Ήλθε αιφνίδια η πραγματικότητα να μας τονίσει την απομόνωση. Περισσότερο από ποτέ. Μπορεί ασαφώς να οριζόμαστε ως χώρος πολιτικός, παλιοί/ές και παλιότεροι/ες, ας πούμε της Κεντροαριστεράς, μείναμε όμως λειψοί/ές στον κλειστοφοβικό κόσμο, που αποστρέφεται ή έστω περιθωριοποιεί ως γραφικίζουσες τις ιδέες και τα προβλέψιμα οράματά μας: Χάσαμε στις 6 Μαρτίου τον Κορυφαίο μας, το Λευτέρη Λαοκράτη Χαλβατζή, το συνεπέστερο, τιμιότερο, εμπειρότερο, πνευματικότερο, εργατικότερο, αξιότερο, φίλτερο όλων και όλων. Οι περισσότεροι/ες από εμάς αποτύχαμε και σε αυτό: στερηθήκαμε το τελευταίο αντίο προς τον ομορφότατο αγαπημένο μας που αποδημεί. Εκείνος όμως έφυγε εμμένοντας στο σχόλιο που ίσως γιάνει τους δύστηνους καιρούς μας: με την Ευρώπη, την Ενωμένη Ευρώπη, με τη Δημοκρατία. Με την προσαρμογή, τη μετουσίωση, το όραμα ειρήνης. Με την εφικτή και επανερχόμενη προοπτική μοτίβο της ιστορίας σε αντιδιαστολή με τις αιματηρές χίμαιρες της νοσταλγίας και της επαναφοράς σε περασμένα μεγαλεία όπως κίβδηλα ονειρεύονται εξουσιαστές και εδώ και πέραν του Ατλαντικού. Η Ευρώπη, ακριβώς επειδή καλείται ενωμένη να διακινδυνεύσει μετεξελισσόμενη, μπορεί να κερδίσει. Οι αυτοκρατορίες που παρακμάζουν ποτέ δεν επανήλθαν. Το αλλοτινό μεγαλείο είναι απλώς το σύνθημα κίνητρο για φοβέρες και απάνθρωπους μόχθους.

Η αιώνια μνήμη Χαλβατζή ας είναι η δύναμη και η ικμάδα μας να σταθούμε υπέρ της ανθρωπιάς, της αλλαγής, της αγάπης, της δημοκρατίας.