Εδώ και χρόνια το πολιτικό προσωπικό της χώρας επενδύει σε φόβους, σε αρνητικά στερεότυπα, σε εγχώρια και αλλοδαπά σκιάχτρα. Χθες η κακοστημένη αυτή σκηνή, ένα μπουλούκι από δήθεν αντινημονιακούς ψευτο-σωτήρες της χώρας που «αναλαμβάνουν», λέει, «την ευθύνη τους ενώπιον της ιστορίας» (sic), χωρίς να συναισθάνονται τη γελοιότητα της παρουσίας τους, έφθασε στο αποκορύφωμά της.
Από χθες, σε μια τόσο δραματική και κρίσιμη στιγμή για τη χώρα, το τοπίο άρχισε να ξεκαθαρίζει. Πρώτα απ’ όλα και όλους, ο κ. Τσίπρας εισήλθε σε μια διαδικασία πολιτικής ενηλικίωσης: δεν κυβερνά κανείς με εναντιωματικά σύνδρομα (αντί-μνημόνια) ούτε με τακτικιστικά τρικ (δημοψήφισμα), αλλά με σχέδιο και ρεαλισμό. Έδειξε ότι -έστω στο παρά ένα- πήρε το μάθημά του. Δεύτερον, τα αντιπολιτευόμενα κόμματα του δημοκρατικού τόξου που αντιλήφθηκαν επίσης ότι η εναντίωση δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά ο ρόλος τους εμπεριέχει κυρίως πολιτική ευθύνη. Χθες έδειξαν ότι έχουν συναίσθηση μιας τέτοιας ευθύνης: από τη Νέα Δημοκρατία, μέχρι το Ποτάμι και το ΠΑΣΟΚ, η στάση τους υπήρξε άψογη. Έδωσαν ανοιχτόχερα τη σαφώς πλαισιωμένη εξουσιοδότησή τους στον πρωθυπουργό προκειμένου αυτός να φέρει τη συμφωνία (καμία ρήξη!) για την παραμονή της χώρας στο Ευρώ και την ΕΕ.
Δεν μπορούμε, ωστόσο, να πούμε το ίδιο για σύσσωμη την κυβερνητική πλειοψηφία: 15 βουλευτές της (μεταξύ αυτών δύο υπουργοί) που δεν έδωσαν την εξουσιοδότησή τους στην κυβέρνησή τους και άλλοι τόσοι που φρόντισαν στη συνέχεια με δηλώσεις και κείμενά τους να διαφοροποιηθούν από την ψήφο τους και την απόφαση της Βουλής, δεν φάνηκαν αντάξιοι των κρίσιμων στιγμών που περνά η χώρα: αν νομίζουν ότι η εντολή τους είναι μια αντιμνημονιακή καρικατούρα, τότε να παραδώσουν άμεσα τις έδρες τους· η κοινοβουλευτική δημοκρατία είναι πολύ σημαντική για να γίνεται παιχνιδάκι στην ανεύθυνη στάση τους. Στηρίζω και εμπιστεύομαι την κυβέρνηση στην οποία συμμετέχω ή το κόμμα με το οποίο έχω εκλεγεί προφανώς και σημαίνει κάτι πολύ συγκεκριμένο που τεκμαίρεται θεσμικά (ψηφοφορίες) και δεν αφορά παρέες και γούστα κ. υπουργέ Παναγιώτη Λαφαζάνη.
Ο κυβερνητικός εταίρος των ΑΝΕΛ και η Πρόεδρος της Βουλής αποτελούν μελανά πρόσωπα αυτής της συγκυρίας. Ο πρώτος διότι δια του επικεφαλής του ευτέλισε το αξίωμα του υπουργού με αναφορές σε επικείμενους εμφυλίους και άλλα τέτοια ευτράπελα: δεν εκβιάζεται κανείς σε μια δημοκρατία κ. Καμμένε. Η δεύτερη αφενός μεν διότι με μια σχεδόν εκβιαστική στάση εμπόδιζε τη διεξαγωγή μιας αναγκαίας κοινοβουλευτικής διαδικασίας, που η μη έγκαιρη διενέργειά της θα μπορούσε να τινάξει στον αέρα την επικείμενη και επιδιωκόμενη συμφωνία, μαζί και τη χώρα, και αφετέρου επειδή με την ομιλία της προσέβαλε συνολικά: τον αρχηγό της κυβέρνησης, τους πολίτες αυτής της χώρας και τους ευρωπαίους εταίρους μας: δεν εκβιάζεται κανείς κυρία Κωνσταντοπούλου και αν δεν το γνωρίζετε, σας ενημερώνουμε ότι ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος έχει τελειώσει, παρότι τα φαντάσματα-καρικατούρες του φιλοναζισμού σήμερα κάθονται στα διπλανά έδρανα και «ψάλλουν» μαζί σας το αντιμνημονιακό και αντιευρωπαϊκό εμβατήριο.
Τώρα είναι η ώρα της πολιτικής ενηλικίωσης των κυβερνώντων αλλά και των κυβερνωμένων, της ευθύνης όλων μας να πάμε τη χώρα μπροστά χωρίς τα σκιάχτρα που μας έφεραν μέχρι εδώ. Ίσως έχουμε μια ευκαιρία ακόμη· ας τη χρησιμοποιήσουμε υπεύθυνα. Η Βουλή με μια πολύ ευρεία διακομματική πλειοψηφία έδειξε ότι κάτι τέτοιο είναι εφικτό. Το πώς θα γίνει αυτό, είναι ένα σύνθετο μεν αλλά διεκπεραιωτικό ζήτημα. Ο τρόπος μπορεί να εξευρεθεί αρκεί να μην δρομολογηθούν βεβιασμένες κινήσεις που θα μας οδηγούσαν στη διάλυση της Βουλής και σε ένα άτακτο πολιτικό ατύχημα.