Μετά 8 χρόνια κρίσης και 5 χρόνια μνημονίων πολλά έχουν αλλάξει στην ελληνική πραγματικότητα. Όλοι μας το νιώθουμε στο πετσί μας. Η κοινωνία έχει κατακερματιστεί, ο ατομισμός θριαμβεύει. Η οικονομία βρίσκεται σε κατάσταση διάλυσης, με δραματικές συνέπειες στις ζωές όλων. Οι πολίτες βρίσκονται σε ομαδική μελαγχολία, αν όχι κατάθλιψη, ισοπεδωμένοι ειδικά μετά την ακυβερνησία των τελευταίων 7 μηνών. Η τωρινή κατάπτωση ηθικού που εγώ παρατηρώ γύρω μου είναι πραγματικά πρωτοφανής για όλους εμάς που δεν ζήσαμε Κατοχή. Κι όλα αυτά εύκολα αποδίδονται πρώτα και κύρια στα τρισκατάρατα Μνημόνια. Εξετάζοντας αντικειμενικά, το πρώτο Μνημόνιο «βόλεψε» τους πάντες, δανειστές κι εμάς. Εκείνοι διέσωσαν τις τράπεζες τους, εμείς διατηρήσαμε ζωντανό το όποιο κοινωνικό κράτος είχαμε. Από κει και πέρα όμως μπήκαμε σε αυτοτροφοδοτούμενη ύφεση εξαιτίας της υπερφορολόγησης και της ταυτόχρονης υποχρηματοδότησης της οικονομίας. Και φυσικά, λόγω της ύφεσης αλλά και της ανεπάρκειας των παλιών κυβερνήσεων, απαξιώθηκαν στα μάτια της κοινής γνώμης και όλες οι θετικές προβλέψεις των συμφωνιών, αυτές ακριβώς που θα εκσυγχρόνιζαν την κοινωνία και την οικονομία μας. Οι δανειακές συμβάσεις ταυτίστηκαν με προκρούστειους φόρους και αδιάκριτες περικοπές δαπανών. Κατά συνέπεια η φαινομενικά παθητική διαπραγματευτική στάση των κυβερνήσεων Παπανδρέου-Σαμαρα φούσκωσε τα πανιά του τάχα άσπιλου ΣΥΡΙΖΑ, οδηγώντας τον στην εξουσία, ως Πρώτη Φορά Αριστερά. Δεν ξέρω αν ισχύει τούτος ο ισχυρισμός, αυτό όμως που σίγουρα ισχύει είναι πως αυτή ήταν η καταστροφικότερη κυβέρνηση της πρόσφατης ιστορίας, μετά τη Χούντα και ειδικά μετά από εκείνη του δικτάτορα Ιωαννίδη το ’74. Πέραν της πρωτοφανούς διοικητικής άγνοιας και απειρίας των στελεχών της, αυτά δεν διέθεταν καν θεωρητικές γνώσεις σχετικά με την λειτουργία του Ελληνικού κράτους και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με πρώτο και κύριο φυσικά τον Αλέξη Τσίπρα, το πρώτο βιολί της κυβέρνησης, το δυνατό χαρτί της. Και σαν μην έφτανε αυτή η συνολική ανεπάρκεια τους, η προσκόλληση τους σε αποτυχημένες και ουτοπικές ιδεοληψίες επέτεινε το χάος. Πολύ δύσκολα θα συμμαζευτούν τα κακά που μας άφησε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Σήμερα παρατηρούμε να αναδεικνύεται ακριβώς το αντίθετο απ’ότι είδαμε τον Γενάρη, την αντιΣυριζαίικη ψήφο και αποχή. Η αρνητική στάση στον Τσίπρα δεν αποτελεί ομολογουμένως επιβράβευση της καταστροφικής πολιτικής του Σαμαρά, που αφού πρώτος ξεκίνησε τον αντιΜνημονιασμό, κατόπιν συνέτριψε την ιδιωτική επιχειρηματικότητα επιβάλλοντας παράλογη φορολογία, προκρίνοντας από κοινού ,με τον Βενιζέλο την σωτηρία των κόμματων τους ώστε να διατηρήσουν αλώβητο τον Δημόσιο τομέα. Κανείς δε ξεχνά πως όλοι τους έθεσαν την στενή πελατεία τους υπεράνω των υπολοίπων Ελλήνων, όπως κάνουν σήμερα κι οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Κανείς δε ξεχνά πως ποτέ δεν προσπάθησαν να εξηγήσουν στην κοινή γνώμη την αναγκαιότητα των μεταρρυθμίσεων, τα οφέλη από την συμμετοχή μας στην ΕΕ, την σχέση μας με την Τρόικα, και την μη ανάδειξη των υπαρκτών