Η παρουσία του προέδρου της Ουκρανίας Β. Ζελένσκι στο δείπνο των ηγετών των χωρών των Δ. Βαλκανίων και της Ευρωπαϊκής Ενωσης στην Αθήνα αναδεικνύει τον ηγετικό ρόλο της Ελλάδας στο ευρύτερο ευρωπαϊκό πλαίσιο. Καλώς επομένως προσκλήθηκε.

Μαζί δε με τη συμμετοχή της προέδρου της Μολδαβίας Μ. Σάντου σημαίνει ότι στο δείπνο συμμετείχαν τελικά όλες οι υποψήφιες για ένταξη χώρες πλην Αλβανίας (που προσκλήθηκε διά της πλαγίας οδού αλλά αρνήθηκε τη συμμετοχή) και της Τουρκίας, η οποία ως φαίνεται δεν προσκλήθηκε.

Και το ερώτημα είναι: με ποια λογική προσκλήθηκε η Ουκρανία ως υποψήφια χώρα (και Μολδαβία) αλλά δεν προσκλήθηκε η Τουρκία, η οποία είναι επίσης υποψήφια για ένταξη από το 1999 (έχει υποβάλει αίτηση από το 1987) και η οποία επιδιώκει τώρα αναζωογόνηση της ενταξιακής διαδικασίας;

Για πολλούς λόγους θα έπρεπε να είχε προσκληθεί όπως: πρώτον, ως φιλική χειρονομία εμπιστοσύνης σε μια στιγμή που επιδιώκεται βελτίωση των ελληνοτουρκικών σχέσεων, δεύτερον διότι προφανώς πολύ περισσότερο και άμεσα μας ενδιαφέρει η ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας από αυτή της Ουκρανίας, όσο σημαντική κι αν είναι για γενικότερους λόγους η τελευταία.

Ετσι στο δείπνο-συζήτηση για τη διεύρυνση και το μέλλον της περιοχής απουσίαζαν από το τραπέζι οι δύο όμορές μας χώρες που μας ενδιαφέρουν άμεσα και καθοριστικά, Αλβανία και Τουρκία, και στις οποίες θα μπορούσε να ασκηθεί συλλογική πίεση για ορισμένα πράγματα (και βέβαια εκτός από την Τουρκία θα έπρεπε να συμμετάσχει και η Κύπρος ως γειτονική χώρα ΕΕ μαζί με Ρουμανία και Κροατία).

Και εδώ ανακύπτει ένα ζήτημα ευθύνης και για την ηγεσία της Ενωσης (προέδρων Επιτροπής και Ευρωπαϊκού Συμβουλίου) για την (ελλιπή) σύνθεση της συνάντησης των Αθηνών.

Ας σημειωθεί τέλος ότι η Δήλωση/Ατζέντα που είναι έργο της κυβέρνησης Κ. Σημίτη με τότε ΥΠΕΞ τον Γ.Α. Παπανδρέου (συμμετείχα στη σύνταξή της) έχει καταστεί πλέον εθνικό κεκτημένο πάνω στο οποίο πατά η χώρα για να ασκήσει ηγετικό ρόλο στην περιοχή σε συνδυασμό με άλλους παράγοντες.

Λάθη και παραλείψεις….