Με θέματα λείψανα αγίων υπάρχουν καταπληκτικές σελίδες στην παγκόσμια λογοτεχνία. Για παράδειγμα, στο μυθιστόρημα του Λαμπεντούζα «Ο Γατόπαρδος»  η προμήθεια ιερών λειψάνων ήταν απαραίτητη προκειμένου να λειτουργήσουν τα παρεκκλήσια μέσα στα παλάτσι και τα μέγαρα των αρχόντων της Σικελίας. Το εμπόριο ιερών λειψάνων ανθούσε. Να που η πραγματικότητα είναι όμως ανώτερη της μυθοπλασίας, όπως δείχνει η ιστορία με τα λείψανα της Αγίας Βαρβάρας. Δεν έχουμε παρά να διαβάσουμε τα ρεπορτάζ του Τύπου.

Δεν θα υπήρχε θέμα αν τα λείψανα της Αγίας ήταν υπόθεση της εκκλησίας και των πιστών. Κανείς δεν μπορεί να εγκαλέσει όσους πιστεύουν στην θεραπευτική λειτουργία των λειψάνων ή στις θαυματουργές τους ιδιότητες. (Ετσι κι αλλιώς τώρα όλοι ένα θαύμα περιμένουμε). Αλλά η εμπλοκή της κυβέρνησης δίνει στο θέμα (όπως και σε τόσα άλλα στα οποία έχει εμπλακεί) μια άλλη διάσταση, πολιτική και συγκρουσιακή, που αγγίζει όμως το γελοίο και το γκροτέσκο. Εχουμε εδώ την  αποθέωση του λαϊκισμού σε συνδυασμό με έναν νηπιακού τύπου συναισθηματισμό. Φυσικά τον ξέρουμε τον λαϊκισμό αυτό. Είναι περισσότερο πασοκογενής παρά αριστερογενής. Δεν έχουμε παρά να θυμηθούμε την Τιμία Ζώνη που «επιστρατεύθηκε» πριν από χρόνια για τον μεγάλο ασθενή (νομίζω και η Ζώνη με τιμές αρχηγού κράτους είχε έρθει στην Αθήνα).

Σε μια τέτοια γκροτέσκα ιστορία περιττεύουν λοιπόν τα πολιτικά επιχειρήματα. Δεν μας μένει  παρά να αναφωνήσουμε, μαζί με εκείνον τον παλιό κομφερανσιέ, την παροιμιώδη φράση του: κέφι, κέφι φίλοι μου καρκινοπαθείς. Ναι, στον Αγιο Σάββα.