γεωγραφικών ιδιαιτεροτήτων μας, οι οποίες απαιτούν ειδικές οικονομικές πολιτικές. Οι πολίτες απλά νοιώθουν ολοκληρωτικά εξαπατημένοι, έχοντας δει πόσο κίβδηλες ήταν οι υποσχέσεις της τελευταίας ελπίδας τους, του χαμογελαστού και αεράτου Αλέξη. Η εμπειρία του επταμήνου είτε τους απογοήτευσε ολοκληρωτικά, οπότε σκέφτονται να κάτσουν σπίτι τους, είτε τους τρομοκράτησε, ώστε να τους οδηγεί στην αγκαλιά της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, αυτών που χάραξαν το δρόμο για το σημερινό αδιέξοδο. Μπροστά στα έργα και ημέρες των Φλαμπουράρη, Βαρουφάκη, Κατρούγκαλο, Χριστοδουλοπούλου και Παρασκευόπουλου, οι Ντινόπουλος, Βούλτεψη, Τζαμτζής και λοιποί μοιάζουν νομπελίστες! Και οι δύο αυτές προσεγγίσεις όμως είναι ατελέσφορες. Η συμμετοχή, ειδικά σ’αυτές τις εκλογές είναι απολύτως απαραίτητη αν θέλουμε σταθερότητα και προκοπή μέχρι το 2019, που θα γίνουν οι επόμενες δημοτικές και ευρωπαϊκές εκλογές.
Η ψήφος στα σοβαρά κόμματα του κέντρου, και ειδικά στο άρτια στελεχωμένο Ποτάμι, εξασφαλίζει την πολύ μεγαλύτερη συμμετοχή μεταρρυθμιστών στην επόμενη κυβέρνηση, και φυσικά την ανάδειξη στα κοινά ανθρώπων συνηθισμένων, με ένσημα κυρίως στον απαιτητικό ιδιωτικό τομέα. Ανθρώπων της πραγματικής ζωής, που δεν διαμορφώθηκαν πολιτικά μέσα στους στεγανούς κομματικούς σωλήνες μα μέσα στην καθημερινή πάλη. Ανθρώπων της παραγωγής και της δημιουργίας που μέχρι σήμερα δεν είχαν φωνή, μόνιμα παραμελημένοι από τα παλιά κόμματα. Το Ποτάμι ξεκίνησε και συνεχίζει με διάθεση σύνθεσης όλων εκείνων που μας ενώνουν, όλων εκείνων που μαζί ζητούμε και προσδοκούμε για την πατρίδα και τα παιδιά μας. Και ταυτόχρονα δεν διακατέχεται από τα συνυπάρχοντα συμπλέγματα του Ραγιά και του Ελληνάρα έναντι των ευρωπαίων εταίρων μας, τους οποίους αντιμετωπίζει σαν ισότιμους συνομιλητές και συμμάχους. Εκτός όμως από όλα αυτά, μια ψήφος στο Ποτάμι τιμωρεί όλους εκείνους, «παλιούς» και «νέους», που με τις αποτυχημένες πολιτικές και δοξασίες τους έφτασαν τη χώρα μας στο χείλος του γκρεμού, σε επτά χρόνια και επτά μήνες. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως αυτή τη στιγμή το απόλυτο ζητούμενο είναι η οικονομική ανάκαμψη, η κοινωνική γαλήνη, η παραμονή μας στον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης και η επανασυγκόλληση των σχέσεων μας με τα υπόλοιπα κράτη, τα οποία έχουν καταλήξει να μας θεωρούν ένα έθνος αναξιόπιστων μπαταχτσήδων. Για να τα επιτύχουμε όλα αυτά απαιτείται κυβέρνηση σοβαρή, στοχοπροσηλωμένη, νεωτεριστική και μακράς πνοής. Κι όλες αυτές τις ανάγκες δεν μπορούν να τις καλύψουν οι πολιτικάντηδες που αφθονούν στις τάξεις των «μεγάλων» και «παλιών» κομμάτων. Το πρόσωπα που θα αναλάβουν αυτό το έργο, οι δικοί μας μεταρρυθμιστές Ταλιμπάν, θα προέλθουν κυρίως από μια νέα γενιά πολιτικοποιημένων ατόμων. Μετά τη Δευτέρα τα πράγματα θα πρέπει να τα τρέξουμε πολύ γρήγορα όλοι μαζί, ώστε να αποφευχθεί το αληθινά μεγάλο κακό που μετά βίας γλυτώσαμε τον Ιούλιο. Η απομάκρυνση από τον προσκήνιο όλων, ΟΛΩΝ των φαύλων πολιτικών προσώπων που μας έφτασαν εδώ θα είναι η αναγκαία αρχή της προσπάθειας.