφείλει να κατατείνει στη δημιουργία όρων και προϋποθέσεων ισότητας και κατά το δυνατόν, στην προσπάθεια ευημερίας των ανθρώπων, ακόμα  και σήμερα. Κάθε πολιτικός, ή μάλλον κάθε άνθρωπος που δρα και  κινείται εντός της κοινωνίας, μετρείται και καταγράφεται με το ατομικό του ήθος, που όμως δεν αθροίζεται μ’ αυτό των άλλων και γι’ αυτό δεν  αποτελεί συλλογική ψυχική οντότητα. Το δύσκολο με το ήθος, εν προκειμένω κάποιου πολιτικού, είναι πως δεν προακτινογραφείται, μετράται κάθε στιγμή και το τελικό, καθαρό ζύγισμα γίνεται μετά  θάνατον, μαζί με την ιστορική κρίση.

.

Και το ξέρετε καλά. Το ήθος του καθενός μας, διαρκώς επικαιροποιείται,  είναι δε ένα μίγμα παιδείας, ψυχοδυναμικής συναισθηματικής  ωρίμανσης, γονεϊκών και πολιτισμικών προτύπων και κοινωνικής δυναμικής.

.

Το θέμα μας υπερβαίνει το έγκλημα και τον συνακόλουθο κολασμό (κακό) και την ηθικολογία, που κατά κανόνα εκφέρεται από  ελλειμματικούς (καλό). Είναι εκτός τους, αλλιώς οι τιμωρίες επιόρκων,  οι ορθές προανακριτικές, κ.ο.κ., θα είχαν προ καιρού δρομολογήσει τη στρεβλή πορεία προς μιαν άλλη επιθυμητή και ορθή ρότα. Όσο η θεραπεία θα είναι μόνον συμπτωματική, χωρίς την εις βάθος διερεύνηση  και διάγνωση των αιτίων και την συνακόλουθη μακροχρόνια δουλειά μας, τόσο θα οριζόμαστε απλώς ως ηδονικοί οφθαλμοπόρνοι του ήθους  και των ατελειών κάθε παραβατικού, έτοιμοι να ξεσκίσουμε κι όλους  όσοι συνυπήρχαν μαζί τους, συνεργάζονταν χωρίς να ξέρουν τις αληθινές τους ποιότητες. Στο μεταξύ, η αδηφαγία αναμένει νέες λίστες ενόχων, που συγκαλύπτουν απροκάλυπτα και την δική μας ασύνειδη συμβολή στη δημιουργία τους. Πως; Μα με τη συλλογική μας μικρορεμούλα, με  την ανορθολογική τεμπελιά μας και με την πληθώρα αριστερών και  δεξιών πολιτικών, που χρόνια τώρα παινεύουν εξ επαγγέλματος κάθε  λαϊκιστικό εξάμβλωμα.

.

.

ΥΓ. Στο Πέραν του Καλού και του Κακού, ο Φ. Νίτσε μας καλεί να  γίνουμε αυτό που είμαστε, όμοιοι στους λογισμούς μας με τους εξαθλιωμένους της χώρας, μα και Υπεράνθρωποι στην υπέρβαση ενοχικών μικροπολιτικών και Μικροπολιτικών. Η δημιουργική οντότητά μας, υπερβαίνει κατά πολύ τις πρώην και τις επόμενες λίστες και οδηγεί στην ουσιαστική και τμηματική ρήξη με τα ψευδεπίγραφα αριστερά και  δεξιά απολιθώματα.

.

*Ο Νίκος Γκιώνης είναι Πολιτικός Μηχανικός