Η απόφαση των (58) να συγκροτήσουν παράταξη ήταν μια ισχυρή δράση που όπως ήταν φυσικό έφερε αντιδράσεις. Θετικές και αρνητικές. Η θετική αντίδραση είναι ο κόσμος, οι πολίτες, τα άτομα που βλέπουν τώρα διαφορετικά το εγχείρημα και αναζητούν τη θέση τους δίπλα ή μέσα σε αυτό. Κανονικοί άνθρωποι του σοσιαλδημοκρατικού τόξου, μέλη ή απλοί ψηφοφόροι της ΔΗΜΑΡ και του ΠΑΣΟΚ, ανένταχτοι που προσέβλεπαν μέχρι χτες στο ΣΥΡΙΖΑ με αμφιβολίες. Πολίτες που έλκονται από το λόγο της κοινής λογικής που καταθέτουν οι (58) ως άτομα. Όλοι αυτοί αναμένουν τις συλλογικές ΘΕΣΕΙΣ για να αποφασίσουν και την οργανωτική τους ένταξη. Όσοι αφήσαμε τη θεωρία και πήραμε σβάρνα τα καφενεία, αφουγκραζόμαστε την αγωνία τους και ακούμε τη δίψα τους που πάντοτε έχει την ίδια επωδό. «Να γίνει κάτι καινούργιο, κάτι μεγάλο, κάτι καθαρό». Μέρα με τη μέρα, η αρχική καχυποψία του μεταμφιεσμένου ΠΑΣΟΚ υποχωρεί και στη θέση της εδράζεται η πεποίθηση ότι πάμε για άλλα. Νέα και έγκυρα πολιτικά πρόσωπα, πραγματικό αλλά και λιτοδίαιτο κοινωνικό κράτος, αλληλεγγύη για τους αδύναμους, δικαιοσύνη για όλους, νομοκρατία, παραγωγική ανασυγκρότηση με αιχμή την ιδιωτική πρωτοβουλία.

Αντίδραση υπάρχει και από το χώρο του σοσιαλδημοκρατικού φιλελευθερισμού. Χώρος κεντρώος από τη φύση του, αντίπαλος της λαϊκής δεξιάς, με σπουδαίες επεξεργασίες και σοβαρά πολιτικά στελέχη. Αδύναμος μεν, δραστήριος δε. Οι (58) αντιλαμβάνονται τη συγγένεια, γι΄ αυτό και απευθύνονται και προς το χώρο αυτό. Οι έγνοιες του είναι και δικές τους. Και δεν αναφέρομαι σε νεοσυντηρητικούς που αρνούνται κάθε φορολόγηση ή θεωρούν τα κοινοτικά κονδύλια σοσιαλισμό. Αναφέρομαι σε προοδευτικούς φιλελεύθερους που ανήκουν στη ΔΡΑΣΗ και στη Φιλελεύθερη Συμμαχία και αντιλαμβάνονται ότι οι (58) είναι ό,τι πιο συγγενικό προς αυτούς παίζει σήμερα στην εγχώρια πολιτική σκηνή. Εξάλλου κάποιοι που αυτοπροσδιορίζονται ως φιλελεύθεροι κοσμούν με την παρουσία τους και την Πρωτοβουλία. Οι φίλοι αυτοί έχουν τις ενστάσεις τους. Φυσιολογικό. Γιατί οι (58) μπαίνουν κάτω από την ομπρέλα του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού κόμματος στις επικείμενες Ευρωεκλογές;

Το ευρωψηφοδέλτιο της Πρωτοβουλίας πρέπει να συγκροτηθεί στη βάση προγραμματικής πολιτικής σαφήνειας, σαφών διαφοροποιήσεων, όχι βέβαια περιχαρακώσεων. Στο μέτρο που η πλειοψηφία των (58) προέρχεται από το σοσιαλδημοκρατικό τόξο, είναι φυσικό να προσβλέπει στο ΕΣΚ. Η συμμετοχή στηΣοσιαλιστική Ομάδα του δίνει κύρος, στίγμα, προοπτική. Κυρίως σηματοδοτεί την αντίληψη που έχουν οι (58) για την Ευρώπη των λαών, για τις πολιτικές εξόδου από την κρίση που μαστίζει την Ευρωζώνη. Με τους φιλελεύθερους του Όλι Ρεν ή του Ρέσλερ προφανώς και δεν έχουν καμία σχέση. Η ανάγκη των συνεργασιών δεν θα πρέπει να οδηγήσει στην παραγωγή ενός πολιτικού χυλού, όπου όλοι μαζί εκλέγονται και μετά ο καθένας τραβάει το δρόμο του. Η ευρωομάδα των (58) έχει καθήκον να προωθήσει εκείνες τις ευρωπαϊκές πολιτικές που εξυπηρετούν καλύτερα τη χώρα μας στην παρούσα συγκυρία. Πολιτικές που δεν είναι απλά οραματικές αλλά μπορούν να φτιάξουν ευρύτατες διεθνείς συμμαχίες για την προώθηση λύσης του ελληνικού προβλήματος. Η ευρυχωρία που παρέχει το ΕΣΚ είναι ο καλύτερος δυνατός κοινός τόπος.

