Η σύγκρουση κυβέρνησης-αντιπολίτευσης για το προσφυγικό κινείται σε εντελώς εσφαλμένη βάση. Το θέμα δεν είναι η μετάφραση των αποφάσεων της άτυπης Συνόδου Κορυφής της ΕΕ που σκοπίμως είναι διατυπωμένες με «εποικοδομητική ασάφεια», ενώ η μη εφαρμογή τους έχει γίνει κανόνας από την πλειοψηφία των χωρών της ΕΕ, πόσο μάλλον από υπό ένταξη χώρες. Το θέμα είναι η χαοτική κατάσταση που έχει διαμορφωθεί λόγω των αντικειμενικών δυσκολιών αλλά και των υποκειμενικών αδυναμιών.
Η διαχειριστική ανεπάρκεια, η αναξιοκρατία, η σύγχυση που προκαλεί η υπερβολική γραφειοκρατία και η διοικητική δυκινησία συνθέτουν τον ορισμό της αποτυχίας. Οι άνθρωποι που βουλιάζουν στις λάσπες της Ειδομένης θα έπρεπε να είχαν ήδη ενημέρωση από την ελληνική πολιτεία για τις δυνατότητες και τους περιορισμούς που υπάρχουν, οι προσφυγικοί καταυλισμοί θα έπρεπε να διασφαλίζουν αξιοπρεπείς συνθήκες διαμονής, το κράτος θα έπρεπε να λειτουργεί στα όρια των αντοχών του για να αντιμετωπιστούν οι αυξημένες έκτακτες ανάγκες, οι πλέον γνώστες και έμπειροι στη διαχείριση τέτοιων κρίσεων θα έπρεπε να έχουν αξιοποιηθεί, ενώ η βελτίωση του συντονισμού και η οργάνωση θα έπρεπε να είναι προτεραιότητα. Αντί γι αυτό, η κυβέρνηση ασκείται στην επικοινωνία και στους τακτικισμούς. Οι συνήθειες μένουν ίδιες, τα προβλήματα αλλάζουν μεγαλώνοντας.