Είμαι βέβαιος ότι οι Κασιδιάρηδες θα κρυφογελούσαν όταν μάθαιναν τα αποτελέσματα της Επιτροπής Δεοντολογίας της Βουλής, όπου τρία κόμματα( ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ και ΔΗΜΑΡ) ψήφισαν λευκό στην πρόταση για καταδίκη των αποτρόπαιων πρακτικών των νεοφασιστικών συμμοριών. Οι αιτιολογίες γι’ αυτό το «λευκό», έχουν, προφανώς, διαφορετικές αναγνώσεις.
-Ο ΣΥΡΙΖΑ, ήθελε να προστεθούν στο πρώτο σημείο της απόφασης, δίπλα στον όρο «βία» και τα επίθετα «ρατσιστική και φασιστική». Να το πούμε με απλά λόγια; Επιθυμούσε εξειδίκευση(!) της βίας, δεν ήθελε να συμπεριληφθεί το -εδώ και χρόνια- προστατευόμενο είδος της βίας στους δρόμους, στα Πανεπιστήμια, σε πολίτες με άλλες απόψεις, στις πλατείες, στους χώρους πολιτικών συναθροίσεων, στα δημόσια και ιδιωτικά κτίρια… και πάει λέγοντας. Ήταν δηλαδή συνεπής προς τις πρακτικές του, προς τις ομολογημένες (και από βουλευτές του) και ανομολόγητες επιδιώξεις του. Η λευκή ψήφος του ΣΥΡΙΖΑ είναι ο φόβος του ότι o γενικός όρος «βία», περιλαμβάνει και τις δικές του πρακτικές.
– Για το ΚΚΕ τα πράγματα είναι πιο απλά. Δηλωμένα αντικοινοβουλευτικό, επισήμως σταλινικό -με ό,τι σημαίνει αυτό- ίσως επιθυμούσε και κάποιον επιθετικό προσδιορισμό πριν από τη λέξη βία, αλλά εδώ δεν αναλύουμε αιτίες ονειρώξεων. Ή, ας πούμε, δεν ήθελε να συνοδοιπορήσει με τους μισητούς ΣΥΡΙΖΑ και ΔΗΜΑΡ. Καταψήφισε λοιπόν, μόνο αυτό, όλα τα σημεία της πρότασης, έτριψε ικανοποιημένο τον αφαλό του και ησύχασε, παραβλέποντας ότι η καταδίκη αφορούσε νεοφασιστικά κτήνη. Ίσως μετά είκοσι χρόνια διαβάσουμε μία ακόμα αυτοκριτική…
– Και η ΔΗΜΑΡ; Για ποιο λόγο ένα προοδευτικό, φιλοευρωπαϊκό, αριστερό κόμμα, απάντησε -σχηματικά το λέω- «δεν γνωρίζω, δεν απαντώ» στην πρόταση για την καταδίκη των τραμπούκων από τη Βουλή; Πώς ο Κουβέλης, που έβαλε -έστω και αργά- το κεφάλι του «στον πάγκο του χασάπη», συμμετέχοντας στη συγκυβέρνηση, αρνήθηκε καταδικαστική ψήφο στις πρακτικές των μελανοχιτώνων; Υποθέτω πως όταν άκουσαν τον Νίκο Τσούκαλη οι φίλοι της ΔΗΜΑΡ, που διαθέτουν περίσσευμα δημοκρατικής ευαισθησίας, να αιτιολογεί τη λευκή ψήφο στο πρώτο και βασικότερο σημείο της πρότασης, ζητώντας μια «πιο σκληρή ανακοίνωση», άλλοι θα απόρησαν, άλλοι θα λυπήθηκαν, άλλοι θα οργίστηκαν και άλλοι θα πικρογέλασαν κουνώντας το κεφάλι. Κάποιοι ίσως και να σκέφτηκαν ότι αυτή η στάση, απλώς προέρχεται από την πίεση του κομματικού κόστους. Δηλαδή: «αρκετοί μας ταυτίζουν με την κυβέρνηση Σαμαρά. Ας απεξαρτηθούμε, ας τους δείξουμε ότι παίζουμε και σε άλλο γήπεδο».
Αν είναι έτσι, δεν βρήκαν την καλύτερη αφορμή. Αν όχι, μάλλον χρειάζονται επαρκείς εξηγήσεις.
O Κώστας Ρεσβάνης είναι δημοσιογράφος