Παρακολουθώντας την ομιλία του Αλέξη Τσίπρα την Παρασκευή στο Σύνταγμα, κατάλαβα πως η νίκη του σε αυτές τις εκλογές είναι δεδομένη. Και τούτο διότι η γοητεία της δημαγωγίας έχει αποδειχθεί ιστορικά πως είναι ανίκητη, μαγεύει τους λαούς. Ακόμη και όταν περνούν δύσκολα, ή σωστότερα, ιδιαίτερα όταν οι λαοί περνούν δύσκολα.

Ο Αλέξης Τσίπρας, πέτυχε μια προσωπική νίκη, ιδιαίτερα σε αυτήν την εκλογική αναμέτρηση, κατά την οποία, λόγω της διάσπασης έχασε τον κομματικό του μηχανισμό. Αποδείχτηκε, ωστόσο, πως δεν τον χρειάστηκε. Η ικανότητά του να διαστρεβλώνει την αλήθεια, να παρουσιάζει το σκληρό και κακό μνημόνιο το οποίο ίδιος υπέγραψε ως επιτυχία, να εκμεταλλεύεται με μαεστρία το σύνδρομο του «ηρωικού ηττημένου», στο οποίο μάλιστα είναι εθισμένη η Αριστερά στη χώρα μας, αποδείχτηκαν ισχυρά όπλα για τον ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ. Επίσης, η εκπληκτική ικανότητά του να μετατρέψει το ανιστόρητο δίλημμα «μνημόνιο- αντιμνημόνιο» που κατέρρευσε, σε «παλιό-νέο» με μπόλικη δόση σκανδαλολογίας, ήταν ακόμη μία επιτυχία του. Είναι ένας γοητευτικός δημαγωγός, που μαγεύει τον λαό. Μαγεύει, επίσης, ο διχαστικός λόγος, τον οποίο με μεγάλη μαεστρία χειρίστηκε ο Α. Τσίπρας.

Απευθύνθηκε σε ένα λαό, ο οποίος απεχθάνεται την αλήθεια, τη σοβαρότητα και τη λογική και αναζητά μαγικές λύσεις και σωτήρες. Σε ένα λαό, ο οποίος αρνείται επίμονα να δει κατάματα την πραγματικότητα, καταφεύγει με ευκολία στις θεωρίες συνωμοσίας και στο σύνδρομο του ανάδελφου. Σε ένα λαό, που προτιμά να διαμαρτύρεται και να λέει, όχι, χωρίς να επιλέγει τις πραγματικές προκλήσεις.

Αυτές είναι οι πραγματικές αιτίες της νίκης του Αλέξη Τσίπρα.

Και όχι μόνον…

Η διάλυση του χώρου στο κέντρο του πολιτικού συστήματος, ο κατακερματισμός της Κεντροαριστεράς, άφησε το πεδίο ελεύθερο για να το καταλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ, διότι αποδείχτηκε πιο ικανός, λόγω του ηγέτη του, στη χρήση του παλιού πολιτικού λόγου και στην επιστροφή στο παρελθόν.

Η Δημοκρατική Συμπαράταξη, μπορεί να πανηγυρίζει -και δικαίως- καθώς αύξησε κατά περίπου 1,5 μονάδα τα ποσοστά του ΠΑΣΟΚ του Ιανουαρίου. Όμως απέχει πολύ από το να εκφράζει το χώρο της Κεντροαριστεράς.

Το Ποτάμι, παρά το εξαιρετικό -το καλύτερο- ψηφοδέλτιο Επικρατείας και παρά τα πολύ σημαντικά και άφθαρτα στελέχη που είχε στα ψηφοδέλτιά του, υπέστη ήττα. Και είναι καιρός να προβληματιστεί σοβαρά για τις αιτίες… Χρειάζεται βαθιά και σε βάθος συζήτηση… Όπως, π.χ., εάν είχε σαφές πολιτικό στίγμα και εάν του έλειψε η γενναιότητα να ανοιχτεί δυναμικά στον αχανή χώρο της Κεντροαριστεράς.

Εκτός όμως των παραπάνω, φαίνεται πως παρά την διαφορετική εικόνα που έδειχναν οι δημοσκοπήσεις, ο συναινετικός πολιτικός λόγος, οι εκκλήσεις και προσκλήσεις για συνεργασία των πολιτικών δυνάμεων, δεν συγκινούν τους Έλληνες. Τόσο ο συναινετικός λόγος του Σταύρου Θεοδωράκη, όσο και του Β. Μεϊμαράκη, δεν συγκίνησαν και αποδοκιμάστηκαν από τον ελληνικό λαό.

Έτσι, ο «σοφός» λαός έστειλε στη Βουλή νεοναζί, λαϊκιστές και «ψεκασμένους», αντιμεταρρυθμιστές έως σκοταδιστές, όπως ο ανεκδιήγητος Μπαλτάς, αλλά και πολιτικά νούμερα και «χαβαλέ», όπως ο Λεβέντης…

Και άφησε έξω τον Νικηφόρο Διαμαντούρο….

Και αυτό το κατόρθωσε ο «σοφός» λαός…