Η συνέχιση της συμμετοχής και της πολιτικής στήριξης στην κυβέρνηση Σαμαρά, με τους σημερινούς όρους έτσι όπως έχουν διαμορφωθεί πλέον το τελευταίο χρονικό διάστημα, αποτελεί νομίζω για τα δύο κόμματα της κεντροαριστεράς που συμμετέχουν και ιδιαίτερα για το ΠΑΣΟΚ, έναν, κατά κάποιον τρόπο… αυτοκτονικό πολιτικό ιδεασμό!
Κάθε θετικό βήμα της κυβέρνησης στην κοινή προσπάθεια για τη σταθεροποίηση της οικονομίας, προσπαθεί και καταφέρνει εν τέλει να το πιστωθεί πολιτικά η ΝΔ και ο Α. Σαμαράς, αξιοποιώντας για το σκοπό αυτό και όλον τον κρατικό επικοινωνιακό μηχανισμό που διαθέτει και ελέγχει, ενώ τις ευθύνες τις επιμερίζονται φυσικά όλοι, το δε πολιτικό κόστος για τη συνέχιση των σκληρών μνημονιακών μέτρων και επιλογών, καθώς και για τη συνεχιζόμενη καθίζηση των εισοδημάτων και του επιπέδου ζωής της μεγάλης πλειοψηφίας της ελληνικής κοινωνίας, το καταβάλουν το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ!
Είναι μία λεόντειος, προβληματική και πιθανότατα ατελέσφορη τελικά πολιτική συμφωνία, που έγινε βέβαια υπό καθεστώς εκτάκτου ανάγκης, υπό την πίεση μιας ενδεχόμενης ολοκληρωτικής κατάρρευσης και εξόδου από το ευρώ και ενώ είχαν προηγηθεί δύο αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις – και η οποία, κατά τη γνώμη μου, δεν μπορεί να συνεχισθεί. Η κατάσταση αυτή τείνει να γίνει πολιτικά ανυπόφορη, ιδιαίτερα και κυρίως για το ΠΑΣΟΚ, το οποίο είχε ούτως η άλλως αναλάβει εξ αρχής, ως μη όφειλε, και είχε υποστεί όλο το κόστος της «διάσωσης», με τα μεγάλα πολιτικά και οικονομικά λάθη στις επιλογές της τότε κυβέρνησης, την ώρα που ο Σαμαράς είχε την πολυτέλεια και την ανευθυνότητα, θα έλεγα, να βρίσκεται «στα κάγκελα», καταγγελτικός ως διαπρύσιος αντιμνημονιακός και εσχατολόγος ωσάν περιφερόμενος ιεροκήρυκας και ψευδοπροφήτης, με τον πιο ακραίο λαϊκισμό στον πολιτικό του λόγο, που κυκλοφορούσε εκείνη την εποχή στην πολιτική «πιάτσα»!
Αν η σημερινή κυβερνητική πραγματικότητα, όπως και η πολιτική της καταγραφή, συνεχισθεί για καιρό, είναι βέβαιο ότι θα τεθεί εκ των πραγμάτων κάποια στιγμή εν αμφιβόλω και η βιωσιμότητα της σημερινής κυβέρνησης.
Το πρόβλημα της φθοράς και δημοσκοπικής συρρίκνωσης κυρίως του ΠΑΣΟΚ, το οποίο σχεδόν με αυτοκτονικό τρόπο επιμένει να αναλαμβάνει ευθύνες δυσανάλογες από αυτές που του αναλογούν, θα καταστεί αργά ή γρήγορα και πρόβλημα ύπαρξης της τρικομματικής πλειοψηφίας. Και συνακόλουθα, το πρόβλημα κυβερνησιμότητας, πρόβλημα σταθεροποίησης της οικονομίας και εν τέλει της προσπάθειας εξόδου από την κρίση.
Είναι κατά την γνώμη μου πολιτικά αναγκαίο, αλλά και εθνικά χρήσιμο, να τεθούν νέοι σαφείς κωδικοποιημένοι όροι και προϋποθέσεις, όπως και χρονοδιαγράμματα για τη συνέχιση της συμμετοχής των κομμάτων στην κυβέρνηση, οι οποίοι θα πρέπει αυτή τη φορά και να τηρηθούν. Σε κάθε περίπτωση, η συμμετοχή στην κυβέρνηση πολιτικών δυνάμεων και παρατάξεων με εντελώς διαφορετικές ιδεολογικές και πολιτικές αφετηρίες και προγράμματα, δεν μπορεί παρά να είναι μια συμμετοχή ειδικού σκοπού, ειδικού έργου, έκτακτης εθνικής ανάγκης και συνεπώς ορισμένου διαστήματος, με ημερομηνία λήξεως.
Ο κ. Σαμαράς οφείλει, ή να συνδιαχειρισθεί την κυβερνητική πολιτική και το κυβερνητικό έργο με τους κυβερνητικούς εταίρους του θεσμικά και ισότιμα, στα πλαίσια των εκλογικών συσχετισμών δυνάμεων, εφαρμόζοντας τα κάθε φορά συμφωνηθέντα και λαμβάνοντας υπόψη τα προγράμματα και τις ευαισθησίες τους, ή, αλλιώς, ας επιχειρήσει, αν νομίζει ότι μπορεί, να κυβερνήσει μόνος του…