(Με αφορμή το κείμενο του Ηλία Κανέλλη, «Κεντροαριστερά», στα ΝΕΑ, 21.08.2013.)

.

Ας εστιάσουμε σε μερικά, ας πούμε, δεδομένα ή/και αυτονόητα· Στο αυτονόητο ότι χρειάζεται η Κεντροαριστερά (ΚΑ) (μπλαμπλά), ότι, τώρα που η ΔΗΜΑΡ χάνει (ή έχει χάσει ήδη) το παιχνίδι, μόνο το ΠΑΣΟΚ έχει μείνει ως μαγιά, όσο κι αν το βδελυσσόμαστε, και οι πέριξ αυτού πέραν της ΔΗΜΑΡ δυνάμεις (Λοβέρδος, Ραγκούσης, Διαμαντοπούλου, Μόσιαλος, Δράση, εκσυγχρονιστές κ.λπ.), ότι, αν δεν υπάρχει υπολογίσιμη ΚΑ, θα έχουμε ένα ΣΥΡΙΖΑ στα ύψη (ενδεχομένως και πρώτο, είναι κι ένας Δένδιας -συμβολικά το λέω- που χαλάει τη σούπα στις ΚΑ ψυχές) κι έναν Σαμαρά να μην έχει κάποιον να συνεργαστεί (είναι και τα κουκιά στη μέση, τι να κάνουμε;) και κάποιον να τον συγκρατεί -κι εδώ είναι το σημαντικότερο- όσο μπορεί.

.

Αν στις εκλογές είναι πρώτος ο Σαμαράς (και με το μπαίνει-δεν-μπαίνει-η-ΔΗΜΑΡ, που αποτελεί πια αμφίβολη δύναμη σταθερότητας), πού θ’ αποταθεί; Αν είναι πρώτος ο Τσίπρας… ας μην το συζητήσουμε καλύτερα. Ή, ας το συζητήσουμε. Να είμαστε όμως έτοιμοι να πούμε αλήθειες στον εαυτό μας και μεταξύ μας. Να πούμε ποιος θα συνεργαζόταν -και πώς ή γιατί- μαζί του. Αλήθειες όμως. Η δική μου; Με ό,τι έχω σήμερα κατά νου, ούτε για πλάκα· δεν σκάω ούτε μισό χειλάκι.

.

Βάζω, όπως βλέπετε, λιγάκι σε δεύτερη μοίρα τα ιδεολογικοπολιτικά· η «κουλτουριάρα» ΚΑ (παίρνω τον όρο από σχετικό κείμενο του Πάνου Θεοδωρίδη για την Αριστερά), που συζητά μονίμως και πουθενά δεν καταλήγει, πρέπει ν’ αναπτύξει στρατηγική επιτέλους· έχω πειστεί ότι κυρίως σ’ αυτήν τη φάση, με ΣΥΡΙΖΑ και Χρυσή Αυγή σ’ αυτά τα ποσοστά (δεν συμψηφίζω, δεν ενώνω, δεν ταυτίζω· απλώς εντοπίζω), πρέπει να βγούμε μπροστά με παγιωμένη στρατηγική άποψη και με μεταρρυθμιστική πρεμούρα (με κεντρώο, κεντροαριστερό, φιλελεύθερο ή φιλελέφτ πρόσημο; Όλα μαζί; Ό,τι αποφασίσουμε· γρήγορα όμως).

.

Θα μου πείτε: Καλά, θα κάνουμε ένα καινούργιο σχήμα για όλα τα παραπάνω και μόνο; Με τα δεδομένα της περιόδου, η απάντησή μου είναι (σχεδόν) καθαρά «ναι». Καμιά φορά, ο ορθολογικός (ωμός και κυνικός ίσως) στρατηγικός ρεαλισμός χρειάζεται για να σωθεί μια κατάσταση· το μέλλον της ΚΑ, ως ιδεολογικοπολιτικού φορέα ιδεών (μπλαμπλά) και διαρκών μεταρρυθμίσεων (μπλαμπλά, αλλά πιο ωραίο), μπορεί να περιμένει λίγο· έτσι κι αλλιώς, όλοι και όλες ξέρουμε, φαντάζομαι, ότι, αν δεν κερδηθεί η παρτίδα, μεταρρυθμίσεις (έστω και με τα χίλια ζόρια και χίλια δυο προσκόμματα) και νέα, ορμητική ΚΑ, δεν θα δούμε στον αιώνα τον άπαντα.

.

Και θα με ρωτήσετε: Θα κάνουμε τα πάντα για να σώσουμε το ΠΑΣΟΚ -και ό,τι αυτό έκανε τόσα και τόσα χρόνια- από την κατάρρευση; Εδώ, να σας πω την αμαρτία μου, δεν έχω άλλη απάντηση πάλι από το «ναι»· αλλά δεν θα σώσουμε, νομίζω, το ίδιο το ΠΑΣΟΚ και τα συμπαρομαρτούντα του τού παρελθόντος· θα σώσουμε, κατά την άποψή μου, το χώρο αυτόν και το μέλλον του· και ίσως την ψυχραιμία μας.

.

Το δοκίμασα, φεύγοντας από τη ΔΗΜΑΡ, με τη Δράση. Δεν μας (μου) βγήκε, αν κρίνω απ’ ό,τι συνέβη στο πρόσφατο συνέδριό της· δεν ξέρω και τι νόημα έχει τελικά αυτό το εγχείρημα της Δράσης, που καταλήγει σε ένα τίποτα, σε μια έντονη αδράνεια, όσον αφορά το λεγόμενο Ριζοσπαστικό Κέντρο που είχαν ευαγγελιστεί και ευχηθεί -και πολύ σωστά- διάφορα στελέχη του χώρου (Αρίστος Δοξιάδης, Αντύπας Καρίπογλου κ.ά.)· μπορεί απλώς να την πάτησα· το σίγουρο είναι, θεωρώ, ότι πρέπει αυτός ο αναβρασμός να βγει προς τα έξω, να τον κάνουμε κάτι.

.

Το θέμα είναι άλλο: Προλαβαίνουμε;