Αφού ο χρόνος είναι χρήμα και, ως γνωστόν, αυτά τα έχουμε σε ανεπάρκεια, ίσως θα ήταν καλό να συνοψίσουμε τα είδη των ερωτημάτων που έχουμε μπροστά μας. Και σε δεύτερο χρόνο, ανάλογα με τα περιθώρια χρόνου και χρήματος που έχουμε ή δεν έχουμε, να αποφασίσουμε πώς θα τα απαντήσουμε. Και αφού τα απαντήσουμε να δράσουμε. Ξεκινάμε λοιπόν;

.

Τα κρίσιμα ερωτήματα για την Ε.Ε. είναι δύο:

.

.
1. Θα τυπώσουμε χρήμα ή θα εμμείνουμε στη λιτότητα;

.

2. Θα έχουμε πολιτική ισόρροπης ανάπτυξης σε δημοκρατικά πλαίσια, ή άνιση ανάπτυξη με τεχνοκρατική επιτροπεία;

.

.

Αλλά αυτά είναι ερωτήματα που πρέπει να απαντήσει η Ε.Ε. ως «κοινότητα». Αντίθετα, τα ερωτήματα που αφορούν την Ελλάδα (και μόνο την Ελλάδα) είναι, δυστυχώς πολύ περιορισμένα, πεζά και άχαρα.

.

.

.
• Παραμένουμε στην ΟΝΕ ή προσπαθούμε εκτός κοινής αγοράς και με δικό μας νόμισμα να ακολουθήσουμε πολιτική υποκατάστασης εισαγωγών στα πλαίσια μιας κεντρικά σχεδιαζόμενης οικονομίας; Η επιλογή «εντός ΟΝΕ, με δικούς μας όρους» δεν υπάρχει.

.

.

.

.
• Ανοίγουμε τη χώρα σε Ξένες Άμεσες Επενδύσεις ή αποδεχόμαστε ότι οι σημερινές μας παραγωγικές υποδομές θα παραμείνουν ως έχουν ή/και σε φθίνουσα πορεία τις επόμενες δεκαετίες; Η επιλογή «δημόσιες επενδύσεις με κοινοτικό χρήμα» δεν υπάρχει.

.

.

.

.
• Διεκδικούμε α) κοινοτική στήριξη και β) επιστροφή στις διεθνείς αγορές ή μιλάμε για αυτάρκεια στα πλαίσια μιας κλειστής οικονομίας; Η επιλογή της πρόσβασης σε κοινοτική και διεθνή χρηματοδότηση, χωρίς να εξασφαλίζεται η βιωσιμότητα της ελληνικής οικονομίας στο ανταγωνιστικό περιβάλλον της Ευρώπης, δεν υπάρχει.

.

.

.

.
• Η Ελλάδα αναδιατάσσει τάχιστα το κράτος και το φορολογικό της μηχανισμό ή α) εγκαταλείπει την Ε.Ε. και β) συνεχίζει τις οριζόντιες περικοπές σε κρίσιμες κοινωνικές υπηρεσίες, μισθούς και συντάξεις; Η επιλογή ανάπτυξης ή/και διατήρησης κοινωνικών παροχών στα σημερινά επίπεδα χωρίς ριζικές αλλαγές στη λειτουργία του κρατικού μηχανισμού, δεν υπάρχει.

.

.

.

.
• Η Ελλάδα αποδέχεται ότι η δανειοδότηση εκ μέρους του επίσημου τομέα είναι α) απαραίτητη ή β) άχρηστη. Σε κάθε περίπτωση ορίζει ένα συγκεκριμένο δρόμο για τον ισοσκελισμό του προϋπολογισμού της. Η επιλογή διατήρησης των ελλειμμάτων χωρίς πρόσβαση στις διεθνείς αγορές και χωρίς εξυπηρέτηση των δανείων προς τον επίσημο τομέα, δεν υπάρχει.

.

.

.

.
• Η Ελλάδα συμμετέχει στην εμβάθυνση της πολιτικής και οικονομικής ένωσης με όρους «ευρωπαϊκής αγοράς» ή στρέφεται σε μια κεντρικά σχεδιασμένη οικονομία; Η επιλογή διατήρησης μιας κοινοτικά χρηματοδοτούμενης εθνικής οικονομίας, δεν υπάρχει.

.

.

.

.
• Η Ελλάδα θέτει άμεσους, μεσοπρόθεσμους και μακροπρόθεσμους στόχους αναδιάταξης παραγωγικών κλάδων με όρους διεθνούς ανταγωνιστικότητας ή κλείνεται στον εαυτό της και δημιουργεί μια κεντρικά σχεδιασμένη οικονομία; Διατήρηση μη ανταγωνιστικών κλάδων σε περιβάλλον διεθνούς ανταγωνισμού, δεν υπάρχει.

.

.

Το ελληνικό πολιτικό σύστημα παράγει σοβαρές και πειστικές απαντήσεις για όλα τα παραπάνω ερωτήματα ή α) αυτές οι απαντήσεις θα παραχθούν στις Βρυξέλλες ή β) εξαναγκαζόμαστε να κινηθούμε στα πλαίσια μιας κεντρικά σχεδιασμένης οικονομίας; Η επιλογή μιας περήφανης και αυτόνομης πολιτικής χωρίς συμμαχίες, συμβιβασμούς και θυσίες, δεν υπάρχει (για την Ελλάδα).

.

Μέχρι να πάρουμε αυτές τις εθνικές αποφάσεις, ελπίζουμε παράλληλα ότι η «κοινότητα» θα απαντήσει στα δικά της ερωτήματα. Ναι, το μεγαλύτερο βάρος το έχει η Γερμανία. Αλλά πριν στείλουμε άλλη μια φορά τον Υπουργό Οικονομικών να διαπραγματευτεί και, κυρίως, πριν του ασκήσουμε κριτική, πρέπει να έχουμε απαντήσει στα ερωτήματα που είναι εθνικά επιτακτικά.

.

Αυτά τα ερωτήματα πρέπει να τα απαντήσουμε πριν απαγκιστρωθούμε, διαπραγματευτούμε, αναπροσαρμόσουμε τα μέσα υλοποίησης του προγράμματος, καταργήσουμε το πρόγραμμα, χτυπήσουμε χέρια και πόδια, δημιουργήσουμε εθνικές ή τρικομματικές ομάδες, μοιράσουμε ευθύνες ή αναλάβουμε τη συνευθύνη. Με άλλα λόγια, πριν ο Υπουργός αναλάβει το μερίδιο επιτυχίας ή αποτυχίας που του αναλογεί, πρέπει μάλλον να ορίσουμε την αποστολή του. Ποια είναι η αποστολή του;

.

Πρέπει ν’ αποφασίσουμε. Δύο εκλογικές αναμετρήσεις, δε δείχνουν αρκετές. Ίσως τώρα πρέπει να κάνουμε κάτι και σε επίπεδο κομμάτων ή/και κυβέρνησης. Και να πούμε πικρές αλήθειες. Που δε θα χαϊδεύουν αυτιά, αλλά θα χαράσσουν μια διαδρομή. Η οποία, τελικά, θα οδηγεί κάπου.

.

Η Μαριλένα Κοππά είναι ευρωβουλευτής