Οι φιλελεύθεροι γνωρίζουν τις θέσεις των Βούλγαρη, Παγουλάτου, Αλιβιζάτου, Δοξιάδη, Ματσαγγάνη, Σκάλκου, Αγανίδη και λοιπών φίλων. Γνωρίζουν ότι στα περισσότερα συμφωνούν. Πάνω απ’ όλα συναισθάνονται την ανάγκη αλλαγής παραδείγματος στο κεφάλαιο «Συνεργασία». Την ανάγκη κατεύθυνσης ομαδικών πυρών στο στόχο που είναι η σωτηρία της πατρίδας. Την ανάγκη αποτελέσματος. Τρία χρόνια τουλάχιστον συζητάμε, σκεφτόμαστε, γράφουμε. Στη χώρα αυτή που οι εποχές εναλλάσσονται γλυκά και η φύση είναι στα μέτρα του ανθρώπου μάθαμε να μην προνοούμε, να μη μετράμε, να μη σχεδιάζουμε. Μάθαμε μόνο να συζητάμε για το παρελθόν που μας χωρίζει και όχι για το μέλλον που μας ενώνει. Τα δύσκολα τα αφήνουμε για αύριο. Δυστυχώς οι καιροί άλλαξαν, ήρθε η εποχή των «καταιγίδων». Πρέπει και να μετρήσουμε και να σχεδιάσουμε ρεαλιστικά και κυρίως να πράξουμε από κοινού. Και το εγχείρημα (58) είναι ΠΡΑΞΗ, πράξη προσώπων και όχι μηχανισμών, όχι κομμάτων.

Οι φιλελεύθεροι αντιλαμβάνονται ότι αν η Πρωτοβουλία αποτύχει, αν μείνει στα ρηχά, αν δεν κάνει το «μπαμ» στις ερχόμενες εκλογές και ο δικός τους λόγος χάνεται, υποχωρεί, μινιμάρεται. Άλλες εφεδρείες δυστυχώς δεν υπάρχουν. Οι άλλες συμμαχίες είναι ανύπαρκτες. Η χώρα θα συρθεί σε κλίμα ακρότητας, με τον εθνολαϊκισμό, τον οπορτουνισμό, τη βαρβαρότητα να οδηγούν τις εξελίξεις. Το μέτρο και η ΚΟΙΝΗ ΛΟΓΙΚΗ θα αποδράσουν για πάντα, τα αποτελέσματα δεν θα ευνοούν κανέναν παρά μόνο τις δυνάμεις της καταστροφής. Και είναι σίγουρο ότι δεν επιθυμούν κάτι τέτοιο. Αντιλαμβάνομαι ότι η ιδεολογική καθαρότητα κίνησε στο παρελθόν τις καινοτόμες πολιτικές πρωτοβουλίες, αλλά σήμερα, στο χείλος της αβύσσου, είναι η μόνη που δεν μας χρειάζεται. Η συνεννόηση είναι μονόδρομος.

Οι φιλελεύθεροι φοβούνται τον εναγκαλισμό του ΠΑΣΟΚ. Και κάποιοι εκ των (58) τον φοβούνται. Πολύς κόσμος τον φοβάται. Αλλά το ΠΑΣΟΚ του 4% και να θέλει δεν μπορεί πια να ελέγξει τίποτα. Γιατί ο παλιός πολιτικός του λόγος είναι ξεπερασμένος από τα πράγματα, ούτε το ίδιο δεν τον θέλει. Η πολιτική δεν είναι χώρος αγαθών προθέσεων. Είναι στίβος μάχης. Γι΄ αυτό απαιτείται συσσώρευση υγιών δυνάμεων, μαζική ανάληψη ευθυνών, πρόταξη ατομικών αποφάσεων, για την διαμόρφωση μιας κοινής συνισταμένης προς παραγωγή ωφέλιμου έργου. Αν υπάρχει ένας κίνδυνος να διολισθήσει το εγχείρημα σε κακόφημους δρόμους, αυτός εκλείπει μόνο με τη συμμετοχή. Αντίθετα, η απουσία του στερεί εφεδρείες. Η εξ αποστάσεως κριτική δεν το ωφελεί. Οι απλοί άνθρωποι του ΠΑΣΟΚ βιώνουν μαζί με όλους το καταστρεπτικό αποτέλεσμα και των δικών τους επιλογών. Και όσοι δεν κατέφυγαν στην εύκολη λύση του λαϊκισμού και μένουν ακόμα εδώ και προσβλέπουν σε κάτι άλλο, είναι φίλοι μας, σύμμαχοι στον κοινό αγώνα. Ας μην ξεχνάμε ότι το ΠΑΣΟΚ σήκωσε το μεγαλύτερο βάρος διάσωσης της χώρας όπως και αυτή αν έγινε. Αλλά έγινε. Σήμερα κατηγορείται γι΄ αυτήν του την επιλογή και όχι για το πελατειακό κράτος που έστησε από το οποίο πολλοί σημερινοί επικριτές του εισέπραξαν αρκετά.

Οι (58) έκαναν το βήμα, ποιο βήμα, το άλμα. Σύγχρονοι σοσιαλδημοκράτες, κεντρώοι φιλελεύθεροι, ρεαλιστές οικολόγοι και αριστεροί μεταρρυθμιστές έχουν πια ένα όπλο για να υπερασπιστούν τις ιδέες τους, να κάνουν πράξη τα θέλω τους, να συμβάλλουν καθοριστικά σε λύσεις. Ε, είναι καιρός να δώσουν τα χέρια, να πάψουν μόνο να διαλέγονται και επιτέλους να κάνουν. Let’s do it now.