Home
—του Γιάννη Παπαθεοδώρου για τη στήλη Ανώμαλα Ρήματα—
Μετά από 2,5 μήνες εντατικών μακρο-οικονομικών διαλέξεων και πλούσιου ριζοσπαστικού προβληματισμού στο ελληνικό κοινοβούλιο, η περίφημη Επιτροπή Αλήθειας για το Χρέος (στην οποία πρωταγωνίστησε η ακάματη ΠτΒ κ. Ζωή Κωνσταντοπούλου), έδωσε το πόρισμα της στη δημοσιότητα. Οι καταληκτικές διατυπώσεις συμπυκνώνουν το οικονομικό και πολιτικό έργο της Επιτροπής: «η αξιοπρέπεια του λαού βαραίνει περισσότερο από το παράνομο, αθέμιτο, επονείδιστο και μη βιώσιμο χρέος». Επίσης, «τα νομικά επιχειρήματα που επιτρέπουν σε ένα κυρίαρχο κράτος να αποκηρύξει μονομερώς το παράνομο, αθέμιτο και επονείδιστο χρέος είναι πολλαπλά».[1] Αν καταλαβαίνω καλά, αυτό σημαίνει ότι η Επιτροπή Αλήθειας προτείνει τη (μονομερή) διαγραφή του ελληνικού χρέους και την εξίσου (μονομερή) κήρυξη πτώχευσης της χώρας.
Στην ίδια γραμμή συντάχθηκε και ο κ. Λαπαβίτσας που παρουσίασε αναλυτικά το σχέδιο αποχώρησης της χώρας από το ευρώ, με παράλληλη χρήση «δελτίου» για τις απαραίτητες ανάγκες τροφίμων, πρώτων υλών κλπ.[2] Η ανάλυση υιοθετήθηκε πλήρως και από τους τηλε-θαμώνες του «μονόδρομου της ρήξης», όπως ο κ. Λεουτσάκος, ενώ παράλληλα διανθίστηκε με ένα νέο είδος «ταξικής ανάλυσης», με αφορμή τη συγκέντρωση των φιλοευρωπαίων πολιτών στο Σύνταγμα. Στην εφημερίδα Αυγή (18/06/2015), ο κ. Μουλόπουλος έγραψε το δικό του μικρό μανιφέστο για την καταδίκη της «αντεπανάστασης»: «Σήμερα στο Σύνταγμα ξεκινάει η επανάσταση των πλουσίων. Ετοιμαστείτε, λοιπόν, να δείτε μια μεγάλη διαδήλωση ώριμων κυριών με γούνες (παρά τον καύσωνα του θέρους) και γόβες στιλέτο χέρι – χέρι με «καθώς πρέπει» στελέχη πολυεθνικών εταιρειών με έδρα το Λουξεμβούργο, διαχειριστών funds και κατόχους παχυλών λογαριασμών εις τας Ελβετίας, με άψογα μπλέιζερ και ντιζάιν γραβάτες να ουρλιάζουν έξαλλοι: καπιταλιστές όλου του κόσμου, ενωθείτε».[3]
Διαβάζοντας όλες αυτές τις επίκαιρες ειδήσεις και δηλώσεις, μού είναι δύσκολο να καταλάβω ποια ακριβώς «συμφωνία» προσπαθεί να «κλείσει» εναγωνίως ο πρωθυπουργός της χώρας, τις επόμενες δραματικές μέρες που θα κρίνουν ιστορικά την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας. Το μισό του (σχεδόν) κόμμα έχει «βγει στα κάγκελα», διεκδικώντας την καταστροφική χρεοκοπία και την επιστροφή στη δραχμή, ως αυτοεκλπηρούμενη προφητεία εθνικού απομονωτισμού και υπερήφανης αυτοκτονίας. Το άλλο μισό του κόμμα μιλάει για μια «επώδυνη συμφωνία», που ωστόσο βάζει οριστικά στον πάγο το προεκλογικό «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης». Κάποιοι άλλοι εκλιπαρούν για μια ρητορική, έστω, προσφορά μελλοντικής ελάφρυνσης του χρέους, προκειμένου να συνοδεύσουν τα μέτρα του «Μνημονίου 3» με ένα άλλοθι ανταμοιβής των νέων θυσιών. Και κάποιοι ελάχιστοι, τέλος, θεωρούν πως ο κυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να σηκώσει το βάρος αλλά και το τίμημα της νέας «συμφωνίας», αλλάζοντας παράλληλα και τον «κομματικό ΣΥΡΙΖΑ της δραχμής». Σε κάθε περίπτωση, όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αυτοπαγιδευτεί.
Διαβάστε την συνέχεια στο dim/art